Με όποιες μαθηματικές αλχημείες κι αν επιχειρήσουν να παρουσιάσουν το ζήτημα, η ουσία παραμένει ίδια: Με βάση τη συμφωνία, στην οποία κατέληξαν προχτές η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι εργοδοτικές ενώσεις, οι «αυξήσεις» στους μισθούς και τα μεροκάματα για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν ξεπερνούν τα 80 λεπτά του ευρώ μεικτά τη μέρα! Αυτό ήταν το «επίτευγμα» των κοινωνικών εταίρων και κύρια της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, η οποία για μια ακόμη φορά φρόντισε να αλυσοδέσει τους εργαζόμενους σε μια διετή Σύμβαση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των βιομηχάνων, προδιαγράφοντας παράλληλα τις «αυξήσεις» στις κλαδικές Συμβάσεις που ακολουθούν.

Η αντεργατική συμφωνία αποτελεί ένα ακόμα προδιαγεγραμμένο έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης. Από τις 19 Δεκέμβρη του 2005, οπότε και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διαπραγματευτική συνάντηση, μέχρι και την περασμένη Δευτέρα, εργοδότες και ΓΣΕΕ αναλώνονταν σε ένα διαρκές παζάρι μειοδοσίας στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, για να καταλήξουν μετά από έξι συναντήσεις στις «αυξήσεις» της ντροπής. Η υποχωρητικότητα της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας από συνάντηση σε συνάντηση, η εσκεμμένη ολιγωρία της να απαντήσει με απεργία την ώρα που κορυφώνονταν οι εργοδοτικές προκλήσεις, μαρτυρούν την προειλημμένη από καιρό απόφαση της ΓΣΕΕ να δώσει τα χέρια με τις ενώσεις των εργοδοτών, βαφτίζοντας «αυξήσεις» τα ψίχουλα.

Στην τελική συμφωνία, καθοριστική ήταν η συμβολή της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η μεν πρώτη, παρά τις κατά καιρούς δημαγωγικές κορόνες υπουργών και στελεχών της, δεν έκρυψε ποτέ την πρεμούρα της να κλείσει το θέμα της Σύμβασης στα όρια των εργοδοτικών προτάσεων και των «αντοχών» της υπερκερδοφορίας των επιχειρήσεων. Το ΠΑΣΟΚ, κοροϊδεύοντας ανοιχτά τους εργαζόμενους, χαρακτήρισε «πρόκληση» τις προτάσεις του ΣΕΒ στις πρώτες διαπραγματευτικές συναντήσεις, για να σπεύσει προχτές να πανηγυρίσει πρώτο για τη συμφωνία, η οποία ελάχιστα απέχει από τις «αυξήσεις» που από την πρώτη στιγμή κατέθεσαν στο τραπέζι οι βιομήχανοι.

Κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ, ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, είναι όλοι τους υπόλογοι απέναντι στους εργαζόμενους. Το ίδιο και η παράταξη του ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ, η οποία επιχειρεί μονόπλευρα να επιρρίψει τις ευθύνες για τη συμφωνία στον ΣΕΒ, βγάζοντας επί της ουσίας «λάδι» την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, με τις οποίες μέχρι τέλους παρέμεινε στο τραπέζι της στημένης συμπαιγνίας. Είναι όλοι τους θιασώτες της «εργασιακής ειρήνης». Της υποταγής, δηλαδή, των εργαζομένων στα κελεύσματα του κεφαλαίου, της διακηρυγμένης από την ΕΕ «ανταγωνιστικότητας».

Οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους τη μάχη των κλαδικών Συμβάσεων. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση, η επιτυχία της απεργίας στις 13 Απρίλη που έχουν ήδη κηρύξει Ομοσπονδίες, συνδικάτα και σωματεία του ΠΑΜΕ, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει γροθιά στο στομάχι των «κοινωνικών εταίρων» και των κομμάτων τους. Να πάρει απάντηση η αντεργατική ομοφωνία τους. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη, η οποία πολλαπλασιάζεται όταν πατάει σε στέρεα πολιτικά και ταξικά συμπεράσματα, από κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη.