Το σημερινό κοινωνικό σύστημα, έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, εγκληματεί καθημερινά σε βάρος ολάκερης της ανθρωπότητας. Την ώρα που κατακρεουργούνται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, πεθαίνουν από αρρώστιες ή από ασιτία και καταστρέφεται ο πλανήτης, αυτοί που δηλώνουν ότι πασχίζουν για τη σωτηρία της ανθρωπότητας τσακώνονται για το ποιος διαθέτει την καλύτερη συνταγή για το σοσιαλισμό!!

Εύλογα εγείρονται ορισμένα ερωτήματα: Είναι η ανατροπή του επαίσχυντου αυτού κοινωνικού συστήματος υπόθεση του ενός ή του άλλου; Γιατί οι υποστηρικτές της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων δεν είναι διασπασμένοι, παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς; Πώς γίνεται και τρέχουν αμέσως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να βρουν τρόπους για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση; Πώς γίνεται να ξεχνούμε τα πραξικοπήματα, τις ωμές επεμβάσεις, τις δικτατορίες, τους πολέμους, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις εξορίες κλπ. και να έχουμε ως κύριο μέλημα να ψάχνουμε να βρούμε πόσους τελικά ξεπάστρεψε ο Στάλιν, με δίκες, χωρίς δίκες, με στημένες δίκες και πάει λέγοντας; Τι προσφέρουν στην υπόθεση της ανατροπής της σημερινής πραγματικότητας και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού οι φοβερές, στην κυριολεξία, αναλύσεις περί «δημοκρατικού» ή «αυταρχικού» σοσιαλισμού, περί σοσιαλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο» και τα τοιαύτα; Τι υπηρεσία προσφέρει και σε ποια «μεγάλη αριστερά» ο Λεωνίδας Κύρκος, όταν στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (02/11/2008), με τον πηχυαίο τίτλο «Η μεγάλη αριστερά δεν γίνεται χωρίς το ΠΑΣΟΚ», λέει: «(...) Εχθρός, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η οικονομία της αγοράς, αλλά η κακοήθης εξέλιξή της, τα μονοπώλια.», «(...) ο πρωθυπουργός μου είναι συμπαθής (...) Είναι άνθρωπος καλών προθέσεων, τις οποίες δεν μπόρεσε να υλοποιήσει γιατί βρέθηκε μέσα στη στρούγκα του κομματικού μηχανισμού, τον οποίο δεν κατάφερε να ελέγξει. Δεν ήταν ελεύθερος να εφαρμόσει την πολιτική του, της κεντροδεξιάς», «Ο Γιώργος είναι ίσως από τους πιο ευγενικούς πολιτικούς άνδρες, μετριοπαθής (...) Είναι άνθρωπος του διαλόγου, της αναζήτησης, δημοκρατικός (...)», «Η Αλέκα είναι ένας ξεπερασμένος δεινόσαυρος (...) την απωθεί βαθιά η ιδέα ότι ο σοσιαλισμός συνδέεται με τη δημοκρατία. Το μοντέλο της είναι το μοντέλο ενός αυταρχικού σοσιαλισμού»; Με τη φράση αυτή, άλλωστε, εντελώς τυχαία φυσικά, ολοκληρώνεται η συνέντευξη. Αυτό, για όσους γνωρίζουν τι σημαίνει τελευταία εντύπωση και πώς αυτή αποτυπώνεται στον αναγνώστη.

Αλλος συνεπής κομμουνιστής, ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης, έχει δηλώσει, λίγες μέρες πριν, στο ίδιο έντυπο (Κ. Ε. 26/10/2008) ότι: «Εάν ήταν βιώσιμο το καθεστώς της Σοβ. Ενωσης, τότε θα το υπεράσπιζε ο ίδιος ο λαός», και στην τελευταία, πάλι, ερώτηση: «Πώς βλέπετε το μέλλον της αριστεράς;», απαντά: «Δε βλέπω ελπιδοφόρα προοπτική για το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις διαφορετικές στρατηγικές τους πρέπει να συναντηθούν σε ενιαίο μέτωπο απέναντι στον κοινό εχθρό, τον καπιταλισμό. Επίσης, τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (...) Αν έχουν τα κότσια, ας συνεργαστούν σ' ένα κόμμα δημοκρατικό και σοσιαλιστικό. Η Ιστορία έχει αποφανθεί. Ούτε η σταλινική ούτε η λενινιστική αντίληψη συνιστά το μελλοντικό κομμουνιστικό κόμμα. Αν είναι να επιβιώσει η ανθρωπότητα θα επιβιώσει μόνο μέσα σε μια διεθνή κομμουνιστική κοινωνία κι αυτό οι παρατάξεις της αριστεράς δεν το βλέπουν». Ομως, ο κύριος καθηγητής που το βλέπει, δε μας λέει πώς και σε πόσες χιλιετηρίδες θα φτάσουμε σ' αυτή τη διεθνή κομμουνιστική κοινωνία ή πώς αντιλαμβάνεται το μελλοντικό κομμουνιστικό κόμμα!!

Οταν, λοιπόν, τέτοια δυνατά «χαρτιά» της «μεγάλης και ενωμένης αριστεράς» του μέλλοντος (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι), προσφέρουν τέτοια επιχειρήματα στον, κατά τ' άλλα, «(...) κοινό εχθρό, τον καπιταλισμό», ο μέσος αναγνώστης της «Ελευθεροτυπίας» δε θα πάει να πέσει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αφού στα αριστερά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα;

Πραγματικά ανατρίχιασα διαβάζοντας αυτές τις γραμμές! Εντελώς αυθόρμητα μου ήρθε στο νου μια ραδιοφωνική εκπομπή που μεταδιδόταν επί χούντας με τίτλο «Στον ιστό της αράχνης»!

Και συνεχίζει:

«Μια τέτοια θέση:

• Εκθέτει το Κόμμα εμφανίζοντάς το σύμφωνο με εγκληματικές ενέργειες ενάντια ακόμη και στους ίδιους τους κομμουνιστές.(...)
• Ακυρώνει τη θέση 36 όπου αναφέρεται ότι στο σοσιαλισμό "θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται (...) η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής, (...) η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών...".
• Αμαυρώνει το κομμουνιστικό όραμα και το καθιστά αποκρουστικό, εμφανίζοντας τη σοσιαλιστική δημοκρατία σαν ένα καθεστώς ανελευθερίας.
• Δυσκολεύει την προβολή των όποιων θετικών στοιχείων της πρώτης προσπάθειας περάσματος στον κομμουνισμό, (...).
• Δίνει όπλα στους αντικομμουνιστές και καθιστά το Κόμμα εύκολη λεία για αυτούς.
• Ενισχύει αντικειμενικά καθιστώντας τες πιο ελκτικές για τις λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα για τους νέους τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και των αριστεριστών στις οποίες εγκαταλείπουμε το προνόμιο της κριτικής του "υπαρκτού" στα πλαίσια της Αριστεράς».

Αν εξαιρέσει κανείς τις ελάχιστες περικοπές (...) που έπρεπε να γίνουν, προσωπικά δεν έχω να προσθέσω κάτι στην αυτοκριτική που κάνει, έστω και ασυνείδητα!!!

Τώρα, αν «(...) κατά τα λεγόμενα της σχετικής εισήγησης στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ⁵ (...)», γίνανε όντως σημεία και τέρατα, νομίζω πως αυτά θα 'πρεπε να αποτελέσουν αντικείμενο κριτικής και αυτοκριτικής ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ, απ' την κορυφή έως τα νύχια, και ΟΧΙ να «Εκθέτουμε (...) Ακυρώνουμε (...) Αμαυρώνουμε (...) Δυσκολεύουμε (...) Δίνουμε όπλα (...)» κλπ. κλπ. ΟΧΙ να γινόμαστε ολοσέλιδο άρθρο στο «Ελεύθερο βήμα» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (23/11/2008) με πηχυαίο τίτλο: «Θέσεις του ΚΚΕ και σοσιαλισμός»!!! Προσέξτε, όχι Θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, αλλά Θέσεις του ΚΚΕ και σοσιαλισμός!!! Δηλαδή, άλλο πράγμα οι θέσεις του ΚΚΕ και άλλο ο σοσιαλισμός!!! Καμία σχέση το ένα με το άλλο!!!

Επιπλέον, κάτω από τον τίτλο και τη φωτογραφία του κυρίου καθηγητή, με μεγάλα και έντονα γράμματα: «Πιο επίκαιρος από ποτέ είναι ο σοσιαλισμός, όμως δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τις εγκληματικές παραβιάσεις της σταλινικής περιόδου», κομμάτι με το οποίο, κατά τραγική σύμπτωση και πάλι, τελειώνει το άρθρο!!!

Κύριε Μπιτσάκη, γιατί δεν υπερασπίστηκε ο λαός της Χιλής τον Πρόεδρο Αλιέντε που ο ίδιος είχε εκλέξει, όταν η ξένη επέμβαση επέβαλε τη δικτατορία Πινοσέτ; Οι θυσίες που έκανε ο σοβιετικός λαός, υπερασπιζόμενος συνειδητά όχι μόνο την πατρίδα του, αλλά πάνω απ' όλα την πρώτη σοσιαλιστική κοινωνία, δε σας λέει τίποτα; `Η μήπως θα συνταχθείτε κι εσείς με όσους υποστηρίζουν ότι οι Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες πολέμησαν ανυποχώρητα, γιατί υπήρχαν άλλοι τόσοι από πίσω που τους εκτελούσαν επιτόπου, αν τολμούσαν να υποχωρήσουν, ή ότι υπήρξαν τόσα εκατομμύρια θύματα γιατί ο Στάλιν και οι επιτελείς του δε λογάριαζαν τις ανθρώπινες θυσίες, προκειμένου να μη χάσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους; Απ' την άλλη, όταν κάνετε τέτοιες δηλώσεις, δεν αντιλαμβάνεστε ότι, με τα τόσα οικονομικά κ.ά. σκάνδαλα που έχουν ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα στον τόπο μας, με την τόση διαφθορά που έχει «εισχωρήσει» στο σπίτι του καθενός από μας, χάρη στην εκμετάλλευσή της από τα ιδιωτικά κυρίως ΜΜΕ για τους γνωστούς περί ακροαματικότητας λόγους, είναι σαν να απορείτε που δεν έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος να τους πάρει όλους με τις πέτρες!! Γίνονται αυτά τα πράγματα, κύριε καθηγητά; Τέλος, δεν έχετε ακούσει το σοφό λαό να λέει ότι το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι;

Εσείς πάλι, κύριε Ρούση, εκτιμάτε ότι η Σοβιετική Ενωση δεν πρόσφερε τίποτα στην ανθρωπότητα, ώστε να αξίζει να υπερασπίζεται κανείς τον «υπαρκτό»; `Η, μήπως, είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα με τον «ανύπαρκτο»;! Δε βλέπετε, λοιπόν, πού οδήγησε η προσπάθεια κάθαρσης, απαλλαγής από την προσωπολατρία, διαφάνειας (γκλάσνοστ) και ανασυγκρότησης (περεστρόικα) που ξεκίνησε από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ; `Η, μήπως, αυτό που υπάρχει σήμερα στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης είναι εξυγιασμένος σοσιαλισμός;

Και καλείστε, κύριοι, να απαντήσετε στα εξής ερωτήματα: Ποιο άλλο κόμμα μπορεί σήμερα να παίξει αυτόν τον ιστορικό ρόλο, πλην του ΚΚΕ; Τι θα κερδίσει η υπόθεση του σοσιαλισμού, αν ο καθένας που διαφωνεί σε κάτι, συγκροτεί ένα καινούριο κόμμα ή προβάλλει δημόσια θέσεις που αμαυρώνουν την εικόνα του ΚΚΕ; Πώς θα ενδιαφερθούν να μελετήσουν τη μαρξιστική - λενινιστική βιβλιογραφία και να στηρίξουν την υπόθεση του σοσιαλισμού οι νέοι άνθρωποι, όταν βλέπουν τους παλιούς αγωνιστές να ξεσκίζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου;

Θα ήθελα να κλείσω υπογραμμίζοντας πως, όποιες κι αν είναι οι αδυναμίες του, το ΚΚΕ δεν παύει να είναι το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που σηκώνουν στους ώμους τους το ιστορικό χρέος της ανατροπής του απάνθρωπου κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού συστήματος και της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, προς όφελος όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών στρωμάτων. Οποιος αντιλαμβάνεται τις ολέθριες συνέπειες του σημερινού κοινωνικού συστήματος και έχει αγγίξει έστω και αμυδρά την ουσία του σοσιαλισμού, οφείλει να το στηρίξει, με όποιο τρόπο ο ίδιος επιλέξει. Αλλά, να το στηρίξει!!!