Οι εργαζόμενοι οφείλουν να γνωρίζουν τα ψέματα που τους σερβίρουν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού. Η επερχόμενη κρίση δεν είναι εισαγόμενη όπως υποστηρίζει η ΝΔ, ούτε αποτέλεσμα της ανικανότητας της κυβέρνησης, όπως λέει το ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ, γνωρίζοντας ότι μόνο στο βαθμό που γίνει ξεκάθαρος στους εργαζόμενους ο χαρακτήρας της κρίσης είναι δυνατόν να διαπιστώσουν από μόνοι τους ποιος είναι ο αντίπαλος και από τι πρέπει να προφυλαχτούν, από την πρώτη στιγμή εξήγησε, ανέλυσε και ανέδειξε τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης. Και απέδειξε ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίων και κερδών. Αποδεδειγμένη συνέπεια παρόμοιων κρίσεων δεν είναι άλλη, από τη μεγάλη -και απότομη- χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων. Δηλαδή; Δηλαδή, ακόμα περισσότερες και μαζικές απολύσεις, ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, ακόμα σφοδρότερη επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με ιδιαίτερα θύματα τις γυναίκες, τις νεότερες ηλικίες, τις ηλικίες εκείνων που είναι στα πρόθυρα της συνταξιοδότησης κλπ.
Μπροστά στην «αντιλαϊκή συμμαχία» των δυνάμεων του κεφαλαίου και της αντίδρασης, το ΚΚΕ προτείνει την άμεση ενεργοποίηση των πρωτοπόρων λαϊκών και ταξικών δυνάμεων της κοινωνίας, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις κοινής δράσης των εργατοϋπαλλήλων με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά. Στόχος της λαϊκής κινητοποίησης θα είναι ταυτόχρονα η αγωνιστική απόκρουση των συνεπειών της κρίσης, αλλά και οι διεκδικήσεις για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
Για τους εργαζόμενους είναι σημαντικό ζήτημα να αποτρέψουν τις απολύσεις και την επέκταση της υποαπασχόλησης που ορέγεται ο πρόεδρος των εμποροβιομηχάνων, ωστόσο εξίσου σημαντικό είναι να εξασφαλιστούν αυξήσεις στο μεροκάματο και τους μισθούς τουλάχιστον σε εκείνα τα επίπεδα που θα μπορεί στοιχειωδώς να τα βγάζουν πέρα. Είναι απόλυτα σωστό το αίτημα να μπει φραγμός στη λεηλασία που υπόκεινται τα λαϊκά νοικοκυριά από τα τοκογλυφικά επιτόκια των στεγαστικών δανείων, αλλά ακόμα πιο αναγκαία είναι η διεκδίκηση σύγχρονων προγραμμάτων λαϊκής στέγης. Με την ίδια ακριβώς συλλογιστική, είναι παραπάνω από επίκαιρο το αίτημα της κοινής δράσης των λαϊκών δυνάμεων για την αποτροπή των συνεπειών της κρίσης, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται -εντείνεται ακόμα περισσότερο η ανάγκη για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου, που, σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, θα διεκδικήσει την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και θα αξιώσει ριζικές αλλαγές στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Το ΚΚΕ, από τις αρχές του προηγούμενου φθινοπώρου, με στόχο τη θωράκιση των εργαζομένων ενόψει της κρίσης, κατέθεσε στη Βουλή τρία σχέδια νόμου: 1) Για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος. 2) Για τη διασφάλιση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων. 3) Μέτρα για την προστασία των ανέργων
Το ΚΚΕ παράλληλα, για την ανακούφιση όσων οικονομικά ασθενέστερων, έχει διατυπώσει μια σειρά προτάσεις μεταξύ των οποίων:
Παράλληλα, όπως τονίζει το ΚΚΕ, τώρα είναι η ώρα να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση για:
Τρόμος στο ίσιωμα της καπιταλιστικής αδηφαγίας επειδή η Κεντρική Γερμανική Τράπεζα παρουσιάζει ζημίες για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες. Κανένας τρόμος δεν τους πιάνει τώρα που πρέπει να απολογηθούν για τα αστρονομικά κέρδη που μπούκωσαν τόσα χρόνια στραγγαλίζοντας τους εργαζόμενους.
Μπήκαμε λέει σε προεκλογική περίοδο, τα δύο δεξιά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ πασχίζουν να ενωθούν. Ο αριστερός οπορτουνισμός της κρότου - λάμψης δεξιάς διαχείρισης, κατεβαίνει με το ασανσέρ και λαχανιάζει στις σκάλες των δημοσκοπήσεων. Ο ΛΑΟΣ που δε γίνεται λαός όσος κι αν του περισσεύει αντικομμουνισμός, όλοι συμφωνούν: Κρίση. Σα μετεωρολόγοι που δεν μπορούν να ξεπεράσουν την ασφαλή πρόβλεψη των πέντε ημερών. Ο πόλος ο καλός όλα τα δέχεται κι όλα τ' αλέθει μην και ξεβολευτεί απ' την αστική του ζωή που ξαφνικά παθαίνει οικονομικό βέρτιγκο. Ο ορίζοντας των κερδών χάθηκε. Ομως ως μόνη λύση για τους «πηδαλιούχους» προβάλλει η συμπίεση μέχρις εξόντωσης, των εργαζομένων. Κομμένα μεροκάματα, τριήμερες εργασίες, απλήρωτες υπερωρίες, εθελούσιες έξοδοι, συναίνεση στην υποδούλωση...
Ηδη αυτή η δήθεν συνέγερση αρχίζει να εξαγριώνει κυριολεκτικά τους πολίτες εργαζόμενους και να ξυπνάει ακόμα και κοιμισμένες ή αδρανοποιημένες ταξικές συνειδήσεις. Για κάθε συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία που διαπραγματεύεται με την εξουσία το «μαζί», θα υψώνεται το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, το ΚΚΕ και θα στηρίζει στις πραγματικές μάχες κι όχι στα δελτία των 8 όσους κι όσες αντιστέκονται κι αντιπαλεύουν τον ευρωμονόδρομο και την ψευδοσυναίνεση.
Με νύχια και δόντια κόντρα σε απολίτικες κινητοποιήσεις, θα κερδίζονται μάχες σαν του «Τζάμπο», ως τον πόλεμο που θα κερδίσει την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.
Πολύ περισσότερο τρόμο προκάλεσε η άρνηση του Νικολόπουλου να γίνει ξεκούρδιστο παιχνίδι του «Τζάμπο», κι η δράση των ταξικών συντρόφων που όργωσαν τα παιχνιδάδικα κι αντιστάθηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία, απ' τα πιστόλια της «σέχτας» που ξεφύτρωσε την κατάλληλη(!) στιγμή για να μπορέσει το σύστημα να σφίξει τις χειροπέδες του εργατικού κινήματος.
Δεν παθαίνουμε όλοι βέρτιγκο.
* Απώλεια της αίσθησης του ορίζοντα.