Η ολοκλήρωση των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στο Πεκίνο, σήμανε ταυτόχρονα την αντίστροφη μέτρηση για τους επόμενους που θα διεξαχθούν το 2012 στο Λονδίνο. Το σύστημα έχει φροντίσει σε μια από τις πλέον προβεβλημένες βιτρίνες του, τα φώτα να μην χαμηλώνουν ποτέ. Ταυτόχρονα βέβαια να φωτίζουν τόσο δυνατά όσα βολεύουν, που να «σκιάζονται» από τη λάμψη, όσα δεν εξυπηρετούν. Ασχετα από το γεγονός ότι όσα εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία, είναι και τα χαρακτηριστικά του «αληθινού προσώπου» των Ολυμπιακών Αγώνων.

Σε κάθε διοργάνωση - επιτηδευμένα - ξεχειλίζουν ρομαντισμός και ιδεαλισμός από τους άμεσα εμπλεκόμενους (παράγοντες, προπονητές, αθλητές), με την αμέριστη συμπαράσταση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Σε αγαστή συνεργασία - αγωνιωδώς - παλεύουν να διατηρήσουν ζωντανή (άρα πιο εμπορεύσιμη) μια εικονική πραγματικότητα που προβάλλει ιδανικά, ηθικές αξίες κλπ. Καλύπτοντας έτσι την αποκρουστική αλήθεια.

Οι αγώνες του «ωραίου, του μεγάλου, του αληθινού» δεν έχουν καμιά σχέση με όσα υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Στο επίκεντρό τους δεν είναι ηθικές αξίες, ιδανικά, ο άνθρωπος αλλά εμπορικές συμφωνίες, επιχειρήσεις, κέρδη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν μετατραπεί σε μια πολυεπίπεδα σημαντική (επιχειρηματικά, οικονομικά, ιδεολογικά) παράμετρο του καπιταλισμού. Η παράδοση της Ολυμπιακής σημαίας από το Πεκίνο, στο Λονδίνο, είχε συμβολικό χαρακτήρα. Οχι όμως αυτόν που ο συνδετικός κρίκος (πρόεδρος της ΔΟΕ, Ζαγκ Ρογκ και οι συνεταίροι του) θέλουν να παρουσιάσουν.

Αποτέλεσε το εφαλτήριο της «επόμενης μέρας». Που όμως δε θα είναι διαφορετική αλλά συνέχεια των προηγούμενων. Τον λόγο θα ξαναέχουν - απ' ευθείας ή μέσω των συνεργατών τους αθλητικών παραγόντων - οι χορηγοί, οι πολυεθνικές εταιρείες, το ντόπινγκ. Οι πρωταγωνιστές (αθλητές) δε θα είναι αποτέλεσμα οργανωμένης δουλειάς (με πρώτο στόχο την υγεία και τη φυσική αγωγή) που ξεχώρισαν για τις σωματικές και ψυχολογικές τους ικανότητες.

Αλλά περιπτωσιολογικές επιλογές που ανταποκρίνονται στα δοσμένα στάνταρ. Παιδιά χωρίς ηθικές αναστολές, που δέχονται να γίνουν πειραματόζωα και να διακινδυνεύσουν την υγεία ή τη ζωή τους για ένα μετάλλιο, ένα ρεκόρ και (όντως υψηλά) ανταλλάγματα. Που αποδέχονται πως «ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα» και πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δε γίνονται από και για τον άνθρωπο. Αλλά από τις εταιρείες για τα κέρδη και για την ιδεολογική ενίσχυση όσων πρεσβεύει ο καπιταλισμός. Τα οποία είναι ενάντια στο πραγματικό συμφέρον της νεολαίας και του λαού. Μονόδρομος λοιπόν είναι η απαξίωση της εμποροπανήγυρης αυτής και όσων τη διαφεντεύουν. Ωσπου, μέσα από πάλη για αθλητισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, να δημιουργηθούν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που θα ξανακάνουν (και) τον αθλητισμό από εμπόρευμα με στόχο την κερδοσκοπία των λίγων, δικαίωμα - για την υγεία και καλύτερη ζωή - των πολλών.

Eurokinissi

Ασημένιο μετάλλιο πήρε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στο ταε κβο ντο

Η ελληνική σημαία στα χέρια της χάλκινης Ολυμπιονίκης, Πηγής Δεβετζή, μπήκε και πάλι πρώτη στη «Φωλιά του Πουλιού» κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης με την οποία έπεσε η αυλαία του σημαντικότερου αθλητικού γεγονότος στον πλανήτη. Η ελληνική συγκομιδή σε μετάλλια ήταν πιο φτωχή σε σχέση με τις τρεις προηγούμενες διοργανώσεις, καθώς στην Ατλάντα το 1996 η Ελλάδα είχε κατακτήσει 8 μετάλλια, στο Σίδνεϊ το 2000 13 και πριν από τέσσερα χρόνια 16. Φέτος ο δρόμος του μεταξιού δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για την ελληνική αποστολή καθώς η χώρα μας περιορίστηκε στα τέσσερα μετάλλια. Δύο χάλκινα, στα Yngling της ιστιοπλοΐας με το πλήρωμα των Μπεκατώρου, Κραβαριώτη, Παπαδοπούλου και με την Πηγή Δεβετζή στο τριπλούν, καθώς επίσης και δύο ασημένια με τους Πολύμερο - Μούγιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών της κωπηλασίας και με τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη στα +80 κιλά του τάε κβον ντο. Ο εθνικός ύμνος δεν ακούστηκε, αφού χρυσό μετάλλιο δεν κατακτήθηκε, πέρα από αυτό που «απένειμε» στη χώρα για τις επιδόσεις της στο ντόπινγκ ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Ζακ Ρογκ.

Τον τίτλο του αθλητή των Αγώνων διεκδικούν ο Μάικλ Φελπς και ο Γιουσέιν Μπολτ. Ο Αμερικανός κολυμβητής κατέκτησε οκτώ χρυσά μετάλλια, καταρρίπτοντας επτά παγκόσμια ρεκόρ και ξεπερνώντας το επίτευγμα του Μαρκ Σπιτς που στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 είχε κατακτήσει 7 χρυσά. Ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια σε 100μ., 200μ. και 4x100μ. συνδυάζοντάς τα με ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ. Τα βλέμματα τράβηξε και η Γέλενα Ισινμπάγεβα, η οποία κατέκτησε με άνεση το χρυσό μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ κάνοντας για μία ακόμη φορά παγκόσμιο ρεκόρ. Σε ομαδικό επίπεδο ξεχώρισε η επιστροφή της ομάδας μπάσκετ των ΗΠΑ στις επιτυχίες και η εξιλέωσή της μετά από οκτώ χρόνια απουσίας από την κορυφή.

Η οικοδέσποινα Κίνα κατέκτησε τα περισσότερα χρυσά μετάλλια, 51 τον αριθμό, αλλά ήταν δεύτερη στο σύνολο των μεταλλίων με 100, πίσω από τις ΗΠΑ που πρώτευσαν και πάλι με 110 (36 χρυσά, 38 ασημένια και 36 χάλκινα). Την πρώτη πεντάδα συμπλήρωσαν οι Ρωσία με 72 μετάλλια, η Μεγάλη Βρετανία με 47 και η Αυστραλία με 46. Η Ελλάδα κατέλαβε την 59η θέση στον πίνακα των μεταλλίων (στον οποίο κατατάσσονται οι ομάδες με βάση το χρώμα των μεταλλίων), ενώ με βάση το συνολικό αριθμό μεταλλίων ήταν 44η.