Η Μερόπη Πρέκα, με αφορμή τα 90χρονα του ΚΚΕ, θέλοντας να τα τιμήσει, αυτόβουλα πρόσφερε στον «Ριζοσπάστη» 23 πανέμορφες μορφολογικά και χρωματικά λιθογραφίες της. Οι περισσότερες λιθογραφίες εικονίζουν αγριολούλουδα του τόπου μας και άλλες περιστέρια της ειρήνης και του έρωτα. Οι λιθογραφίες είναι δουλεμένες πάνω στον τσίγκο, από την ίδια τη δημιουργό, στο εργαστήρι της.
Κάποιες από τις λιθογραφίες είναι ιδιαίτερης συλλεκτικής αξίας και φέρουν «ζωντανή» τη χειρόγραφη υπογραφή της Μερόπης Πρέκα. Μια από τις ιδιαίτερης συλλεκτικής αξίας λιθογραφία την απηύθυνε προς την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Μερικές άλλες αριθμημένες λιθογραφίες, που είναι επίσης συλλεκτικές και φέρουν τη χειρόγραφη υπογραφή της, ανήκουν σε ολιγάριθμες χαρακτικές ανατυπώσεις έργων της, ενώ κάποιες άλλες (είναι οι λιγότερες) προέρχονται από πολλαπλές ανατυπώσεις έργων της.
Η Μερόπη Πρέκα, έστειλε τα έργα της στον «Ριζοσπάστη», μαζί με ένα σύντομο γράμμα της, όπου, με τον πάντα σεμνό λόγο της, εξηγεί το νόημα αυτής της προσφοράς της: «Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, θέλοντας να συνεορτάσω μαζί σας τα 90χρονα του ΚΚΕ, και στο όνομα του εκλεκτού συνεργάτη του "Ριζοσπάστη", του Νίκου Αλεξίου, που η γραφή του, για χρόνια πολλά ανύψωνε, και αναβάθμιζε, και διαμόρφωνε την αισθητική ποιότητα του αναγνώστη της εφημερίδας και των οπαδών, προσφέρω όσα λουλούδια έχω στον "μπαξέ", ως αντίδωρο».
Μετά από αυτή την προσφορά της, η Μερόπη Πρέκα έκανε μια ακόμη απρόσμενη προσφορά στο ΚΚΕ, μέσω πάλι του «Ρ». Προσφορά το ίδιο συγκινητική με την πρώτη, αν όχι περισσότερο. Συγκινητική, γιατί ήταν σαν να «ανάστησε» τον σύντροφό της στη ζωή και την τέχνη, Πάρι Πρέκα. Γιατί πρόκειται για προσφορά που εκείνος - αν ζούσε - θα ήθελε να κάνει. Αγωνιστής του ΕΑΜ καθώς ήταν ο Πάρις Πρέκας (θυμίζουμε ότι λόγω της δράσης του κατά τα αιματηρά γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 συνελήφθη και στη συνέχεια εξορίστηκε στο στρατόπεδο της Ελ Τάμπα), δεκαετίες πριν είχε φιλοτεχνήσει μια σειρά σχεδίων αφιερωμένων στον ΕΛΑΣ και τον πρωτοκαπετάνιο του, Αρη Βελουχιώτη. Εκτός από σχέδιο-πορτρέτο του Αρη, σχεδίασε τον Αρη έφιππο, καθώς και συνθέσεις με έφιππους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
2. Η παρουσία του Εφραίμ γέννησε μία και μοναδική απορία στο φιλοθεάμον κοινό: μήπως πρέπει ν' αρχίσουμε να σκεπτόμαστε σοβαρά για καριέρα στην αυλή του Πανάγαθου.
3. Οταν ακούω να μιλάνε για «άγριο» καπιταλισμό, με πιάνουν τα νεύρα μου. Γιατί, αγαπητοί δημοσιογράφοι, υπάρχει πουθενά καπιταλισμός που να μην είναι άγριος;
4. Ο κακόμοιρος ο Ρουσόπουλος είναι η επιτομή της πονηριάς. Αντί της παιδείας των δρόμων της Καισαριανής, προτίμησε την πνευματική απάτη του Εφραίμ. Φοβισμένοι τώρα γέροντας και υποτακτικός, ανακαλύπτουν την πραγματικότητα. Δεν τους λυπάμαι καθόλου. Καιρός να δουν τα έργα τους ιδίοις όμμασι.
5. Αντί να έχουμε το θράσος να δηλώνουμε ότι θα γυρίσουμε τον ήλιο, ας βρούμε το θάρρος να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να γελάσουμε με το παγόνι που σχηματίζεται πάνω του.
6. Ενώ δεν έχω να χάσω απολύτους τίποτα, τι με πιάνει να παραμιλώ με τους συνομιλητές μου για την κρίση των τραπεζών; Κάπως έτσι, δίχως να το καταλάβεις, γίνεσαι Μέγας Ναπολέων σε ψυχιατρικό ίδρυμα.
7. Εχετε ακούσει ποτέ για αυτόχειρα τραπεζίτη; Ούτε πρόκειται ν' ακούσετε. Σε μια τέτοια περίπτωση - χωρίς ν' αποκλείσουμε και την εκδοχή του ατυχήματος -, θα τον είχε περιλάβει η Εκκλησία στους μάρτυρές της κατ' εξαίρεση.
8. Από την οικονομική κρίση, τρεις κλάδοι της κοινωνίας μας θα βγουν κερδισμένοι: οι μπάτσοι, οι ληστές και οι τραπεζίτες!
9. Δικαιολογώ απόλυτα όλους εκείνους που, αν και φτωχοί, έσπευσαν να αγοράσουν με δόσεις ένα μικρό χρηματοκιβώτιο. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχουν να βάλουν τίποτα μέσα. Ενα χρηματοκιβώτιο από μόνο του σου δίνει κάποια ...αίσθηση πλούτου!
10. Δε μ' ενδιαφέρει να σε κάνω άνθρωπο, μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Σκέψη αφιερωμένη εξαιρετικά σ' έναν ένστολο των ΜΑΤ.
11. Ερωτευμένος με τον εαυτό του, παραπατώντας από το ένα σίριαλ στο άλλο μέσα στο παράλογο της τηλεόρασης, ο Ελλην ηθοποιός απορεί γιατί δεν έχει εμφανιστεί ο γλυπτής που θ' αποτυπώσει το κεφάλι του στην αιωνιότητα.
12. Αν ενοχλεί κάτι μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό, είναι για το πάθος που χάνεται από παντού.
13. Ολα όσα συμβαίνουν τα είχε περιγράψει και τα πλήρωσε με το αίμα του ο Καρυωτάκης: «Αλλά πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν από λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους, θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: "πεντακόσιες χιλιάδες". Ενα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: "σύμφωνος". Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: "ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...". Επρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Ετσι, βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω. Κανάγιες! Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει».