Ο Λ. Κανέλλης, γνωρίζοντας τη μυθο-φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θερβαντικό μυθιστόρημα, «θεμελίωσε» την παράφρασή του πάνω σε ένα ειρωνικότατο απέναντι σε διαφόρους «θερβαντολόγους» λογοτεχνικό «παίγνιο». Ξεκινά το μυθιστόρημά του, διηγούμενος ένα υποτιθέμενο ταξίδι σημερινών Ελλήνων συγγραφέων στη Βαρκελώνη. Αφετηρία της ευφάνταστης μυθοπλασίας του γίνονται το Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης, μια «διάλεξη» του ισπανομαθή Ελληνα λογίου «Φ» (σ.σ. γνωστό συγγραφέα μας θυμίζει ο «Φ»), η «ανακάλυψη» ενός υποτιθέμενου «χειρόγραφου αντιτύπου» του δεύτερου τόμου (με τη δεύτερη εκστρατεία) του «Δον Κιχώτη» και η «αφύπνιση», εν έτει 2001, των «κοιμισμένων» επί αιώνες Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάνθα, οι οποίοι, χορτάτοι από ύπνο, αλλά πεινασμένοι, ανυποψίαστοι και τίμιοι, εξορμούν ενάντια στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (λογοπαικτικά ΠΟΥΝΤΟ). Ηλίου φαεινότερον είναι ότι ο Λ. Κανέλλης μελέτησε και τα λογοτεχνικά συστατικά του θερβαντικού αριστουργήματος, ώστε να τα μιμηθεί αποτελεσματικά. Η παράφρασή του αποτελεί πολυσύνθετο αλά Θερβάντες κράμα κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού και οργιώδους φαντασίας. Αφήγησης και διαλόγων. Μυθολογικών, αρχαιολογικών και ιστορικών αναγωγών. Εμβόλιμων - άλλοτε σχετικών και άλλοτε άσχετων με τη δράση - ποιημάτων. Θυμοσοφίας και παροιμιών. Σοβαρότητας, ελευθεροστομίας και αθυροστομίας. Δηλητηριώδους σαρκασμού και λαϊκού χιούμορ. Δραματικού και κωμικού στοιχείου.