1. Στο όνομα του Μοχάμεντ Αλ Μποράι, βρέφους μόλις έξι μηνών, που σκοτώθηκε από τις επιδρομές των Ισραηλινών στη Γάζα, κάθε πολιτισμένος άνθρωπος οφείλει να ντρέπεται που ανήκει στο δυτικό κόσμο.

2. Το δεύτερο ολοκαύτωμα συντελείται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Ο υπουργός Αμυνας του Ισραήλ Εχουντ Μπάρακ πρέπει να συρθεί στα διεθνή δικαστήρια ως εγκληματίας πολέμου.

3. Για την αποσιώπηση της ιστορίας της Παλαιστίνης: «Η κατάκτηση της Χαναάν, με την οποία το Ισραήλ εξασφάλισε για τον εαυτό του μια πατρίδα, ερμηνεύτηκε ως δώρο του Θεού και κληρονομιά. Δε θεωρήθηκε ότι η γη ανήκε σε πρόσωπα ή οικογένειες με την έννοια του φυσικού δικαιώματος, αλλά αντιμετωπίστηκε ως δώρο Θεού. Ετσι προέκυψε μια ιδιαίτερη αντίληψη της έννοιας της ιδιοκτησίας και ενός καθήκοντος απέναντι στον θεό, εφόσον η γη που ήταν θεϊκό δώρο μπορούσε να ανακληθεί στο μέλλον (Ράιτ 1960: 8-9). Πουθενά δεν αναφέρονται τα δικαιώματα του ιθαγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού πάνω στη γη. Εδώ δεν πρόκειται για μια κατάκτηση αλλά για δώρο. Δεν πρόκειται για εκτοπισμό αλλά για κατοχή, που προσφέρεται από τον θεό» (από το βιβλίο «Η επινόηση του Αρχαίου Ισραήλ» του Κηθ Γουάιτλαμ, μετ. Χ. Τσαλιγοπούλου, εκδ. «Ενάλιον»).

4. Θερμή παράκληση: Οσοι επιδίδονται στο σπορ του αντικομμουνισμού ας τολμήσουν επιτέλους να ελέγξουν προσεκτικά τη φαρέτρα τους, γιατί με τις κοινοτοπίες και το φληναφήματά τους κοντεύω να κοιμηθώ.

5. Δεν είναι καθόλου κακό, έστω και αργά, να πραγματοποιείς τις φαντασιώσεις σου. Παράδειγμα ο Συνασπισμός, που εξελίσσεται μετά από τόσες αγωνίες επιτέλους σε νέο ΠΑΣΟΚ.

6. Θύμα της ελαφρότητας των δημοσκοπήσεων είναι οι πολίτες που αναγκάζονται ν' απαντούν μονολεκτικά σε ερωτήσεις που «βασανίζουν» τους ιδιοκτήτες εφημερίδων. Πρόκειται για την τελευταία πλάνη των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων στην προσπάθειά τους ν' αποδείξουν πως χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Συνεργοί σ' αυτή τη φάρσα είναι όσοι δημοσιογράφοι, μιμούμενοι τ' αφεντικά τους, αποθεώνουν το κόλπο των ποσοστών και το μεταφέρουν στο κέντρο της έρημης ζωής.

7. Συναντάς πια παντού τις δημοσιογραφικές αλογόμυγες που πιστεύουν πως είναι νεράιδες.

8. Γυρνούσα στο νεκροταφείο, ψάχνοντας για το μνήμα ενός φίλου και διάβασα πάνω σ' ένα μνήμα: «Χαρείτε, νιοι, χαρείτε, νιες, κι η μέρα ολοβραδιάζει κι ο Χάρος τις ημέρες μας μια μια τις λογαριάζει. Τράβα το χορό κι ας πάει, μαύρη γης θε να μας φάει. Χαρείτε, νιοι, χαρείτε, νιες, τα δροσερά σας νιάτα, γιατί θε να 'ρθει ένας καιρός να τα πλακώσει η πλάκα. Ας χορέψουμε γιατί ο χορός καλά κρατεί. Τούτη η γη που θα μας φάει, βάρτε τη με το ποδάρι».

9. Στο στέκι η παρέα παραμιλούσε για την κρίση που μαστίζει τις τέχνες, κυρίως την ποιητική. Ο ένας μιλούσε για την έλλειψη βιωμάτων, ο άλλος για το πόσο έχουμε ανάγκη να μιμούμαστε τους Ευρωπαίους, και ο μεγαλύτερος μας θύμισε τα λόγια του Ζήσιμου Λορεντζάτου: «Με την ευκαιρία της ποιητικής κρίσης, μπορούμε να κάνομε στην Ελλάδα έναν απολογισμό του δρόμου που τραβήξαμε από το '21 και δώθε, ακολουθώντας τις τέχνες στην Ευρώπη, και να κοιτάξομε: α) αν πρέπει από δω και πέρα ν' ακολουθάμε πάντα την Ευρώπη, β) ή μήπως η κρίση αυτή μπορεί να μας κάνει να στοχαστούμε αν είχαμε πρώτα κανέναν δικό μας δρόμο πνευματικό, γ) και ποιος μπορεί να είναι ο δρόμος αυτός τον οποίο φαίνεται να χάσαμε, δ) αν ήταν, κατόπι, απαραίτητο να τον χάσομε (υπήρχαν άνθρωποι που δεν έπαψαν ποτέ να μας φωνάζουν και να μας δείχνουν το δρόμο μας), ε) να δούμε μήπως χωρίζουν ουσιαστικά οι παραδόσεις μας με την Ευρώπη, στ) ή, τέλος, αν μπορεί - και παραμπορεί μάλιστα - να ξαναβρούμε το δρόμο μας».