Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, που οι γαλαζοπράσινες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας «μονιμοποιήθηκαν», διαδέχονταν η μια την άλλη και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων ακολουθούσε την κατηφόρα (σε αντίθεση με τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, που αυξάνονταν με προκλητικούς ρυθμούς) άνοιξαν χρυσές δουλιές για τις τράπεζες. Αρπάζοντας τη «χρυσή ευκαιρία» που τους πρόσφερε η Συνθήκη του Μάαστριχτ - δηλαδή την εφαρμογή πολιτικών βίαιας μεταφοράς εισοδημάτων από τις τσέπες των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων - οι τράπεζες άρχισαν να κυκλοφορούν με το μανδύα του «καλού Σαμαρείτη»! Αξιοποιώντας λοιπόν στο...
529 λέξεις, στήλη:
Επωνύμως, σελ.:
14