Μέτρα κάθε λέξη τους, όχι μόνο γιατί οι λέξεις είναι λόγος, δηλαδή έννοιες, δηλαδή αντανάκλαση των διεργασιών της σκέψης που με τη σειρά της αντανακλά την πραγματικότητα που βιώνει. Αλλά ακριβώς επειδή ισχύουν τα προηγούμενα, μέτρα τι αντανακλούν οι λέξεις που χρησιμοποιούν. Δηλαδή, μέτρα ότι την ώρα που γιγαντώνεται η καπιταλιστική κρίση, που με τη σειρά της οδηγεί σε βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργατών, ακριβώς αυτήν την ώρα έρχονται οι διάφοροι «αντιεξουσιαστές», ή, «αριστεροί του 21ου αιώνα» να σου πουν πως δεν είναι το σύστημα που φταίει για τη βαρβαρότητα που βιώνεις, αλλά κάποιοι κακοί διαχειριστές του. Αυτό λένε όταν σκίζουν ζαρτιέρες γιατί ακόμα δε νομοθετήθηκε η δουλειά χωρίς ένσημα, αυτό λένε όταν αξιώνουν οι αγώνες αντί για ταξικοί να έχουν αίτημα μια καλύτερη πολιτική διαχείριση, αυτό λένε όταν θρασύτατα ισχυρίζονται πως δεν είναι οικονομική η κρίση, αλλά πολιτική.

Σ' όποιον επιμένει να μάθει τι είναι «συνεπής αντικαπιταλιστική πάλη» να του δώσετε να διαβάσει το χτεσινό κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Οπου, χωρίς κανένα πρόσχημα, εγκαλείται η κυβέρνηση γιατί ακόμα δε νομοθέτησε το αίτημα να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές αυτοί που εκμεταλλεύονται εργάτες. Αυτού ακριβώς του τύπου οι «αντιεξουσιαστές» θα βγούνε αύριο - ήδη βγήκε χτες ένας απ' αυτούς, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία - να καταγγείλουν ότι τα Ταμεία πέφτουν έξω γιατί οι εργάτες παίρνουν συντάξεις χωρίς να τις δικαιούνται (το 'πε για τους μετανάστες). Ολοι αυτοί που γράφουν τέτοιες χοντράδες δεν έχουν πλησιάσει ούτε καν σε γειτονιά που ζουν εργάτες, να ακούσουν νύχτα ένα βήχα που τραντάζει τετράγωνο, να μάθουν τι κοστίζει στον εργάτη η παραμονή του στη δουλειά όταν πια δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του (όπως ο θάνατος του 75χρονου οικοδόμου που έπεσε από τη σκαλωσιά) και άρα τι σημαίνει να υπάρχουν ισχυρά ασφαλιστικά ταμεία ικανά να σηκώσουν αυτό το κόστος, που δεν είναι εργατικό, αλλά κόστος χρήσης της εργατικής δύναμης για να βγει όλος αυτός ο πλούτος που μας περιβάλλει και τον καρπώνονται λίγοι και εκλεκτοί.

Ο εργάτης που διαβάζει στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ τη θέση να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες έχει κάθε λόγο να οργιστεί. Αλλά αυτό δε φτάνει. Είναι αυτή ακριβώς η θέση, δίπλα σε πολλές άλλες ανάλογες, που του δίνουν κλειδί να εξηγήσει τη βάση του αντικομμουνισμού που με καταπληκτική συνέπεια πρεσβεύει αυτό το μαγαζί. Ταγμένο με την αστική τάξη και το αποδεικνύει πάντα στα δύσκολα, όπως τώρα με το Ασφαλιστικό και με πρόσχημα την κρίση.

Πάμε γι' άλλα: Οι αριθμοί λένε πως ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων στη χώρα μας είναι τέτοιος που η χώρα να κατατάσσεται στις πλουσιότερες του κόσμου ως προς τα κέρδη που αποκομίζουν οι καπιταλιστές από την εργατική δύναμη. Η πολυετής λιτότητα δε σημαίνει μόνο μειωμένη αγοραστική δύναμη αλλά και συσσώρευση κερδών από τους μειωμένους μισθούς. Και γι' αυτή την κατάσταση υπάρχουν πολιτικοί υπεύθυνοι. Από το '85 μέχρι σήμερα αδιάλειπτα.

Με αυτά τα δεδομένα όταν κάποιοι μιλούν σήμερα για «αλλαγή» πρέπει να ξεκαθαρίζουν και το τι να αλλάξει. Το ΚΚΕ λέει πως και στις εκλογές πρέπει να εκφραστεί μια συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τη γραμμή της αντιμονοπωλιακής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης, να σηματοδοτήσουν και οι εκλογές συγκέντρωση δυνάμεων που θα οδηγούν σε μέτωπο για τη διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας, που θα έχει στόχο να εφαρμόσει μια λαϊκή οικονομία με συγκεκριμένο περιεχόμενο το οποίο το ΚΚΕ και περιγράφει αναλυτικά.

Σ' εντελώς άλλο δρόμο, όταν ο ΣΥΝ μιλάει μόνο για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης χωρίς να προσδιορίζει κατεύθυνση, λέει απλά πως το δίλημμα είναι «ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή κάτι άλλο», που όμως θα είναι «εντός και επί τα αυτά». Δε λέει τίποτα διαφορετικό και στο κρίσιμο ζήτημα της ΕΕ, ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού δηλαδή, αξιώνει την υπεράσπισή της. Σε ένα κρίσιμο, δηλαδή, μέτωπο, όπου πρέπει να χτιστεί αντιιμπεριαλιστική συνείδηση ο ΣΥΝ πλασάρει την ιδέα ότι αυτό το κέντρο και το σύστημά του μπορούν να γίνουν δικαιότερα. Μαύρο τους πρέπει, όπως και σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, γιατί είναι συνειδητή η εξαπάτηση που επιχειρούν.

Τέλος: Οσο διαβάζεις κάθε μέρα για κάποιον Αβραμόπουλο, κάποιον Κιλτίδη, κάποιον τάδε, να λογομαχούν δήθεν, να ξέρεις πως είναι θέατρο στην πλάτη σου. Για να κοιτάς τον ντορό κι όχι το βουβάλι που θέλει να σε πατήσει κάτω.

Αυτή η κρίση ίσως είναι μια καλή ευκαιρία για ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Αρκεί να το πάρεις αλλιώς. Κι αυτό έχουμε να πούμε σήμερα κι αύριο στο εργοστάσιο, στο γιαπί, στην εργατογειτονιά, παντού όπου ο κόσμος ψάχνει στην κουβέντα να βρει τι να κάνει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΗ ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ανάγκες και δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Φάντασμα» επιτήρησης πάνω από Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πολιτικές γέφυρες με τη σκέψη στην επόμενη ημέρα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ανατροπές στην ενέργεια

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΟΡΓΙΟ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΑΥΞΗΣΕΩΝ

Η ΧΩΡΑ: Ασπίδα για απολύσεις και συντάξεις

ΤΑ ΝΕΑ: Επίδομα πείνας σε όποιον μένει άνεργος

ΕΘΝΟΣ: ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ για περίοδο χάριτος

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι Ευρωπαίοι σε αναζήτηση κοινού σχεδίου για την κρίση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ για τα «καπέλα» στις τιμές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΠΟΛΕΜΟΣ κατά της ακρίβειας

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ σωπάστε και δουλέψτε

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Η κρίση είναι εδώ, η επιτήρηση έρχεται

Η ΑΥΓΗ: Υφεση - εφιάλτης

Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ χωρίς απολύσεις

«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Παρόμοια μέτρα είχε επιβάλει κατά τη μεγάλη κρίση της δεκαετίας του 1930 και ο Ρούζβελτ, ο "σωτήρας του συστήματος". Οπως γράφει ο Αρτ Πράις στο "Γιγάντιο βήμα των εργαζομένων", τα δημόσια έργα του Ρούζβελτ έδωσαν δουλειές μόλις στο ένα τέταρτο των ανέργων. Και ύστερα από τις προσλήψεις που γίνονταν πριν από κάθε εκλογές, ακολουθούσαν μαζικές απολύσεις. Ο Ρούζβελτ ανέστειλε την ισχύ του αντιμονοπωλιακού νόμου ώστε να δώσει ελευθερία κινήσεων στις επιχειρήσεις (μόλις πέρασαν τα χειρότερα, αυτή η αναστολή κρίθηκε αντισυνταγματική). Και ενώ όρισε κατώτατο μισθό, δεν υποχρέωσε τις επιχειρήσεις να κάνουν συλλογικές διαπραγματεύσεις. Η εξιδανίκευση του έργου του Ρούζβελτ αφήνει στη σκιά τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, με εκείνους τους αγώνες κατόρθωσαν να αποσπάσουν επιδόματα ανεργίας και κοινωνική ασφάλιση. Από τις μαζικές απεργίες στις αυτοκινητοβιομηχανίες το 1933 και το 1934, οι οποίες κατεστάλησαν με βία, γεννήθηκε το Συνέδριο Βιομηχανικών Οργανώσεων (CΙΟ), το συνδικάτο που συγκέντρωσε στις τάξεις του εκατομμύρια εργαζομένους.

Οι χώρες της ευρωζώνης επιχειρούν σήμερα να αντιγράψουν τα μέτρα του "νέου Ρούζβελτ" (...) Το παράδοξο είναι πως οι χώρες της ευρωζώνης που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα, είναι από τις πλουσιότερες του κόσμου (η Ελλάδα καταλαμβάνει την 35η θέση στην παγκόσμια κατάταξη με βάση το εθνικό προϊόν). Γιατί; Επειδή η πολυετής λιτότητα που επιβλήθηκε με τους όρους του Μάαστριχτ έχει στερήσει από τους εργαζομένους την αγοραστική δύναμη που θα μπορούσε να στηρίξει την αγορά. Οταν λοιπόν το σύστημα ελπίζει στη σωτηρία του με ακόμη περισσότερη λιτότητα, είναι φανερό πως πιάνεται από τα μαλλιά του.

(τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).