ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η «νέα αρχιτεκτονική»

Το σλόγκαν της ...«νέας αρχιτεκτονικής» τείνει να μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο των απανταχού εκπροσώπων του κεφαλαίου. Ξεκινώντας από επικεφαλής κυβερνήσεων κρατών, σαν τον Ομπάμπα και τον Σαρκοζί, ή επικεφαλής διαφόρων πολυεθνικών, που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σ' ολόκληρο τον πλανήτη, και φτάνοντας σε κάποια πολιτικά ναυάγια, πρώην αριστερούς, που δίνουν εξετάσεις στον Γ. Παπανδρέου και τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή τους η «αρχιτεκτονική», την οποία ανακάλυψαν μόλις ξέσπασε η οικονομική κρίση, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, αρχικά αφορούσε τη δομή και λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έπρεπε να αλλάξει. Ωστόσο, κάτω από το βάρος της έντασης και του βάθους που δείχνει ότι έχει η κρίση, στην πορεία αναθεώρησαν και τώρα μιλάνε για την «ανάγκη νέας αρχιτεκτονικής του καπιταλισμού».

Αν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει κάποια συγκεκριμένη πρόταση που διατυπώνουν οι οπαδοί αυτής της «νέας αρχιτεκτονικής», θα αποτύχει. Κανείς, σε καμιά απολύτως χώρα και σε καμιά από τις γνωστές γλώσσες, δεν έχει αρθρώσει κάτι χειροπιαστό. Το μόνο που ψελλίζουν, είναι εγχειριδιακού τύπου συνταγές για «κρατική παρέμβαση» και «ενεργητική ρύθμιση» των οικονομικών σχέσεων. Ασπιρίνες, δηλαδή, που το καπιταλιστικό σύστημα τις έχει εισάγει ως μεθόδους διαχείρισης εδώ και δεκαετίες, χωρίς, όμως, ποτέ να απαλλαγεί από τη γάγγραινα των οικονομικών κρίσεων και την περιοδική καταστροφή μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων. Αλλωστε, οι «κρατικές παρεμβάσεις» και η από τα πάνω «ρύθμιση» των αγορών δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν προτεραιότητα των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, αν και την περίοδο του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» πήραν άλλες μορφές και ικανοποίησαν διαφορετικές ανάγκες του κεφαλαίου.

Κάθε συζήτηση για τη δυνατότητα - ενδεχόμενο «νέας αρχιτεκτονικής του καπιταλισμού», από τη σκοπιά των εργαζομένων, είναι αντιδραστική, αποπροσανατολιστική και ύποπτη. Κι αυτό, επειδή το μόνο που δεσπόζει στη λογική της, είναι η προσπάθεια σωτηρίας του κεφαλαίου και του ίδιου του καπιταλισμού. Κεντρική ιδέα της «νέας αρχιτεκτονικής» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, να φτιασιδώσουν την πρόσοψη ενός συστήματος αντιλαϊκού, σάπιου και ξεπερασμένου, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραπέρα κυριαρχία του. Αλλά, όσο οι κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσονται με κριτήριο και γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος, οι εργαζόμενοι, ως η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, θα εξακολουθούν να βρίσκονται σε απόλυτη ομηρία των ορέξεων της πλουτοκρατίας. Οσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός, τόσο θα εντείνεται η περιφρόνηση της άρχουσας τάξης για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, συνολικά, και η υπόθεση πλήρης και αξιοπρεπής εργασία, μόρφωση, υγεία και περίθαλψη, διασκέδαση, ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας θα αποτελεί εφιάλτη και βραχνά για τις λαϊκές μάζες.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν γνωρίσει στο πετσί τους τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την ασυδοσία της εργοδοσίας, την υποταγή των πάντων στον πλουτισμό της οικονομικής ολιγαρχίας. Και στη ζωή διαπιστώνουν ότι αυτό το σύστημα δεν παίρνει επιδιορθώσεις που είναι προς το συμφέρον τους. Μόνο που, για να αλλάξουν οι κοινωνικές σχέσεις και η θέση των λαϊκών μαζών, δεν απαιτούνται «νέες αρχιτεκτονικές» και έργα αρχιτέκτονα. Απαιτείται ανασκούμπωμα, αγώνας και μέτωπο, απαιτείται πολιτική πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν στην αμφισβήτηση και την ανατροπή του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος και της εξουσίας του κεφαλαίου. Απαιτείται ολόπλευρη καταδίκη κάθε πολιτικής δύναμης που εκπροσωπεί ή είναι απολογητής του συστήματος και αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.

Με το χέρι της εργοδοσίας

Γρηγοριάδης Κώστας

Η απεργία στις 2 Απρίλη κατέγραψε για μια ακόμη φορά ουκ ολίγα κρούσματα απεργοσπασίας και υπονόμευσης της εργατικής κινητοποίησης από εκπροσώπους του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Πολλοί από αυτούς θεώρησαν μάλιστα χρήσιμο να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους στην εργοδοσία και μετά τη λήξη της απεργίας, κατακεραυνώνοντας όσους τόλμησαν να περιφρουρήσουν τον απεργιακό αγώνα. Ενας από αυτούς είναι και ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της επιχείρησης TASTY, ο οποίος κυκλοφόρησε στο εργοστάσιο μια ανακοίνωση με τη (μοναδική) υπογραφή του, απευθυνόμενος μάλλον προς το αφεντικό του, παρά προς τους συναδέλφους που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Λέει λοιπόν ανάμεσα σε άλλα: «Η συμμετοχή στη απεργία αποτελεί δικαίωμα καθενός (...) όποιος θέλει να απεργήσει μπορεί και όποιος θέλει να εργαστεί μπορεί (...) Ζήσαμε (σ.σ. στις 2 Απρίλη) μια λογική που ήταν ενάντια στη δημοκρατία. Αγνωστα παιδιά να παρεμποδίζουν την είσοδο στο δικό μας χώρο και να παίρνουν οδηγίες από τον καθοδηγητή τους (...) Αν αύριο αποφασίσουν διαρκείας και περιφρουρήσουν την είσοδο εμείς τι θα κάνουμε; Απλά θα χάνουμε τα μεροκάματά μας; (...) Εμείς θέλουμε το δικό μας σωματείο (...) να συζητά και να δίνει λύσεις στα προβλήματα των ανθρώπων των δικών μας και όχι να γινόμαστε αποδέκτες των δράσεων άλλων».

Οπως γίνεται κατανοητό, το φιλεργοδοτικό - συντεχνιακό παραλήρημα του «συνδικαλιστή» αφορά την περιφρούρηση της απεργίας από το ΠΑΜΕ. Με τη μόνη διαφορά ότι δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει αν η συγκεκριμένη ανακοίνωση προέρχεται από τα γραφεία της εργοδοσίας ή από το χέρι του προέδρου του σωματείου. Μικρή η διαφορά, θα σκεφτεί κανείς, όταν η γονυκλισία στα εργοδοτικά συμφέροντα έχει φτάσει σε τέτοιο θλιβερό σημείο.

Το δράμα εφοπλιστών και πρώην υπουργών…

Στο ένα κανάλι ο πρώην υπουργός Παυλίδης εξηγεί το δράμα που περνάει από τότε που ο εφοπλιστής Μανούσης αποφάσισε να «αναστατώσει την πολιτική ζωή» και να τον κατηγορήσει σαν αποδέκτη μίζας, προκειμένου να πάρει ο ίδιος το διαγωνισμό για τις λεγόμενες «άγονες γραμμές». Στο άλλο κανάλι ο Μανούσης περιγράφει τις δύσκολες ώρες που πέρασε η εταιρεία του, όταν - όπως ο ίδιος έλεγε - ο Παυλίδης αποφάσισε να τον πετάξει από τη μοιρασιά των εκατομμυρίων ευρώ των επιδοτήσεων για τις ίδιες ακτοπλοϊκές γραμμές. Και λίγο μετά, το πορτρέτο του εφοπλιστή Αγούδημου, που έφτασε στα όρια της αυτοκτονίας (;) επειδή το μερτικό του από τις επιδοτήσεις για τα σαπάκια του δεν έχει καταβληθεί ακόμα στο λογαριασμό του και είναι ...υποχρεωμένος να απολύσει 500 και πλέον υπαλλήλους του, που τους έχει ούτως ή άλλως απλήρωτους για μήνες.

Πραγματικά δραματική και δύσκολη η ζωή εκείνων που έχουν στήσει πανηγύρι εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ πάνω από το πτώμα των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και του δικαιώματος ναυτεργατών και νησιωτών σε ασφαλείς, σύγχρονες, φτηνές συγκοινωνίες. Τους βλέπεις στις εκπομπές εκείνων που έχουν αναλάβει την αγιογράφησή τους και σκέφτεσαι πως καλύτερα να είσαι άνεργος ή απλήρωτος ναυτεργάτης, καλύτερα να είσαι ταξιδιώτης στο κατάστρωμα των ετοιμόρροπων πλοίων του Μανούση και του Αγούδημου, καλύτερα να είσαι νησιώτης αποκλεισμένος για μήνες από την ηπειρωτική Ελλάδα, παρά να είσαι εφοπλιστής και υπουργός. Τέτοιο δράμα περνάνε οι κηφήνες που ρουφάνε τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και χαριεντίζονται με τα πολιτικά τους όργανα σε βάρος των εργασιακών - λαϊκών δικαιωμάτων...

Λένε ψέματα

Το ανέκδοτο με το αυγό και την κότα θυμίζουν τα τερτίπια των στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όταν αναφέρονται σε συγκεκριμένες κυβερνητικές πολιτικές για τις οποίες είτε επικαλούνται, είτε αποσιωπούν το ρόλο της ΕΕ.

Ετσι, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση, οι κυβερνώντες για να δικαιολογήσουν τις επαχθείς για τους εργαζόμενους πολιτικές τους επικαλούνται τις υποχρεώσεις που υπάρχουν απέναντι στην ΕΕ, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι υποστηρίζουν ότι οι όποιες επιλογές είναι αποκλειστικά των κυβερνώντων και καθόλου της ΕΕ.

Αν θα βάζαμε κουίζ ποιος λέει αλήθεια και έχει δίκιο, θα ήταν σαν να κλέβουμε εκκλησία, αφού σχεδόν οι πάντες πλέον γνωρίζουν ότι και οι δύο λένε ψέματα.

Λένε ψέματα, πρώτα και κύρια, επειδή και τα δύο κόμματα (μαζί τους και ο ΣΥΝ) έχουν συμφωνήσει και υιοθετήσει τη γενική στρατηγική της ΕΕ, όπως έχει ενσωματωθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σε άλλες αποφάσεις της ΕΕ. Λένε ψέματα, δεύτερον, επειδή όπως αποδεικνύεται στη ζωή, ο αντιπολιτευόμενος «ελέγχει» τον κυβερνώντα ακόμα και σε θέματα που τα δύο κόμματα έχουν ταυτόσημες θέσεις. Το παράδειγμα με τους φορολογικούς συντελεστές είναι από τα πιο αποκαλυπτικά. Η ΝΔ ασκούσε κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ενώ πριν βρεθεί στην εξουσία υιοθέτησε και εφάρμοσε το φορολογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και τώρα το ΠΑΣΟΚ ασκεί κριτική στη ΝΔ η οποία προσαρμόζει τη φορολογία του κεφαλαίου απόλυτα πιστά και σύμφωνα με τα όσα λέει το ΠΑΣΟΚ στο δικό του πρόγραμμα.

Ο στόχος τους είναι φανερός. Πότε ο ένας πότε ο άλλος θέλουν - κατά περίπτωση - να αθωώσουν είτε τις κατευθύνσεις-αποφάσεις της ΕΕ, είτε τις επιλογές που γίνονται σε κυβερνητικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα είναι ότι και οι δύο μαζί παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν για το γεγονός ότι η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις από κοινού και με μοναδικό στόχο την ενίσχυση της πλουτοκρατίας εφαρμόζουν συγκεκριμένες πολιτικές, που ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία χαρακτηρίζονται από την αντιλαϊκή τους στοχοπροσήλωση και συνέχεια.