Οι τυμπανοκρουσίες που συνόδευσαν την υπογραφή των μνημονίων οικονομικής συνεργασίας ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Κίνας και της Ελλάδας αφορούν πρωτίστως τις θετικές προοπτικές για κάποια τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου, υπηρετούν την ανάγκη των κυβερνώντων να δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα για τις εξελίξεις στον τομέα της οικονομίας, αλλά δεν περιέχουν τίποτα από το οποίο θα βγουν ωφελημένοι οι εργαζόμενοι της χώρας και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, πάντα αναζητούν τομείς, κλάδους και ολόκληρες οικονομίες όπου είναι εξασφαλισμένη η αύξηση της κερδοφορίας τους. Το 'καναν εδώ και αιώνες οι πολυεθνικές της Αγγλίας και της Γαλλίας, το κάνουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, τώρα ήρθε η σειρά της Κίνας. Μετά από μια εικοσαετία γιγάντιων εξαγωγών εμπορευμάτων προς τις χώρες της Δύσης, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις και για τη μαζική εξαγωγή κεφαλαίων. Κι όπως υπογράφουν κερδοφόρες, για το κινέζικο κεφάλαιο, συμφωνίες εκατοντάδων δισεκατομμυρίων με άλλες χώρες, έτσι υπέγραψαν και με την Ελλάδα.

Το κινέζικο κεφάλαιο έχει ανάγκη το λιμάνι του Πειραιά και τον εμπορευματικό σταθμό στο Θριάσιο, για να ελέγχει άμεσα ολόκληρο το δίκτυο της διανομής των εξαγωγών της Κίνας. Η Κίνα έχει ανάγκη να «μπει» στον ΟΣΕ, ώστε να διακινεί από μόνη της τις κινέζικες εξαγωγές, μέχρι το Βερολίνο και το Παρίσι. Η Κίνα προτείνει τη ναυπήγηση 320 ελληνόκτητων πλοίων, επειδή το 50% του συνολικού όγκου των εμπορευματικών της ανταλλαγών γίνεται με ελληνικά πλοία και προσβλέπει σε μείωση του κόστους μεταφοράς, ενισχύοντας ταυτόχρονα τον τομέα των ναυπηγείων της. Και μαζί με όλα αυτά ανακοινώθηκε ότι στόχος της Κίνας είναι να διπλασιάσει τις εξαγωγές της προς την Ελλάδα, ώστε σε πέντε χρόνια να φτάσουν τα 8 δισ. δολάρια.

Από επενδύσεις που γίνονται με γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος, οι εργαζόμενοι ποτέ δεν κερδίζουν, ανεξάρτητα αν οι επενδύσεις αυτές γίνονται από ντόπια ή ξένα κεφάλαια, από δυτικά ή ανατολικά. Το αντίθετο μάλιστα. Ειδικά επενδύσεις που λανσάρονται σαν σανίδα σωτηρίας, αντλούν προοπτικές μεγάλων κερδών από μειώσεις μισθών, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των συντάξεων, ενώ συρρικνώνονται άλλοι κλάδοι της οικονομίας. Το παράδειγμα των ναυπηγείων είναι χαρακτηριστικό, της κλωστοϋφαντουργίας, του έτοιμου ενδύματος, του επίπλου, το ίδιο. Με δυο λόγια: Η παραχώρηση υποδομών, λιμανιών, σιδηροδρόμων, ναυπηγοεπισκευαστικών ζωνών και η αξιοποίησή τους από τις κινεζικές πολυεθνικές θα δημιουργήσουν ελάχιστες θέσεις εργασίας, μπροστά στην ανεργία που θα προκαλέσει π.χ. η συρρίκνωση των ναυπηγείων, ο μαζικός εκτοπισμός μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οσο για την εξαγωγή λαδιού στην Κίνα, δε θα ωφελήσει τους μικροπαραγωγούς αγρότες, αλλά τους μεγαλεμπόρους, που το αγοράζουν πάμφθηνα και το πουλούν κερδοφορώντας.

Οι κομμουνιστές είναι, θεωρητικά και πρακτικά, υπέρ των επενδύσεων για τις λαϊκές ανάγκες, που με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Αυτό που υποστηρίζουμε με πάθος είναι ότι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, ο ίδιος ο καπιταλισμός, επειδή έχει ως κινητήρια δύναμή του το κέρδος, εμποδίζει και φρενάρει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, προκαλώντας αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις και φτώχεια. Το ΚΚΕ παλεύει για απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων από το βραχνά του κέρδους, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και σχεδιοποιημένη ανάπτυξη, ώστε η κοινωνία να μπορεί να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού συνολικά.