Με τα μονοπώλια ή με το λαό; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με τα μονοπώλια ή με το λαό;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι εκλογές στη Γαλλία έγιναν αφορμή να φανούν καλύτερα, και σε όλο το μεγαλείο τους, τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής κάθε απόχρωσης. Αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ομολογείται και από ακραιφνείς υποστηριχτές του ιμπεριαλισμού. Λόγου χάρη, σε έγκριτες εφημερίδες (όχι μόνο ελληνικές) πληθαίνουν οι αναλύσεις, που κάνουν αναφορές στα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Την ίδια ώρα, άλλες αναφέρονται και στα αδιέξοδα της κεντροδεξιάς. «Φτώχεια», είναι ο κοινός παρονομαστής για κάθε μορφή διαχείρισης. Κι αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από την αφετηρία και τη στόχευση των παραπάνω αναλυτών. Αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα εκφράζει και ο προβληματισμός για επάνοδο στον Κέινς, δηλαδή στην πρώην σοσιαλδημοκρατική πολιτική παροχών ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών, μέσω του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, που κι αυτό συντρίβεται κάτω από τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος εφαρμόζεται και από την κεντροαριστερά και από την κεντροδεξιά. Οι προβληματισμοί αναζωπυρώνονται, όσο η φτώχεια και η ερήμωση απλώνονται, με ό,τι κινδύνους για την κυριαρχία του κεφαλαίου συνεπάγεται η όξυνση των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων. Οι αλλαγές στις συνειδήσεις μοιάζουν --ή και είναι-- αργές, όμως συσσωρεύονται. Κι αυτό το γεγονός εντείνει τα αδιέξοδα, απ' τα οποία δοκιμάζεται ιδιαίτερα η σοσιαλδημοκρατία.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία η μόνη αντίδραση που άρθρωσε το ΠΑΣΟΚ (τι άλλο να έκανε;) ήταν η επίθεση του ίδιου και των φιλικών του ΜΜΕ κατά του ΚΚΕ, ότι έχει στα σκαριά τη συνεργασία με τη ΝΔ (!), κι ένας απολογητικός τόνος, για την κυβέρνηση Ζοσπέν, κάλυψης της αντιλαϊκής πολιτικής της και προσπάθειας να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.

Αλλά εκεί που τα έχασαν, κυριολεκτικά, ήταν στον ΣΥΝ και στις συναφείς ομάδες που τον περιτριγυρίζουν.

Μέχρι και το πρωί της πρώτης Κυριακής των γαλλικών εκλογών, η κυβέρνηση Ζοσπέν ήταν το πρότυπο για τη «σοσιαλδημοκρατική αριστερά». Το πρότυπο, που θα έπρεπε να υλοποιηθεί και στην Ελλάδα (35ωρο γαρ...), αλλά που δεν εφαρμόζεται λόγω ...νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ (λες και ο Ζοσπέν είχε άλλη, φιλολαϊκή...). Και μόλις τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η κυβέρνηση Ζοσπέν βούλιαζε μέσα στις αμαρτίες της, ο ΣΥΝ και οι συναφείς ξεσπάθωσαν κατά της σοσιαλδημοκρατίας, επειδή εφάρμοζε αντιλαϊκή πολιτική!!! Ξεχάστηκαν και τα 35ωρα και τα οικολογικά επιτεύγματα της κεντροαριστερής κυβέρνησης!... Υποκρισία; Αναμφιβόλως. Αλλά και αδιέξοδα... Και τούτα είναι το κύριο. Δεν πρόκειται για λάθος εκτίμηση. Πρόκειται για μια ολόκληρη στρατηγική, αυτήν του «προοδευτικού εκσυγχρονισμού», που παραπαίει ανάμεσα στην ωμότητα της φιλοκαπιταλιστικής επίθεσης που υλοποιεί, και της απόπειρας να καμουφλάρεται αυτή με φιλολαϊκό προσωπείο. Μέχρι τη στιγμή, βεβαίως, που ο βασιλιάς μένει γυμνός. Τόσο γυμνός, που ένας απ' αυτούς --όψιμος της «ανανέωσης»-- έφτασε να δηλώνει σε τηλεοπτική συζήτηση (ΝΕΤ) ότι δε θα ψήφιζε το Γαλλικό ΚΚ, επειδή συνεργάστηκε με τον Ζοσπέν!!!

Σε αυτό το πλαίσιο προβάλλουν ορισμένοι την «ενότητα της Αριστεράς»! Κι έτσι, πέφτουν σε επιπρόσθετες αντιφάσεις. Ισχυρίζονται ότι η ήττα του Ζοσπέν οφείλεται στον κατακερματισμό της Αριστεράς στη Γαλλία!

Αντίφαση πρώτη: Γιατί κατακερματισμός; Επί πέντε χρόνια συγκυβερνούσαν! Και οι εργαζόμενοι είδαν τα έργα και τις ημέρες τους!

Αντίφαση δεύτερη: Εννοούν ότι, αν και στις εκλογές είχαν συμπαραταχτεί, ο Ζοσπέν θα προκρινόταν στο β' γύρο. Θα προκρινόταν. Και λοιπόν; Γιατί τόση αγωνία, από τη στιγμή που (κατόπιν εκλογών) θεωρούν ότι η πολιτική του ήταν αντιλαϊκή και ίδια με του Σιράκ, ο οποίος θα εκλεγόταν σίγουρα;

Αντίφαση τρίτη: Αφού, όπως λένε, τάσσονται μόνο υπέρ «της ενότητας της Αριστεράς» και κατά της κεντροαριστεράς, γιατί κόπτονται, επειδή στη Γαλλία υπήρξε πολυδιάσπαση; Εννοούν, απλώς, ότι έπρεπε να υπάρξει συμμαχία του Γαλλικού ΚΚ με τους τροτσκιστές; Οχι! Εννοούν (και το λένε) ότι έπρεπε να υπάρξει κοινή κάθοδος και με τον Ζοσπέν! Αρα, πώς είναι κατά της κεντροαριστεράς, τη στιγμή που πιστεύουν στη συμμαχία μαζί της; Ή το πιστεύουν αυτό μόνο για τη Γαλλία και όχι και για την Ελλάδα; Κι αν ναι, γιατί;

Αντίφαση τέταρτη: Η Αριστερά, λένε, πρέπει να συσπειρωθεί στην Ελλάδα, για να μην τη συνθλίψει ο δικομματισμός! Ας υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε! Ας το υποθέσουμε, για να φανεί καλύτερα η υποκρισία τους. Ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα αυτής της «ενωμένης Αριστεράς»; Στο ερώτημα αυτό δε δίνουν απάντηση! Κρύβουν, σκόπιμα, ότι το επόμενο βήμα, που θα έθεταν θα ήταν το «εμπρός τώρα για την πιο μεγάλη Αριστερά»! δηλαδή συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή, κεντροαριστερά!!! Και με το δίκιο τους θα έλεγαν στους κομμουνιστές στην τέτοια υποτιθέμενη περίπτωση: «Συνεργαστήκατε με τον ΣΥΝ, τι σας εμποδίζει να συνεργαστείτε και με το ΠΑΣΟΚ, για να μπει η Αριστερά στο προσκήνιο, δηλαδή στην κυβέρνηση;» (!!) Δε θα το πουν αυτό; Τότε ποια είναι η στρατηγική τους; Δεν έχουν; Εχουν, αλλά την κρύβουν...

Αντίφαση πέμπτη: Πρέπει να συγκροτηθεί ο αντινεοφιλελεύθερος πόλος, λένε. Και την ίδια στιγμή κάνουν πλάτες στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), που στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική! Χάριν της ενότητας(!), φωνάζουν. Οχι όμως της ενότητας που οικοδομείται σε βάση ταξική, αλλά της «ενότητας», που υποτάσσει την εργατική τάξη στο νεοφιλελευθερισμό...

Πίσω από τα περί «ενότητας της Αριστεράς» κρύβεται η συνεργασία των τάξεων, την οποία επιδιώκουν και υλοποιούν όλοι οι φορείς της λεγόμενης «ανανέωσης». Στην κοινωνία μας υπάρχουν ταξικά συμφέροντα, που είναι ασυμφιλίωτα. Υπάρχει ο ιμπεριαλισμός και η πλουτοκρατία, υπάρχουν συγκεκριμένα κόμματα που τάσσονται υπέρ ή κατά του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, της διεύρυνσης της ΕΕ, του Ευρωστρατού, των ιδιωτικοποιήσεων, του ΝΑΤΟ. Η κάθε δύναμη κρίνεται, όχι από την ταμπέλα που η ίδια επιλέγει για τον εαυτό της, αλλά από την πρακτική της. Η συζήτηση, λοιπόν, για το αν κάποιος ή κόμμα ή ομάδα, συγκαταλέγεται στην Αριστερά ή όχι, είναι ανώφελη, πέρα από το ότι σκεπάζει την πραγματικότητα ο γενικός όρος «αριστερός». Το θέμα βρίσκεται στο αν τάσσεται με τα μονοπώλια ή με το λαό, εμπράκτως. Αν τάσσεται υπέρ ή κατά του νεοφιλελευθερισμού, με όλη τη σημασία που έχει αυτή η πολιτική, με το αληθινό περιεχόμενο που εκφράζει ο όρος. Το να λες, όπως ο ΣΥΝ, πως η ένταξη στην ΟΝΕ αποτελεί θετικό γεγονός, μονόδρομο, και την ίδια στιγμή να εμφανίζεσαι και αντινεοφιλελεύθερος, αποτελεί κοροϊδία προς το λαό.

Δεν αντιστοιχεί, επομένως, στην πραγματικότητα των ταξικών αντιθέσεων η διάκριση «αριστερά - δεξιά», όπως δεν αντιστοιχεί και η διάκριση «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά». Τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους, μόνο αν τοποθετηθούν στο αληθινό δίλημμα: «Με τον ιμπεριαλισμό κατά του λαού, ή με το λαό κατά του ιμπεριαλισμού»;

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αποτελούν την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου στη γενικευμένη επίθεσή του κατά της εργατική τάξης και των μεσαίων λαϊκών στρωμάτων. Η προώθηση αυτής της στρατηγικής πραγματοποιείται απ' όλα τα αστικά κόμματα, για τον απλούστατο λόγο ότι ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Σήμερα, μόνο αυτή η πολιτική ικανοποιεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό ακριβώς και τα σοσιαλδημοκρατικά (σοσιαλιστικά) κόμματα εγκατέλειψαν την παλιά πολιτική διαχείρισης και «προσχώρησαν» στη νεοφιλελεύθερη, αφαιρώντας έτσι το αποκλειστικό... προνόμιο από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα. Στόχος, η αύξηση των κερδών, μέσω της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης και ο έλεγχος των λαϊκών αντιδράσεων, μέσω των «παροχών» - ψίχουλων στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Αυτή η αναγκαιότητα προκύπτει για το κεφάλαιο, προκειμένου να συγκρατήσει την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους του, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του οξυμένου ανταγωνισμού και στις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, συμβάλλουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η άνοδος της παραγωγικότητας, δηλαδή η μεγαλύτερη εκμετάλλευση, στην αύξηση των κερδών. Και οι πόλεμοι, στον ανταγωνισμό της ζούγκλας, για το ποιες χώρες θα διανείμουν σε όφελός τους τις σφαίρες επιρροής. Να γιατί δεν πρέπει να προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι και οι «αριστεροί» βομβαρδίζουν λαούς. Οπως τους βομβάρδιζαν και στο παρελθόν, τότε που έχτιζαν το δήθεν «κοινωνικό κράτος»!...

Απάντηση, λοιπόν, για το λαό υπάρχει, και είναι μόνο μία: Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για το σοσιαλισμό. Συσπείρωση και πάλη με αιτήματα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού, και όχι αιτήματα «προοδευτικά», που στην ουσία θα κάνουν πλάτες στο πέρασμα της γενικευμένης επίθεσης, δήθεν ρεαλιστικά. Κίνημα που θα διαμορφώνει συνειδήσεις, σε κάθε μέτωπο, εντοπισμού και πάλης κατά των αιτίων που δημιουργούν τα προβλήματα. Σ' αυτόν το δρόμο θα υπάρχουν και κατακτήσεις. Αλλιώς, ο λαός θα οδηγείται σε όξυνση των αδιεξόδων του και στην πλήρη υποταγή. Ενα μονόδρομο έχει το κεφάλαιο, έναν --τον αντίθετο-- και ο λαός.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ