«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Παρόμοια μέτρα είχε επιβάλει κατά τη μεγάλη κρίση της δεκαετίας του 1930 και ο Ρούζβελτ, ο "σωτήρας του συστήματος". Οπως γράφει ο Αρτ Πράις στο "Γιγάντιο βήμα των εργαζομένων", τα δημόσια έργα του Ρούζβελτ έδωσαν δουλειές μόλις στο ένα τέταρτο των ανέργων. Και ύστερα από τις προσλήψεις που γίνονταν πριν από κάθε εκλογές, ακολουθούσαν μαζικές απολύσεις. Ο Ρούζβελτ ανέστειλε την ισχύ του αντιμονοπωλιακού νόμου ώστε να δώσει ελευθερία κινήσεων στις επιχειρήσεις (μόλις πέρασαν τα χειρότερα, αυτή η αναστολή κρίθηκε αντισυνταγματική). Και ενώ όρισε κατώτατο μισθό, δεν υποχρέωσε τις επιχειρήσεις να κάνουν συλλογικές διαπραγματεύσεις. Η εξιδανίκευση του έργου του Ρούζβελτ αφήνει στη σκιά τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, με εκείνους τους αγώνες κατόρθωσαν να αποσπάσουν επιδόματα ανεργίας και κοινωνική ασφάλιση. Από τις μαζικές απεργίες στις αυτοκινητοβιομηχανίες το 1933 και το 1934, οι οποίες κατεστάλησαν με βία, γεννήθηκε το Συνέδριο Βιομηχανικών Οργανώσεων (CΙΟ), το συνδικάτο που συγκέντρωσε στις τάξεις του εκατομμύρια εργαζομένους.

Οι χώρες της ευρωζώνης επιχειρούν σήμερα να αντιγράψουν τα μέτρα του "νέου Ρούζβελτ" (...) Το παράδοξο είναι πως οι χώρες της ευρωζώνης που πλήττονται περισσότερο από την κρίση, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα, είναι από τις πλουσιότερες του κόσμου (η Ελλάδα καταλαμβάνει την 35η θέση στην παγκόσμια κατάταξη με βάση το εθνικό προϊόν). Γιατί; Επειδή η πολυετής λιτότητα που επιβλήθηκε με τους όρους του Μάαστριχτ έχει στερήσει από τους εργαζομένους την αγοραστική δύναμη που θα μπορούσε να στηρίξει την αγορά. Οταν λοιπόν το σύστημα ελπίζει στη σωτηρία του με ακόμη περισσότερη λιτότητα, είναι φανερό πως πιάνεται από τα μαλλιά του.

(τα αποσπάσματα από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).