«Παράπλευρη απώλεια» της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί η παταγώδης κατάρρευση του μύθου της δήθεν θωράκισης της οικονομίας της χώρας, εξαιτίας της ένταξης στη ζώνη του ευρώ. Ακόμα και ένθερμοι θιασώτες της ένταξης στη ζώνη του ευρώ δεν κρύβουν πλέον την απογοήτευσή τους για τη διάψευση των προσδοκιών τους. Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, το ευρώ όχι μόνο δεν υπήρξε το «ασφαλές καταφύγιο» που ονειρεύονταν, αλλά αντίθετα εξελίχθηκε σε ένα ζωντανό εφιάλτη. Η Ελλάδα εξαναγκάστηκε σε δανεισμό με επαχθείς όρους, με διπλάσιο επιτόκιο από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σφύριζε αδιάφορα, επικαλούμενη ότι δε διαθέτει μηχανισμούς στήριξης και διάσωσης των χωρών που «κινδυνεύουν». Η Γερμανία αρνήθηκε πεισματικά να εκδοθεί κάποιο «ευρωομόλογο» για να διευκολυνθούν τα «αδύναμα κράτη» στο δανεισμό τους, επιβεβαιώνοντας ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης είναι πολύ πιο ισχυρός από τις περιφερειακές καπιταλιστικές ενοποιήσεις. Την ίδια στιγμή όμως το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ παραμένει πανίσχυρο ακριβώς για να υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να παίρνουν συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων και των χρεών. Αυτή είναι η πραγματική θωράκιση του ευρώ...