1. Η κυβέρνηση έγινε ο ιδεώδης τάφος της Δημοκρατίας. Τινάζοντας από πάνω της κάθε σοβαρότητα, κατάφερε να μας θάψει όχι νεκροθάφτης, αλλά ένας παλιάτσος.

2. Η παρουσία του Εφραίμ γέννησε μία και μοναδική απορία στο φιλοθεάμον κοινό: μήπως πρέπει ν' αρχίσουμε να σκεπτόμαστε σοβαρά για καριέρα στην αυλή του Πανάγαθου.

3. Οταν ακούω να μιλάνε για «άγριο» καπιταλισμό, με πιάνουν τα νεύρα μου. Γιατί, αγαπητοί δημοσιογράφοι, υπάρχει πουθενά καπιταλισμός που να μην είναι άγριος;

4. Ο κακόμοιρος ο Ρουσόπουλος είναι η επιτομή της πονηριάς. Αντί της παιδείας των δρόμων της Καισαριανής, προτίμησε την πνευματική απάτη του Εφραίμ. Φοβισμένοι τώρα γέροντας και υποτακτικός, ανακαλύπτουν την πραγματικότητα. Δεν τους λυπάμαι καθόλου. Καιρός να δουν τα έργα τους ιδίοις όμμασι.

5. Αντί να έχουμε το θράσος να δηλώνουμε ότι θα γυρίσουμε τον ήλιο, ας βρούμε το θάρρος να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να γελάσουμε με το παγόνι που σχηματίζεται πάνω του.

6. Ενώ δεν έχω να χάσω απολύτους τίποτα, τι με πιάνει να παραμιλώ με τους συνομιλητές μου για την κρίση των τραπεζών; Κάπως έτσι, δίχως να το καταλάβεις, γίνεσαι Μέγας Ναπολέων σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

7. Εχετε ακούσει ποτέ για αυτόχειρα τραπεζίτη; Ούτε πρόκειται ν' ακούσετε. Σε μια τέτοια περίπτωση - χωρίς ν' αποκλείσουμε και την εκδοχή του ατυχήματος -, θα τον είχε περιλάβει η Εκκλησία στους μάρτυρές της κατ' εξαίρεση.

8. Από την οικονομική κρίση, τρεις κλάδοι της κοινωνίας μας θα βγουν κερδισμένοι: οι μπάτσοι, οι ληστές και οι τραπεζίτες!

9. Δικαιολογώ απόλυτα όλους εκείνους που, αν και φτωχοί, έσπευσαν να αγοράσουν με δόσεις ένα μικρό χρηματοκιβώτιο. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχουν να βάλουν τίποτα μέσα. Ενα χρηματοκιβώτιο από μόνο του σου δίνει κάποια ...αίσθηση πλούτου!

10. Δε μ' ενδιαφέρει να σε κάνω άνθρωπο, μπορώ όμως να σε τακτοποιήσω απέναντί μου. Σκέψη αφιερωμένη εξαιρετικά σ' έναν ένστολο των ΜΑΤ.

11. Ερωτευμένος με τον εαυτό του, παραπατώντας από το ένα σίριαλ στο άλλο μέσα στο παράλογο της τηλεόρασης, ο Ελλην ηθοποιός απορεί γιατί δεν έχει εμφανιστεί ο γλυπτής που θ' αποτυπώσει το κεφάλι του στην αιωνιότητα.

12. Αν ενοχλεί κάτι μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό, είναι για το πάθος που χάνεται από παντού.

13. Ολα όσα συμβαίνουν τα είχε περιγράψει και τα πλήρωσε με το αίμα του ο Καρυωτάκης: «Αλλά πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν από λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους, θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: "πεντακόσιες χιλιάδες". Ενα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: "σύμφωνος". Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: "ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...". Επρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Ετσι, βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω. Κανάγιες! Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει».