Με αφορμή το πρόσφατο έγκλημα στην Πάτρα, προκύπτει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που χρειάζεται συζήτηση, για τη στάση των περαστικών οδηγών που αγνόησαν το νεκρό, πλέον, Γιώργο που θα μπορούσε να είχε σωθεί. Κι αυτό πρέπει να προβληματίσει τους πολίτες σχετικά με τη δική τους μεγάλη ευθύνη. Και επειδή κάποιοι ίσως μιλήσουν για την αυτονόητη επιφύλαξη των πολιτών και την καχυποψία τους απέναντι σε συμπολίτες που τους ζητούν να σταματήσουν, υπάρχει η απάντηση πως το θύμα ήταν προφανώς σε κίνδυνο, ήταν σε οριακή κατάσταση επίκλησης βοήθειας. Αλήθεια, πόσο κινδύνευαν από έναν αιμάσσοντα γυμνό άνθρωπο; Και εν πάση περιπτώσει η ζούγκλα δεν είναι μόνο ο δολοφόνος, αλλά και η νοοτροπία «δεν ανακατεύομαι μην μπλέξω», που δυστυχώς είναι συχνή και σε άλλες περιπτώσεις, που έχουν γίνει γνωστές.

Πρόκειται για δολοφονική νοοτροπία, συγγενή τού «δε βαριέσαι», που καλλιεργείται «συνειδητά» και συστηματικά και σε πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Αδιαφορία τελικά «τόσο χρήσιμη στην εξουσία» που οδηγεί στην απάθεια, αδράνεια και «ακόμα καλύτερα γι' «αυτούς», απογοήτευση.

Οσον αφορά το απάνθρωπο της συμπεριφοράς του δολοφόνου, ας τολμήσουμε να κάνουμε μια αναγωγή στον κανιβαλισμό και τον κυνισμό της, επικρατούσας δυστυχώς, νοοτροπίας και πολιτικής που ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ επιβάλλει με ένα όπλο στον κρόταφο την πολιτική στην οικονομία κλπ. «Οι αντίθετοι στην ΟΝΕ να είναι απόβλητοι της κοινωνίας», στην Παιδεία οι αδύνατοι να «πηδούν από τα 14 έξω από το σκάφος» και, συχνά, έξω από τη ζωή.

Με την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία.