Η ολοκλήρωση των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στο Πεκίνο, σήμανε ταυτόχρονα την αντίστροφη μέτρηση για τους επόμενους που θα διεξαχθούν το 2012 στο Λονδίνο. Το σύστημα έχει φροντίσει σε μια από τις πλέον προβεβλημένες βιτρίνες του, τα φώτα να μην χαμηλώνουν ποτέ. Ταυτόχρονα βέβαια να φωτίζουν τόσο δυνατά όσα βολεύουν, που να «σκιάζονται» από τη λάμψη, όσα δεν εξυπηρετούν. Ασχετα από το γεγονός ότι όσα εντάσσονται στη δεύτερη κατηγορία, είναι και τα χαρακτηριστικά του «αληθινού προσώπου» των Ολυμπιακών Αγώνων.

Σε κάθε διοργάνωση - επιτηδευμένα - ξεχειλίζουν ρομαντισμός και ιδεαλισμός από τους άμεσα εμπλεκόμενους (παράγοντες, προπονητές, αθλητές), με την αμέριστη συμπαράσταση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Σε αγαστή συνεργασία - αγωνιωδώς - παλεύουν να διατηρήσουν ζωντανή (άρα πιο εμπορεύσιμη) μια εικονική πραγματικότητα που προβάλλει ιδανικά, ηθικές αξίες κλπ. Καλύπτοντας έτσι την αποκρουστική αλήθεια.

Οι αγώνες του «ωραίου, του μεγάλου, του αληθινού» δεν έχουν καμιά σχέση με όσα υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Στο επίκεντρό τους δεν είναι ηθικές αξίες, ιδανικά, ο άνθρωπος αλλά εμπορικές συμφωνίες, επιχειρήσεις, κέρδη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν μετατραπεί σε μια πολυεπίπεδα σημαντική (επιχειρηματικά, οικονομικά, ιδεολογικά) παράμετρο του καπιταλισμού. Η παράδοση της Ολυμπιακής σημαίας από το Πεκίνο, στο Λονδίνο, είχε συμβολικό χαρακτήρα. Οχι όμως αυτόν που ο συνδετικός κρίκος (πρόεδρος της ΔΟΕ, Ζαγκ Ρογκ και οι συνεταίροι του) θέλουν να παρουσιάσουν.

Αποτέλεσε το εφαλτήριο της «επόμενης μέρας». Που όμως δε θα είναι διαφορετική αλλά συνέχεια των προηγούμενων. Τον λόγο θα ξαναέχουν - απ' ευθείας ή μέσω των συνεργατών τους αθλητικών παραγόντων - οι χορηγοί, οι πολυεθνικές εταιρείες, το ντόπινγκ. Οι πρωταγωνιστές (αθλητές) δε θα είναι αποτέλεσμα οργανωμένης δουλειάς (με πρώτο στόχο την υγεία και τη φυσική αγωγή) που ξεχώρισαν για τις σωματικές και ψυχολογικές τους ικανότητες.

Αλλά περιπτωσιολογικές επιλογές που ανταποκρίνονται στα δοσμένα στάνταρ. Παιδιά χωρίς ηθικές αναστολές, που δέχονται να γίνουν πειραματόζωα και να διακινδυνεύσουν την υγεία ή τη ζωή τους για ένα μετάλλιο, ένα ρεκόρ και (όντως υψηλά) ανταλλάγματα. Που αποδέχονται πως «ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα» και πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δε γίνονται από και για τον άνθρωπο. Αλλά από τις εταιρείες για τα κέρδη και για την ιδεολογική ενίσχυση όσων πρεσβεύει ο καπιταλισμός. Τα οποία είναι ενάντια στο πραγματικό συμφέρον της νεολαίας και του λαού. Μονόδρομος λοιπόν είναι η απαξίωση της εμποροπανήγυρης αυτής και όσων τη διαφεντεύουν. Ωσπου, μέσα από πάλη για αθλητισμό με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, να δημιουργηθούν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που θα ξανακάνουν (και) τον αθλητισμό από εμπόρευμα με στόχο την κερδοσκοπία των λίγων, δικαίωμα - για την υγεία και καλύτερη ζωή - των πολλών.