Την επέκταση και εφαρμογή του «Προγράμματος Απασχόλησης ανέργων έως 74 ετών» (!) πανηγύρισε πριν λίγες μέρες στην Κοζάνη η υπουργός Εργασίας Ν. Κεραμέως, παρουσιάζοντας την αντεργατική, εγκληματική «κανονικότητα» που ζουν εργαζόμενοι και άνεργοι ως «τόνωση της απασχόλησης». Μέσα από διάφορα τέτοια προγράμματα, ΕΕ και κυβερνήσεις επεκτείνουν στα μουλωχτά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, διαμορφώνοντας μια νέα, ακόμα πιο σκληρή πραγματικότητα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, που θα έρθουν στη συνέχεια να τη θωρακίσουν και με νόμους. Αντί δηλαδή για ουσιαστική προστασία των ανέργων, μεταξύ άλλων και με ασφαλιστική κάλυψη της ανεργίας, η κυβέρνηση τους προσφέρει τη ...δυνατότητα να δουλεύουν ακόμα και μετά τα 74 (!) για να συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης ή για να ενισχύσουν οι συνταξιούχοι το πενιχρό τους εισόδημα.

Ποιες είναι όμως οι συνέπειες αυτής της άθλιας πολιτικής; Ορισμένα μόνο παραδείγματα από την επικαιρότητα: Μόλις προχθές ένας 61χρονος διανομέας κατέληξε έπειτα από πολύμηνη νοσηλεία, εξαιτίας εργατικού «ατυχήματος» καθώς επέστρεφε από την δουλειά του. Νωρίτερα, τη Δευτέρα, ακόμα ένας 70χρονος οικοδόμος στη Φωκίδα σκοτώθηκε στο τελευταίο μεροκάματο της ...«ενεργού γήρανσης» που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά. Ειδικά στον κλάδο των Κατασκευών οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας κάνουν θραύση, λόγω της επικινδυνότητας του επαγγέλματος και των ανύπαρκτων μέτρων ασφάλειας. Και επειδή κάποιοι ωρύονται όταν πιάνονται «με τη γίδα στην πλάτη» να ψηφίζουν στην Ευρωβουλή τέτοια προγράμματα, που νομιμοποιούν εν κρυπτώ την επέκταση του εργάσιμου βίου, καλά θα κάνουν να μην προκαλούν κι από πάνω. ΕΕ, κεφάλαιο και κυβερνήσεις δεν έχουν μόνο τον «τρόπο τους» να σπρώχνουν τέτοιες αντεργατικές ανατροπές στα ψιλά των αποφάσεων, αλλά έχουν και τους πρόθυμους να τις ψηφίσουν, κοροϊδεύοντας μάλιστα τον λαό ότι το κάνουν «για το καλό του».

Μες στην τρελή θολούρα τους και για να «βγάλουν λάδι» τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, τα αστικά επιτελεία κάνουν ανιστόρητους και αυθαίρετους παραλληλισμούς με την κατάσταση που επικρατούσε παραμονές του Β' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Για παράδειγμα, στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία βλέπουν άλλοτε την πολιτική του κατευνασμού Βρετανίας - Γαλλίας απέναντι στη ναζιστική Γερμανία και άλλοτε τη Συμφωνία Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ, που υπέγραψε η τότε Σοβιετική Ενωση για να κερδίσει χρόνο στην προδιαγεγραμμένη σύγκρουση με τη Γερμανία κι ενώ είχε προηγηθεί η Συμφωνία του Μονάχου. Ομως η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με τη Σοβιετική Ενωση. Οπως και η πολιτική των ΗΠΑ δεν ταυτίζεται με αυτήν που άσκησαν τη μια η Βρετανία και η Γαλλία και την άλλη η ναζιστική Γερμανία πριν τον πόλεμο. Υπάρχουν βέβαια παραλληλισμοί και κοινά στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι οι αιτίες που οδηγούν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο παραμένουν ίδιες. Και δεν είναι άλλες από τους ανταγωνισμούς τον αντίπαλων στρατοπέδων και κρατών για το ξαναμοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας. Αυτοί οι ανταγωνισμοί δεν μπορούν πλέον να διευθετηθούν με τις παλιές συμβάσεις, οι οποίες σπάνε και τον λόγο παίρνουν τα όπλα, επιβεβαιώνοντας ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της ειρήνης τους και ότι βρίσκεται στο DNA του σάπιου καπιταλισμού. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η μήτρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκεται στις συμφωνίες και τις συμβάσεις των ιμπεριαλιστών που έγιναν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι και σήμερα, οι συμφωνίες που σφράγισαν τον μεταπολεμικό κόσμο πριν από 80 χρόνια, αμφισβητούνται και συνθλίβονται κάτω από το βάρος των ανταγωνισμών, οδηγώντας τους λαούς σε νέα πολεμικά σφαγεία.