«Παλιοί κάτοικοι θυμούνται ότι τα πρώτα χρόνια ήταν γεμάτα αισιοδοξία και ελπίδα. "Ολοι είχαν δουλειά και ήλπιζαν ότι τα παιδιά τους θα είχαν καλύτερες δουλειές από τους ίδιους", λέει ο Χάρλεμ Ντεζίρ, γιος μετανάστη από τη Μαρτινίκα που μεγάλωσε σε μια εργατική πολυκατοικία στο Μπαγκνέ, βόρεια του Παρισιού. Γάλλοι εργάτες και μετανάστες ζούσαν αρμονικά στις πολυκατοικίες. Η εκπαίδευση ήταν δωρεάν και τα παιδιά κατηχούνταν με τα ιδεώδη της γαλλικής δημοκρατίας: ελευθερία, αδελφότητα, ισότητα. Την πραγματικότητα με τις διακρίσεις την έμαθαν αργότερα (...) "η βία είναι έκφραση θυμού, αλλά επίσης κραυγή για βοήθεια" λέει τώρα ο Ντεζίρ, σήμερα σοσιαλιστής ευρωβουλευτής. "Η πολιτεία πρέπει να προστατεύσει τους ανθρώπους, να τους βοηθήσει να βγουν από τις γειτονιές αυτές". Αλλιώς, η πόρτα για άλλες ιδεολογίες θα είναι ανοιχτή, προειδοποιεί με νόημα (...) από την πλευρά τους οι άνθρωποι των εργατικών πολυκατοικιών προτείνουν να αποσυρθούν οι αστυνομικές δυνάμεις και να βοηθηθούν οι άνεργοι νέοι να βρουν δουλειά. Ομως κάτι τέτοιο την ώρα αυτή αυτή στη Γαλλία μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου» (το ρεπορτάζ του Craig S. Smith στους «The New York Times» / «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

«Αν θέλετε να μάθετε γιατί οι νέοι καίνε τα αυτοκίνητα και πετούν πέτρες, φτάνει να ρίξετε μια ματιά στα σχολεία. Οταν ο γιος μου ήταν 17 ετών κι ήταν έτοιμος για τις απολυτήριες εξετάσεις, πέρυσι, ο δάσκαλός του του είπε να μην αγοράσει άδικα βιβλία, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν επρόκειτο να κάνει καριέρα. Ετσι είναι σε αυτά τα προάστια. Οι ίδιοι οι δάσκαλοι λένε στα παιδιά πως δεν έχουν μέλλον» (ο καταστηματάρχης Αϊς Μοχάμεντ στο προάστιο Στεν - «The Independent» / «ΤΑ ΝΕΑ»).