Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του Συνασπισμού αφορά στις «καρέκλες» και στα αξιώματα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι σωστή, αλλά μόνο ως προς το επιφαινόμενο. Δεν αποτυπώνει επακριβώς την πραγματικότητα. Η διαμάχη εκδηλώνεται με φόντο τις «καρέκλες» και τα αξιώματα στο βαθμό που αυτά αντιμετωπίζονται από αρκετά στελέχη του ως το ιδανικό εφαλτήριο για την προώθηση σχεδιασμών, άρρηκτα συνδεδεμένων με το ρόλο του ΣΥΝ στο πολιτικό σύστημα.

Η πραγματική βάση, επομένως, του εσωκομματικού καυγά στον ΣΥΝ βρίσκεται στην πολιτική που πρεσβεύει και ειδικότερα στη συγγένεια αυτής της πολιτικής με το ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα που ανασύρει στην επιφάνεια τις εσωκομματικές κόντρες είναι το «τάιμινγκ» που θα επιλεγεί, για να ομολογηθεί αυτή η συγγένεια και επισήμως.

Υπό την πίεση και των δημοσκοπήσεων, κάποιοι θέλουν η «συμπόρευση» να κοινοποιηθεί από τώρα. Οι άλλοι επιδιώκουν να το καθυστερήσουν. Σε κάθε περίπτωση, η εγγενής παθογένεια κάθε καιροσκοπικής δύναμης, που άλλο είναι και σαν άλλο θέλει να εμφανίζεται, έρχεται η ώρα (πρόκειται για οπορτουνιστική ...νομοτέλεια) που δεν μπορεί να συνεχίσει να συγκαλύπτεται.

Μακροπρόθεσμα, δε χωράει αμφιβολία, οι σχεδιασμοί όλων των αντιμαχόμενων σήμερα πλευρών έχουν κοινή στόχευση. Κανείς δεν κρύβει την επιθυμία, απεναντίας αποτελεί διακηρυγμένο στόχο όλων, ο ΣΥΝ να παίξει ενεργό ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό, στο πλαίσιο της συνεργασίας με τις «δυνάμεις της δημοκρατικής - όπως αναφέρουν - αντιπολίτευσης». Δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ.

Η διαμάχη αφορά στο «πότε» ο ΣΥΝ θα δηλώσει διαθέσιμος και αν αυτό θα γίνει με τρόπο συντεταγμένο.

Οι μεν, όπως με σαφήνεια προ ολίγου καιρού είχε δηλώσει ο κ. Φ. Κουβέλης, θέτουν ζήτημα να διακηρυχτεί από σήμερα ότι ο ΣΥΝ προτίθεται να παράσχει ψήφο ανοχής ή και εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι δε, θεωρούν πως μια τέτοια κίνηση, αυτή τη στιγμή, θα είναι «αυτοκτονική», αν πρώτα δεν καρπωθούν ένα εκλογικό ποσοστό που θα τους επιτρέψει να διαπραγματευτούν από καλύτερη θέση τους όρους της «σύγκλισης» με τον όμορο σοσιαλδημοκρατικό χώρο.

Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ, σε κάθε περίπτωση, προσφέρονται για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα, ειδικότερα ο κόσμος που αναζητά διέξοδο από τις δικομματικές συμπληγάδες και ακόμα πιο ειδικά ο κόσμος της Αριστεράς, που η σκέψη του προφανώς και δεν καθοδηγείται από την επιλογή του «κατάλληλου χρόνου», ώστε η ψήφος του να κατατεθεί στο ταμείο αρωγής ενός συστήματος εχθρικού προς τα συμφέροντά του.

Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τη ΝΔ ότι αυτή φταίει για το μεγάλο δημόσιο χρέος που καλείται να επωμιστεί ο ελληνικός λαός. Από την πλευρά της, η ΝΔ ισχυρίζεται ότι το ΠΑΣΟΚ φταίει γιατί εκείνο ήταν που της παρέδωσε ένα δυσθεώρητο δημόσιο χρέος.

Αλλά τα στοιχεία είναι προσιτά στον καθένα και επιβεβαιώνουν ότι το φαινόμενο είναι διαρκείας. Από τότε που η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ), το δημόσιο χρέος, με όλες τις διαδοχικές δικομματικές κυβερνήσεις, εκτινάχτηκε. Η μια κυβέρνηση το παραλάμβανε «χ» και η επόμενη το παρέδιδε «χ+ψ» για να το ξαναπαραλάβει από την προηγούμενη που το είχε φτάσει στο «χ+ψ+ω».

Για να το κάνουμε «λιανά», τα πράγματα έχουν ως εξής:

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πήραν το δημόσιο χρέος στο 30% του ΑΕΠ το 1980 και το έφτασαν σήμερα στο 107% του ΑΕΠ, προς δόξαν της «ευημερίας» που θα εξασφάλιζε στο λαό και στον τόπο τόσο η «χρηστή» τους διαχείριση, όσο και η ένταξη της χώρας στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στην ευρωζώνη.

Εντούτοις, οι Ελληνες πολίτες, σύμφωνα με τα επιτελεία της Ρηγίλλης και της Χαριλάου Τρικούπη, δυο επιλογές έχουν: ΄Η θα επιδοκιμάσουν το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών του κάθε Ελληνας (στοιχεία 2004) έφτασε να χρωστά 23.000 ευρώ ή θα επιδοκιμάσουν τη ΝΔ που επί των δικών της ημερών (στοιχεία 2008) κάθε Ελληνας χρωστά 28.000 ευρώ...

Με άλλα λόγια, η «αντιπαράθεση» μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (την ώρα που και οι δυο μαζί «γλείφουν» τον Αλμούνια) διεξάγεται στο γνωστό επίπεδο της εφηρμοσμένης δημοκοπίας: «Αν δεν ήμουν εγώ - λένε στον «φεσωμένο» Ελληνα ψηφοφόρο - θα χρώσταγες περισσότερα» (ΝΔ), «αν ήμουν εγώ θα χρώσταγες λιγότερα» (ΠΑΣΟΚ).

Απ' ό,τι φαίνεται από το μυαλό των «σωτήρων του έθνους» δεν τους περνάει καθόλου η σκέψη ο Ελληνας εργαζόμενος να μη «γουστάρει» να σηκώνει στην καμπούρα του ούτε τα κεσάτια (για να μην πούμε καμιά βαρύτερη λέξη) του ενός, ούτε του άλλου, τα οποία παρεμπιπτόντως ισοδυναμούν με θαλασσοδάνεια, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές και «κίνητρα» προς τους ευυπόληπτους καταθέτες των ελβετικών τραπεζών.

Μήπως λοιπόν, ενόψει και των ευρωεκλογών, αντί επιλογής ψήφου ανάμεσα στους «λογιστάκους» και στους υπολοίπους θιασώτες της ευρωενωσιακής λεηλασίας που έχει υποστεί η Ελλάδα, οι ψηφοφόροι να επιλέξουν να τους στείλουν το «λογαριασμό»;

«Αναρωτιέται κανείς, γιατί ο Ομπάμα πάει στην Αγκυρα και δεν έρχεται στην Αθήνα; Γιατί η Τουρκία έχει εξωτερική πολιτική, ενώ εμείς δεν έχουμε».

«Η Ελλάδα μπορεί και θα έπρεπε να είχε πάρει μια σειρά πρωτοβουλίες που θα έχουν μεγάλη στήριξη και θα της δώσουν ρόλο, θα την ξαναφέρουν στις διεθνείς διασκέψεις από τις οποίες λείπει σε σχέση με την ΕΕ».

«...είμαστε στο 2009 και κανονικά θα είχαμε πυροτεχνήματα και γενέθλια για τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου...».

*

Γνωστές, θα πείτε, οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, τι το σπουδαίο έχουν ώστε να γίνεται μνεία τους στη στήλη; Τίποτα, πέραν του εξής γεγονότος: Οτι, χτες, οι θέσεις αυτές του ΠΑΣΟΚ δε διατυπώθηκαν από τον κ. Παπανδρέου. Διατυπώθηκαν κατά τη διάρκεια της ομιλίας (απ' όπου και τα αποσπάσματα) του κ. Αλαβάνου...

Η δολοφονία της άτυχης κοπέλας χτες στο υποκατάστημα «Γερμανός» συγκλονίζει. Οσο για την Αστυνομία, η προσπάθειά της να παραποιήσει τα πραγματικά περιστατικά, η επιλογή να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη και να αποκρυβεί ότι η επέμβαση του αστυνομικού και η ανταλλαγή πυροβολισμών με τους δράστες της ληστείας, έγινε εντός (!) και όχι εκτός του μαγαζιού, όπως αρχικά ισχυρίστηκε η Αστυνομία, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μια εξοργιστική τακτική, για την οποία οφείλονται εξηγήσεις.