Είναι ευκολότερο πάντα όμως, να είσαι ο εαυτός σου ως Θεόδωρος Πάγκαλος, οπότε και τοποθετείς την Παιδεία, λόγου χάρη, στο επιθυμητό επίπεδο της τρίχας. Γιατί κατά Πάγκαλο μαινόμενο σε προβλεπτά χρονικά διαστήματα και επιτιθέμενο στην κακούργα κοινωνία, η σύγχρονη Σημιτική Ελλάδα δεν έχει κανένα εκπαιδευτικό πρόβλημα πλην των αξύριστων και χαμηλής προσωπικής υγιεινής καθηγητών της. Η ισοπεδωτική γενίκευση σε συνδυασμό με τον κυκλοθυμικό τάχαμου βερμπαλισμό, είναι μαγνητική της δημοσιότητας σε χαλεπούς, έτσι κι αλλιώς, ειδησεογραφικούς καιρούς.

Ωστόσο, πίσω από τον ορυμαγδό των φραστικών παγκαλικού στιλ πυροτεχνημάτων κρύβονται πολύ περισσότερα προσωπικά πολιτικά δράματα απ' όσα φαίνονται. Η ευρωλάγνα κεντροαριστερά, αμήχανη μπροστά σε «φαινόμενα» Λεπέν, θυμάται ενίοτε τις κομμουνιστικές καταβολές της, αλλά την ίδια στιγμή δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει τα μεταξωτά βρακιά της εξουσίας που απαιτούν κι επιδέξιους δεξιούς πισινούς... Ετσι, στην απελπισμένη προσπάθεια να αποποιηθούν οι υπηρέτες της την ευθύνη της εξώθησης των απογοητευμένων ψηφοφόρων στην αγκαλιά των εθνικοσοσιαλιστών λαϊκιστών, γλιστράνε εκόντες άκοντες στην ακροδεξιά αντίληψη της επιβολής των απόψεών τους με τη βία. Στην αρχή φραστική. Αργότερα βλέπουμε.

Σήμερα που οι δημοσκοπήσεις φέρουν μεγάλο μέρος της εκλογικής πελατείας των διαχειριστών της νέας τάξης, όπως η κυβέρνηση του πληθωρικού βουλευτή, να ανέχεται τουλάχιστον την ιδέα της χούντας, τότε η καταφυγή σε λαϊκίστικα τοτέμ είναι αναπόδραστη.

Δεν είναι αθώα τέτοια σχόλια περί κακομαθημένης νεολαίας και ρέμπελων δασκάλων. Είναι, αντίθετα, σύντροφοι, απολύτως σκόπιμα ριγμένα στη μικροπολιτική αρένα. Πρέπει να καθησυχαστούν οι μάζες των βολεμένων μικροαστών του εκσυγχρονισμού. Να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους προς εκείνη την πολιτική, που δεν απολογείται για την ανεργία ή την απελπισία των νέων, αλλά έχει τη «γενναιότητα» να τους μέμφεται που διαλέγουν «μπαρ» και «μπιγκμπράδερ» σαν κακομαθημένα σκατόπαιδα. Πρέπει οι ψηφοφόροι να παραδεχτούν ότι είκοσι χρόνια τώρα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οι περί αυτό ντιρεκτίβες των Βρυξελλών, είναι ό,τι καλύτερο για το λαό μας που όχι μόνο δεν το εκτιμά αλλά και δεν εξεγείρεται εναντίον των απεριποίητων δασκάλων, που σε άψογα κτίσματα, με παχυλούς μισθούς και παντελή έλλειψη αδιόριστων συναδέλφων τους, φέρονται αχάριστα προς την κυβέρνηση - ευεργέτη.