«Παράπλευρη απώλεια» της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί η παταγώδης κατάρρευση του μύθου της δήθεν θωράκισης της οικονομίας της χώρας, εξαιτίας της ένταξης στη ζώνη του ευρώ. Ακόμα και ένθερμοι θιασώτες της ένταξης στη ζώνη του ευρώ δεν κρύβουν πλέον την απογοήτευσή τους για τη διάψευση των προσδοκιών τους. Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, το ευρώ όχι μόνο δεν υπήρξε το «ασφαλές καταφύγιο» που ονειρεύονταν, αλλά αντίθετα εξελίχθηκε σε ένα ζωντανό εφιάλτη. Η Ελλάδα εξαναγκάστηκε σε δανεισμό με επαχθείς όρους, με διπλάσιο επιτόκιο από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σφύριζε αδιάφορα, επικαλούμενη ότι δε διαθέτει μηχανισμούς στήριξης και διάσωσης των χωρών που «κινδυνεύουν». Η Γερμανία αρνήθηκε πεισματικά να εκδοθεί κάποιο «ευρωομόλογο» για να διευκολυνθούν τα «αδύναμα κράτη» στο δανεισμό τους, επιβεβαιώνοντας ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι πολύ πιο ισχυρός από τις περιφερειακές καπιταλιστικές ενοποιήσεις. Την ίδια στιγμή όμως το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ παραμένει πανίσχυρο ακριβώς για να υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να παίρνουν συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων και των χρεών. Αυτή είναι η πραγματική θωράκιση του ευρώ...

Με μια σειρά ασυναρτησίες και ιδεολογικά φληναφήματα, ο αρθρογράφος της «ΑΥΓΗΣ» Τ. Τρίκκας επιχειρεί με ολοσέλιδο κείμενό του να φορέσει τους δικούς του, παραμορφωμένους από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την αντιΚΚΕ υστερία, φακούς, στους αναγνώστες του κειμένου του. Αποκαλύπτεται, όμως, τόσο από την αδεξιότητά του όσο και από τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο χειρίζεται έννοιες και αξίες που δεν τις πιστεύει και απέναντι στις οποίες είναι ορκισμένος εχθρός. Ετσι και ο εν λόγω αρθρογράφος κατηγορεί το ΚΚΕ για ...απομάκρυνση από τον Μαρξ και τον Λένιν και για προσέγγιση του ΚΚΕ προς τον «πατέρα του ρεβιζιονισμού και του οπορτουνισμού, τον Εντουαρτ Μπερνστάιν». Για ποιο λόγο; Μα γιατί το ΚΚΕ μιλά για ανασύνταξη του κινήματος, ένταση των αγώνων του λαού, προκειμένου να οξύνει πολιτικά την κρίση, ενώ δεν έχει κυβερνητική διέξοδο. Και ο Μπερνστάιν έλεγε ότι «το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα», ταυτίζει το ΚΚΕ με τον οπορτουνιστή. Θα λέγαμε την πολύ γνωστή παροιμία με το «γάιδαρο που είπε τον πετεινό κεφάλα», αλλά είμαστε σίγουροι πως ενώ ο «γάιδαρος» της παροιμίας δεν έχει συναίσθηση, ο συγκεκριμένος αρθρογράφος προβοκάρει συνειδητά, χωρίς να υπολογίζει την αυτογελοιοποίησή του. Γιατί ο ΣΥΝ θέλει ένα κίνημα που να φτάνει ως την ανάδειξη μιας αντιδεξιάς κυβέρνησης, αυτός είναι ο τελικός σκοπός του. Ενώ ο αρθρογράφος αποσιωπά σκόπιμα πως το ΚΚΕ εντάσσει την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής πάλης στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας. Το ξέρει, αλλά το κάνει γαργάρα ως οπορτουνιστής για να βγάλει τον ΣΥΝ «επαναστάτη» του γλυκού νερού λέμε εμείς. Ελα όμως που η βλακεία του είναι τόσο εξώφθαλμη που είναι για γέλια...