Τετρακοσίων ετών θα είναι σε λίγο «Ο χαρισματικός ινδαλγός δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα», το διασημότερο μέχρι σήμερα μυθιστόρημα, του οποίου ο πρώτος τόμος του γράφτηκε το 1604, εκδόθηκε το 1605 και μεταφράστηκε το 1612 στα αγγλικά και στα γαλλικά το 1614, ενώ ο δεύτερος τόμος γράφτηκε το 1614 και εκδόθηκε το 1615, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο δημιουργός του. Ο «κολοσσός» των ισπανικών Γραμμάτων Μιγκέλ ντε Θερβάντες (Σααβέδρα, ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε για τον «Δον Κιχώτη»). Σ' αυτό το - «ωραιότερο» παγκοσμίως, όπως κρίθηκε πρόσφατα - ρεαλιστικά «μαγικό» και ηθικοκοινωνικά διδακτικό μυθιστόρημα, το οποίο αναγέννησε την ισπανική Λογοτεχνία και επηρέασε γενικότερα την ευρωπαϊκή Λογοτεχνία του 16ου αιώνα, αλλά και μεγάλους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς, βασίζεται το μυθιστόρημα του Λευτέρη Κανέλλη «Ο Δον Κιχώτης σε νέες περιπέτειες» («Σύγχρονη Εποχή»). Πρόκειται, βέβαια, για μια ολότελα ελεύθερη, επίκαιρη, συμβολική, απερίφραστα καυστική παράφραση του θερβαντικού μύθου. Παράφραση, η οποία «ανασταίνει» τον Δον Κιχώτη και τον υπηρέτη του Σάντσο Πάνθα και τους φέρνει αντιμέτωπους με τα «σημεία και τέρατα» - πολιτικές, φορείς και εκτελεστικά όργανα της «παγκοσμιοποίησης» του κεφαλαίου.

Ο Λ. Κανέλλης, γνωρίζοντας τη μυθο-φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θερβαντικό μυθιστόρημα, «θεμελίωσε» την παράφρασή του πάνω σε ένα ειρωνικότατο απέναντι σε διαφόρους «θερβαντολόγους» λογοτεχνικό «παίγνιο». Ξεκινά το μυθιστόρημά του, διηγούμενος ένα υποτιθέμενο ταξίδι σημερινών Ελλήνων συγγραφέων στη Βαρκελώνη. Αφετηρία της ευφάνταστης μυθοπλασίας του γίνονται το Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης, μια «διάλεξη» του ισπανομαθή Ελληνα λογίου «Φ» (σ.σ. γνωστό συγγραφέα μας θυμίζει ο «Φ»), η «ανακάλυψη» ενός υποτιθέμενου «χειρόγραφου αντιτύπου» του δεύτερου τόμου (με τη δεύτερη εκστρατεία) του «Δον Κιχώτη» και η «αφύπνιση», εν έτει 2001, των «κοιμισμένων» επί αιώνες Δον Κιχώτη και Σάντσο Πάνθα, οι οποίοι, χορτάτοι από ύπνο, αλλά πεινασμένοι, ανυποψίαστοι και τίμιοι, εξορμούν ενάντια στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (λογοπαικτικά ΠΟΥΝΤΟ). Ηλίου φαεινότερον είναι ότι ο Λ. Κανέλλης μελέτησε και τα λογοτεχνικά συστατικά του θερβαντικού αριστουργήματος, ώστε να τα μιμηθεί αποτελεσματικά. Η παράφρασή του αποτελεί πολυσύνθετο αλά Θερβάντες κράμα κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού και οργιώδους φαντασίας. Αφήγησης και διαλόγων. Μυθολογικών, αρχαιολογικών και ιστορικών αναγωγών. Εμβόλιμων - άλλοτε σχετικών και άλλοτε άσχετων με τη δράση - ποιημάτων. Θυμοσοφίας και παροιμιών. Σοβαρότητας, ελευθεροστομίας και αθυροστομίας. Δηλητηριώδους σαρκασμού και λαϊκού χιούμορ. Δραματικού και κωμικού στοιχείου.