Τα χρέη των εργατών δείχνουν μόνο πόσο πολύ τους έχουν κατακλέψει τον ιδρώτα τους τα αφεντικά, ώστε όχι μόνο να μη τα βγάζουν πέρα με το μεροκάματο, αλλά και να πηγαίνουν στο αφεντικό για δάνειο πληρώνοντας και τόκο.

Τίποτα δε χρωστάμε «όλοι μαζί». Αυτό που εμφανίζεται ως συνολικό χρέος είναι ένας συμψηφισμός του χρέους των νοικοκυριών που δανείζονται για να ζήσουν και του χρέους των επιχειρήσεων που με δανεικό χρήμα παριστάνουν τον καμπόσο που μάλιστα προσφέρει και στο κοινωνικό σύνολο. Εντελώς διαφορετικά πράγματα. Δεν είναι ένα οικονομικό μέγεθος τα αφεντικά και οι εργάτες. Τα δάνεια των αφεντικών είναι κι αυτά κλεμμένος ιδρώτας εργατών.

Οι τράπεζες που ζητάνε να ξοφληθούν τα δάνεια χρωστάνε τα πάντα στους εργάτες. Δεν μπορούν να υπάρχουν οι τραπεζίτες αν δε δουλεύουν οι εργάτες.

Είναι κρίσιμο για τον εργάτη να έχει βαθιά στη συνείδησή του ότι δε χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Οτι κάθε αφεντικό από το οποίο έχει περάσει είναι χρεωμένο στον εργάτη του. Οπως χρεωμένο στον εργάτη είναι και το κράτος των αφεντικών. Αν ο εργάτης έχει κάποιο χρέος, αυτό είναι μόνο ένα κι αυτό είναι χρέος ζωής απέναντι στα παιδιά του και στην τάξη στην οποία ανήκει: Να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πάρει πίσω τα κλεμμένα.

Αν κάτι δεν πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά μας σαν δικό τους χρέος είναι αυτά που μας χρωστάει το κεφάλαιο. Οι καπιταλιστές τρομοκρατούν τους εργάτες με την ιδέα «τι χρέος θα αφήσεις στα παιδιά σου». Κανένα χρέος δεν αφήνεις. Μόνο μια υποχρέωση: Να παλέψουν κι αυτά για να μην υπάρχει καπιταλισμός.

Αυτοί που σφίγγουν τα δεσμά, βρίσκουνε και κάνουν. Βρίσκουν υποταγμένους εργάτες.

Πάμε γι' άλλα:

Το χειροκρότημα του τραπεζίτη από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, χτες εξαφανίστηκε από την «Αυγή». Αυτό θα ήταν ένα εσωκομματικό τους πρόβλημα, αν δεν αφορούσε ένα τόσο θεμελιακό ζήτημα, όπως αυτό της αντιμετώπισης της κρίσης.

Οταν, όμως, ακόμη και άνθρωποι που δεν ασπάζονται την ιδέα για μια κομμουνιστική κοινωνία, σου λένε δεν πάει άλλο με τον καπιταλισμό και ψάχνουν - με αυταπάτες, αλλά ψάχνουν έντιμα - ένα σύστημα ισορροπημένο, κι έρχεται τότε ο «αριστερός» να τους πει να χειροκροτήσουν τον τραπεζίτη, ε, τότε δε φτάνει μια βρεγμένη σανίδα.

Δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για κύρια, πρωτεύουσα ιδεολογική επιλογή που καθορίζει κυρίαρχα και την καθημερινή πρακτική αυτού του κόμματος που κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να εκτονώσει την εργατική δυσαρέσκεια για να σωθεί ο καπιταλισμός.

Ο τραπεζίτης που έχει σταθερό μέτωπο αντιπαράθεσης με κάποιες οικογένειες πετρελαιάδων, ως πρόβλημα αφορά μόνο την τάξη του. Εκεί που φαγώνονται, εκεί τα βρίσκουν όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τους. Αρα δεν πουλάει εκδούλευση στους εργάτες όταν μιλά για άλλους καπιταλιστές.

Οταν όμως οι προτάσεις του διεκδικούν και βραβείο «αριστεροσύνης», αλλάζει το πράγμα. Βέβαια, ο Δραγασάκης το είπε μόνος του, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και το καρμπόν της (ή αντίστροφα), η πρόταση Βγενόπουλου, δεν είναι τίποτα άλλο από τις παλιές γνωστές προτάσεις του Κέινς.

Το θέμα είναι με τι μούτρα βγαίνουν μετά στις ρούγες και μιλάνε για «ριζοσπαστική αριστερά». Δε φτάνει που ψηφίσανε το Μάαστριχτ, έρχονται επίσημα 20 χρόνια μετά να ζητήσουν να τους πούμε και «μπράβο» επειδή ένας τραπεζίτης λέει τα ίδια με αυτούς ή αυτοί αντιγράφουν τον τραπεζίτη. Η εκτίμηση ότι η μάχη με τους οπορτουνιστές είναι πρωτεύουσα αποκτά και έτσι ξεχωριστή αξία.

Ασχετο: υπάρχει ανθρωπιά έξω από την επαναστατική πάλη για να περάσει η ανθρωπότητα από την προϊστορία στην Ιστορία της; Εντελώς άσχετο, μ' αφορμή όμως, καθώς πολλή κουβέντα θέλουν ορισμένοι για τη σκληράδα των κομμουνιστών που δεν τους αφήνει, λένε, να νιώθουν ανθρώπινα. Δεν πρόκειται, απαντάμε, για ύβρη. Ούτε καν για προβοκατόρικη άποψη. Δηλώνει μόνο ένα βαθύ ιδεολογικό χάσμα. Μπορείς να γράφεις και να κλαις την ώρα που γράφεις. Και την ίδια ώρα ακριβώς επειδή μόνο κλαις όταν γράφεις, να διδάσκεις υποταγή. Αρα να κρατάς τον άνθρωπο στην προϊστορία του. Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα αλίμονο σ' όποιον δεν κάνει πέτρα - κυριολεκτικά «πέτρα - όπλο» - το κλάμα του.