Είμαι ένας από τους πολλούς φοροτεχνικούς που πασχίζω για το μεροκάματο. Την επαγγελματική μου έδρα την έχω στο Γαλάτσι και τρέχω από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη για τον «επιούσιο».

Πριν κάποιες μέρες, πήγα για δουλιά σε δύο πελάτες μου, ο ένας βρίσκεται στην Πλατεία Καραϊσκάκη και ο άλλος σε κάθετο δρόμο της οδού Κωνσταντινουπόλεως. Η απόσταση είναι μικρή και έτσι τη διάβηκα πεζοπορία.

Στο μικρό μου αυτό «περίπατο» διαπίστωσα, το πόσο «καλά» κάνει τη δουλιά του, όσον αφορά την καθαριότητα, ο δήμαρχος της Αθήνας. Στο σεργιάνι μου, νόμισα πως βρέθηκα σε καμιά τριτοκοσμική χώρα. Βρωμιά και εγκατάλειψη, είδα πλαστικά μπουκάλια και σακούλες πετάμενες, καθώς και κάθε άλλου είδους παλιατσαρίες να «κοσμούν» το τμήμα αυτό της πόλης, που δεν απέχει πολύ από την Ομόνοια, το κέντρο δηλαδή της πρωτεύουσας. Και όλα αυτά μάλιστα, ενόψει του 2004 με τα μεγάλα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων!

Στη σκέψη να κάνω μια αναφορά στους αρμόδιους επί του θέματος, φρενάρισα αμέσως γιατί, από προηγούμενη μου εμπειρία, φοβήθηκα ότι θα μπλεχτώ σ' ένα ατέρμονο πήγαινε-έλα από τον «Αννα στον Καϊάφα», χωρίς κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ο κ. δήμαρχος δε θα έχει αρμοδιότητα, γιατί ο χώρος ανήκει στον ΟΣΕ ή πιθανόν γιατί δεν ξέρει πού βρίσκεται η οδός των Σιδηροδρόμων. Ξέρει όμως πολύ καλά ο κ. δήμαρχος πού βρίσκονται τα πανό και οι αφίσες που καλούσαν τον κόσμο να πάρει μέρος στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση και έβαλε να τα κατεβάσουν. Ομως αφίσες και πανό που αφορούν την υποδοχή του πλανητάρχη ή δική του συνέντευξη σε κανάλια για το πώς θα προχωρήσουμε στη μετά ΟΝΕ εποχή, τα προστατεύει επιμελώς!

Με αφορμή το πρόσφατο έγκλημα στην Πάτρα, προκύπτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που χρειάζεται συζήτηση, για τη στάση των περαστικών οδηγών που αγνόησαν το νεκρό, πλέον, Γιώργο που θα μπορούσε να είχε σωθεί. Κι αυτό πρέπει να προβληματίσει τους πολίτες σχετικά με τη δική τους μεγάλη ευθύνη. Και επειδή κάποιοι ίσως μιλήσουν για την αυτονόητη επιφύλαξη των πολιτών και την καχυποψία τους απέναντι σε συμπολίτες που τους ζητούν να σταματήσουν, υπάρχει η απάντηση πως το θύμα ήταν προφανώς σε κίνδυνο, ήταν σε οριακή κατάσταση επίκλησης βοήθειας. Αλήθεια, πόσο κινδύνευαν από έναν αιμάσσοντα γυμνό άνθρωπο; Και εν πάση περιπτώσει η ζούγκλα δεν είναι μόνο ο δολοφόνος, αλλά και η νοοτροπία «δεν ανακατεύομαι μην μπλέξω», που δυστυχώς είναι συχνή και σε άλλες περιπτώσεις, που έχουν γίνει γνωστές.

Πρόκειται για δολοφονική νοοτροπία, συγγενή τού «δε βαριέσαι», που καλλιεργείται «συνειδητά» και συστηματικά και σε πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Αδιαφορία τελικά «τόσο χρήσιμη στην εξουσία» που οδηγεί στην απάθεια, αδράνεια και «ακόμα καλύτερα γι' «αυτούς», απογοήτευση.

Οσον αφορά το απάνθρωπο της συμπεριφοράς του δολοφόνου, ας τολμήσουμε να κάνουμε μια αναγωγή στον κανιβαλισμό και τον κυνισμό της, επικρατούσας δυστυχώς, νοοτροπίας και πολιτικής που ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ επιβάλλει με ένα όπλο στον κρόταφο την πολιτική στην οικονομία κλπ. «Οι αντίθετοι στην ΟΝΕ να είναι απόβλητοι της κοινωνίας», στην Παιδεία οι αδύνατοι να «πηδούν από τα 14 έξω από το σκάφος» και, συχνά, έξω από τη ζωή.

Με την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία.

Χαράλαμπος Γεωργιάδης. Καμπάνη 17 - Κιλκίς. Επαναπατρίστηκα στα τέλη Νοεμβρίου 1989. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να λύσω, στη Διεύθυνση Γεωργίας Νομού Κιλκίς, το πρόβλημά μου για τη χρηματική αποζημίωση για το πατρικό μου σπίτι που, όργανα του τότε κράτους, χωροφύλακες και ΜΑΥδες, το κάψανε τον Αύγουστο του 1947.

Στις 10-9-1999 έστειλα συστημένο γράμμα στον υπουργό Γεωργίας Γ. Ανωμερίτη και αφού του εξέθεσα την οικονομική και αναπηρική μου κατάσταση, του ζήτησα να παρέμβει προσωπικά και να δώσει εντολή στη Δ/ση Γεωργίας Ν. Κιλκίς να βρεθεί λύση και στο δικό μου πρόβλημα.

Μέχρι στιγμής όμως, δεν πήρα καμία απάντηση από τον κ. υπουργό, απάντηση την οποία περιμένω με αγωνία!

Συνταξιούχος, Αθήνα. Τι θα γίνει τελικά με κείνο το δεκάρικο, που μας έταξε ο πρωθυπουργός προεκλογικά, πότε θα το πάρουμε (αν το πάρουμε);

Εγώ παίρνω 139.000 δρχ., οπότε σύμφωνα με τα λεγόμενά του πρέπει να μου δώσει 152.000 δρχ. αλλά δε βλέπω μέχρι στιγμής τίποτα. Χώρια που υπάρχει φόβος να... πεθάνω, άμα αργήσει πολύ και τότε πού θα μου το στείλει, στον άλλο κόσμο; Ενας όμως συνάδελφος συνταξιούχος με καθησύχασε λέγοντάς μου πως στον «άλλο» κόσμο υπάρχουν όλα τα αγαθά και δε θα χρειαστεί το επιπλέον δεκάρικο. Το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνησή του ξέρει και φροντίζει πού να μας στείλει εμάς τους συνταξιούχους, εκεί που υπάρχει μια «καλύτερη» ζωή. Ομως ο πολύς κόσμος δεν τα «καταλαβαίνει» αυτά και είναι τόσο ανυπόμονος. Σου λέει: «Τώρα θέλω το δεκάρικο!»

Η σ. Λιλίκα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 28 του Απρίλη. Εφυγε από τούτο τον κόσμο, αλλά όχι και από τη θύμησή μας. Οι αγώνες της την κρατάνε ζωντανή στη σκέψη μας και την αναδείχνουν φωτεινό φάρο που δείχνει το δρόμο στις νέες γενιές για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η Λιλίκα, ίσαμε το τέλος της ζωής της, στάθηκε πιστή στο κόκκινο λάβαρο με υπομονή, αντοχή, και αγαθοσύνη περήφανης κι απροσκύνητης αγωνίστριας.

Από το πανεπιστημιακό μετερίζι παλέψαμε για τις φοιτητικές διεκδικήσεις, σαν πρόεδρος του Συλλόγου σπουδαστών της ΑΣΟΕΕ. Στα Δεκεμβριανά το 1944, πήρε μέρος στις μάχες ενάντια στην ένοπλη επέμβαση των Εγγλέζων ενταγμένη στο λόχο «Μπάυρον» των σπουδαστών. Ακούραστη αγωνίστρια, στάθηκε και πάλι μπροστάρισσα στα χρόνια της «θύελλας του Εμφυλίου» και στους κατοπινούς αγώνες του ΚΚΕ, μέσα από την παρανομία, καθώς και στην περίοδο της χούντας. Από τη μεταπολίτευση, το 1974, δούλεψε νόμιμα στην ΚΟΒ των οικονομικών επιστημόνων και στην ΚΟΑ, πλάι πλάι με την Αλέκα Παπαρήγα κι αναδείχτηκε σε άξιο στέλεχος.

Το ξόδι της που έγινε στις 29 του Απρίλη, ήταν απλό και σεμνό, όπως σεμνό ήταν και το οδοιπορικό της στη ζωή, τη γεμάτη υπέροχους αγώνες και δράση, για την πραγμάτωση των οραμάτων μας.

Αιωνία η μνήμη της