Την αναγκαιότητα καθιέρωσης ενιαίου 12χρονου βασικού υποχρεωτικού σχολείου, δημόσιου και δωρεάν, ένα σχολείο βασικής μόρφωσης για όλους, με κατάργηση του ανισότιμου διπλού σχολικού δικτύου, αλλά και την ανάγκη δημιουργίας δημόσιων και δωρεάν μεταλυκειακών - επαγγελματικών σχολών, επιβεβαιώνει η πραγματικότητα που βιώνουν εκπαιδευτικοί και μαθητές στις ΕΠΑΣ Μαθητείας του ΟΑΕΔ.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών ΟΑΕΔ προτάσσει τα παραπάνω αιτήματα ως πραγματική διέξοδο από τα προβλήματα της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης τα οποία διαρκώς οξύνονται. Οπως σημειώνει, διανύουμε τον τρίτο χρόνο από τότε που θεσμοθετήθηκαν οι ΕΠΑΣ στη θέση των ΤΕΕ: «Και τι δεν υποσχέθηκαν οι αρμόδιοι υπουργοί προκειμένου να κάνουν ελκυστικό το νέο τύπο επαγγελματικής εκπαίδευσης: "Εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, ισότιμη πρόσβαση στα ΑΕΙ, εξασφάλιση απασχόλησης των νέων", και πολλά άλλα. Βέβαια, οι εξαγγελίες προσπαθούν να συγκαλύψουν την αλήθεια για τα προβλήματα των πρώην ΤΕΕ, όπως η προχειρότητα στους σχεδιασμούς, η αβεβαιότητα για το τι κάθε φορά ισχύει, τα βιβλία και τα αναλυτικά προγράμματα που προέρχονται από διάφορους τύπους σχολείων, η κτιριακή - τεχνική υποδομή και η υστέρηση της δυνατότητας στους μαθητές να έχουν πρόσβαση στα ΤΕΙ», σημειώνει το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών ΟΑΕΔ.

Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων, σημειώνει ανάμεσα σε άλλα ότι «το υπουργείο δίνει και οι μαθητές αποχτούν τίτλους και επίπεδα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα». Ιδιαίτερα αναφέρεται στο ζήτημα των εργαζόμενων μαθητών: «Το δικαίωμα να είναι μαθητές ως τα 18 τους χωρίς να εργάζονται σημαίνει την υποχρέωση του κράτους να ενισχύσει οικονομικά τις οικογένειες αυτών των μαθητών, που σηκώνουν ανάμεσα στα άλλα και τα βάρη της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Για όσους είναι πάνω από 18 ενήλικες, απογευματινοί μαθητές, το αίτημα για 6ωρη δουλειά με πλήρη αμοιβή πρέπει να προταχθεί, γιατί είναι σημαντική προϋπόθεση για τη συνέχεια των σπουδών τους», σημειώνει μεταξύ άλλων και καλεί τους εκπαιδευτικούς του ΟΑΕΔ να αγωνιστούν για: Βασική - Γενική εκπαίδευση ως τα 18 που ο άνθρωπος ενηλικιώνεται ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά και βιολογικά.

Σταθερή και μεγάλη είναι τα τελευταία χρόνια η μείωση του μαθητικού πληθυσμού που επιλέγει τα ΤΕΕ και τα ΕΠΑΛ και η μείωση αυτή επιβεβαιώνεται και από τα ετήσια στατιστικά στοιχεία που δίνει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας (ΕΣΥΕ). Αποδεικνύεται ότι όσο απαξιωμένα ήταν τα ΤΕΕ στη συνείδηση του κόσμου, άλλο τόσο είναι και τα ΕΠΑΛ (παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να φτιάξει με αυτά τη «βιτρίνα» της τεχνικής εκπαίδευσης), αφού ούτε στέρεα βασική εκπαίδευση προσφέρουν, ούτε εξασφαλίζουν επαγγελματική προοπτική. Και αυτά τα προβλήματα της τεχνικής εκπαίδευσης απορρέουν από την ίδια τη φύση της ως κομμάτι του διπλού ανισότιμου σχολικού δικτύου (από τη μια τα γενικά κι από την άλλη τα τεχνικά σχολεία).

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ, τη σχολική χρονιά 2006/07, ο συνολικός μαθητικός πληθυσμός των ΤΕΕ, ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ μειώθηκε κατά 11.818 μαθητές, δηλαδή μια ποσοστιαία μείωση της τάξης του 9,8% σε σχέση με την προηγούμενη σχολική χρονιά. Οσο για τα ιδιωτικά ΤΕΕ και ΕΠΑΛ, η μείωση του μαθητικού πληθυσμού φτάνει στο 55% (με αντίστοιχη απώλεια θέσεων εργασίας για το 47,1% των εκπαιδευτικών σε αυτά τα εκπαιδευτήρια).

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανάλυση των στοιχείων ανά Περιφέρεια, οι μεγαλύτερες μειώσεις του μαθητικού πληθυσμού δευτεροβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης εμφανίζονται στην Ηπειρο (19%), τη Δυτική Ελλάδα (15,5%) και το Νότιο Αιγαίο (13,6%), περιοχές δηλαδή που πλήττονται περισσότερο από τη φτώχεια και την ανεργία και δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα από την αβεβαιότητα που προσφέρει ως προοπτική αυτός ο τύπος εκπαίδευσης.

Παράλληλα, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η δήθεν καλύτερη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά μέσω της τεχνικής εκπαίδευσης είναι κενό γράμμα και δεν πείθει γονείς και μαθητές. Κι αυτό γιατί όσο κι αναμορφωθούν οι ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης (βλέπε κατάρτισης) δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η απορρόφηση των αποφοίτων, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής και κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Προχτές καταγράφτηκε στις εφημερίδες ότι το Παιδαγωγικό Τμήμα (Δασκάλων) του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου έχει μόλις ένα αμφιθέατρο για πάνω από 2.000 φοιτητές. Χτες, με αφορμή τα δημοσιεύματα, ο υπουργός Παιδείας, Α. Σπηλιωτόπουλος, ρωτήθηκε γι' αυτά τα προβλήματα και απάντησε ότι υπάρχει η βούληση «με ψυχραιμία στα πλαίσια του εφικτού, με ρεαλιστικό δηλαδή τρόπο, αυτά τα ζητήματα να τα αντιμετωπίσουμε»...

Τα περί «εφικτού» και «ρεαλιστικού» τρόπου αντιμετώπισης των προβλημάτων απαντιούνται μάλλον από την ανακοίνωση που εξέδωσε χτες η εταιρεία INTRAKAT (του ομίλου «Intracom») ότι υπέγραψε σύμβαση συνολικού προϋπολογισμού 4,35 εκατομμυρίων ευρώ(!) με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων για την προμήθεια και τοποθέτηση 266 λυόμενων μεταλλικών αιθουσών, που θα χρησιμοποιηθούν ως αίθουσες διδασκαλίας, γραφεία, κ.ά. στα σχολεία της επικράτειας.

Με άλλα λόγια, ο «ρεαλισμός» είναι τα λυόμενα αντί για κανονικές αίθουσες και οι «μπίζνες» με τις επιχειρήσεις. Αυτή είναι η «λύση» που δίνει η κυβέρνηση, την ίδια ώρα που μιλάει για «λευκά χαρτιά» του «διαλόγου», την ίδια ώρα που ο υπουργός Παιδείας συνεχίζει τις συναντήσεις «αβροφροσύνης» με συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη...