«Μέσα σε αυτήν τη δυσμενή συγκυρία μία αύξηση μισθών που δε δικαιολογείται από την αύξηση της παραγωγικότητας και που πάντως δεν την αντέχουν οι επιχειρήσεις, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία, πρωταρχικά για τους μισθωτούς. Για τον απλούστατο λόγο ότι θα οδηγήσει σε διόγκωση της ανεργίας» (ο Ν. Νικολάου στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Σε 24ωρη βάση οι ραπτομηχανές λειτουργούν συνεχώς για να εκτελεστούν οι παραγγελίες της εταιρίας Nike (...) η παραγωγή είναι 80.000 εργατολεπτά την ημέρα (...) ο όμιλος πληρώνει καλύτερα τους εργαζόμενους σε σχέση με άλλες παρόμοιες εταιρείες αφού ο μισθός κυμαίνεται από 100 έως 150 ευρώ» (ρεπορτάζ για το εργοστάσιο Λαναρά στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας / «ΤΑ ΝΕΑ»).

«Ο,τι εργάζεται στην Ελλάδα έχει κατά καιρούς υβρισθεί: βαμβακοπαραγωγοί, "ρετιρέ" καθηγητές, γιατροί, απεργοί, άνεργοι, συνταξιούχοι, υπάλληλοι, δάσκαλοι, συμβασιούχοι, δημοσιογράφοι, καθαρίστριες, αυταπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι. Και έχουν υβρισθεί από δημοσιογράφους, μονίμως οι ίδιοι - χωρίς ζημιά ή με το αζημίωτο - κάτι παλιαμόρφωτα μορφώματα, κάτι άτιμοι τιμητές, κάτι υπεροπτικοί πραιτοριανοί - "φίλοι" κι εχθροί του λαού το ίδιο, "δημοκρατικοί" ή κομψευόμενοι, πάντα οι ίδιοι, πάντα το ίδιο κυνικά, βρίζουν, τα παίρνουν κι ύστερα γελάνε (...) με ποιο δικαίωμα αυτά τα απελεύθερα αθύρματα μιλούν για εργαζόμενους ανθρώπους, σαν να πρόκειται για ληστές, παράσιτα ή δούλους; Με το θάρρος της γνώμης τους; Μα είναι γνώμη τα (οφθαλμοφανή) ψέματα; Το ότι είναι αστοιχείωτοι; Το ότι είναι καθ' ύλην ...αργυρώνητοι ή απλώς ντουβάρια; (χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο)» (ο Στάθης στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).