Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, που οι γαλαζοπράσινες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας «μονιμοποιήθηκαν», διαδέχονταν η μια την άλλη και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων ακολουθούσε την κατηφόρα (σε αντίθεση με τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, που αυξάνονταν με προκλητικούς ρυθμούς) άνοιξαν χρυσές δουλιές για τις τράπεζες. Αρπάζοντας τη «χρυσή ευκαιρία» που τους πρόσφερε η Συνθήκη του Μάαστριχτ - δηλαδή την εφαρμογή πολιτικών βίαιας μεταφοράς εισοδημάτων από τις τσέπες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων - οι τράπεζες άρχισαν να κυκλοφορούν με το μανδύα του «καλού Σαμαρείτη»!

Αξιοποιώντας λοιπόν στο έπακρο το γεγονός ότι τα εισοδήματα των εργαζομένων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, δέχονταν πολύμορφη και πολύπλευρη επίθεση (από τις εισοδηματικές πολιτικές μείωσης των μισθών και συντάξεων, την υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων, τις περικοπές δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, τις τσουχτερές αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ ενόψει ιδιωτικοποίησης κλπ), οι τράπεζες άρχισαν να καλοπιάνουν τα θύματα της λιτότητας. Στα πλαίσια αυτά, εμφανίστηκαν πρόθυμες, να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» που δημιουργούσαν στους προϋπολογισμούς των εργαζόμενων νοικοκυριών οι κυβερνητικές πολιτικές, προσφέροντας τραπεζικά δάνεια στα εργαζόμενα νοικοκυριά, που χρόνο με το χρόνο τα έφερναν βόλτα όλο και πιο δύσκολα. Ετσι, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 - εκτός από τα κλασικά καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια - και νέες κατηγορίες δανείων. Στην αρχή, οι τράπεζες διαφήμιζαν την καλή πρόθεσή τους, να λύσουν το πρόβλημα σε όσους δυσκολεύονταν να στρώσουν γιορτινά το τραπέζι σε χρονιάρες μέρες, προσφέροντας -κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα- τα νέα δάνεια με τον τίτλο «εορτοδάνεια». Στη συνέχεια, καθώς οι διακοπές άρχισαν να γίνονται για όλο και περισσότερους εργαζόμενους «είδος πολυτελείας», οι τράπεζες... προσφέρθηκαν να τους «λύσουν» κι αυτό το πρόβλημα, με την καθιέρωση και χορήγηση των δανείων για «διακοπές». Στη συνέχεια καθιέρωσαν και μια σειρά άλλα, στην ουσία, καταναλωτικά δάνεια, όπως τα «ανοιχτά» και «προσωπικά» δάνεια, τα δάνεια για «σπουδές», για «ταξίδια» κλπ. Δάνεια που προσφέρονταν - με τοκογλυφικούς όρους - σαν «λύση» για την αντιμετώπιση καθημερινών οικονομικών αναγκών των εργαζόμενων νοικοκυριών ή ακόμη και για την εξασφάλιση ευημερίας με δανεικά, αποσιωπώντας στις διαφημίσεις τους το γεγονός ότι η δανεική ευημερία είναι και ακριβή και επικίνδυνη.

Στην πορεία - καθώς οι θιασώτες του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ έβαλαν τα δυνατά τους να στήσουν στην Ελλάδα «λαϊκό καπιταλισμό» - οι τράπεζες άρχισαν να διαφημίζουν και να χορηγούν και δάνεια για αγορά εισηγμένων μετοχών στο Χρηματιστήριο... Αφού δημιούργησαν δηλαδή τις κατάλληλες συνθήκες για την υπερχρέωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων στις τράπεζες, τώρα, καλλιεργώντας αυταπάτες για εύκολο πλουτισμό μέσω του Χρηματιστηρίου, σπρώχνουν με κάθε τρόπο το λαό και στον τζόγο, ώστε η θηλιά του δανεισμού να γίνει ακόμα πιο σφιχτή και να έχουν τους εργαζόμενους δεμένους από χίλιες δυο μεριές. Δεν είναι τυχαίο, ότι η τελευταία κατηγορία δανείου που καθιέρωσε η Τράπεζα της Ελλάδας - βλέποντας ότι η πολύχρονη λιτότητα έχει «ξεσκονίσει» στην κυριολεξία τα πορτοφόλια του λαού, σε σημείο ώστε να μην μπορεί να πληρώσει την Εφορία ή άλλους λογαριασμούς στο Δημόσιο - είναι τα δάνεια για την εξόφληση οφειλών στο Δημόσιο!