Η εβδομάδα των Παθών ήταν - ως συνήθως - και η εβδομάδα του διαφημιστικού βομβαρδισμού του καταναλωτικού κοινού από τα πολυκαταστήματα. «Πρωταθλητής» στη διαφημιστική κούρσα θα πρέπει να αναδείχτηκαν τα «Τζάμπο». Οι διαφημίσεις του πολυκαταστήματος πλημμύρισαν το πρόγραμμα των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Μέχρι εδώ, ουδέν το ιδιαίτερο. Μόνο, να: Σε κανένα από αυτά τα ΜΜΕ, των εργολάβων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των πετρελαιάδων και λοιπών παθιασμένων με την ενημέρωση του πολίτη κατόχων ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, δεν έχει ακουστεί ούτε μια λέξη (σσ: ούτε μια!) όλους αυτούς τους μήνες, από τον περασμένο Δεκέμβρη, για την απόλυση του νεαρού εργαζόμενου από τα «Τζάμπο», που παρά τους εκβιασμούς του ίδιου και της οικογένειάς του, αρνήθηκε να δωροδοκηθεί με τα 50 χιλιάρικα που του πρόσφεραν οι μπιστικοί της εταιρείας για να «πουλήσει» τους συναδέλφους του και τη συνείδησή του.

Βλέπετε, οι εποχές είναι περίεργες. Οι εργαζόμενοι πρέπει να μάθουν να ζουν με το κεφάλι σκυφτό. Χωρίς διεκδικήσεις (έχουμε και την κρίση...). Χωρίς φωνή. Χωρίς αντιστάσεις. Επομένως, δεν είναι καιρός να αρχίσουν να προβάλλονται από τα ΜΜΕ τέτοια πρότυπα ζωής, σαν του νεαρού Νικολόπουλου. Καλύτερα να περνάει η ώρα με ρεπορτάζ για την προετοιμασία του Σάκη ενόψει της «Γιουροβίζιον».

Ομοίως, καλό είναι να αποφεύγονται και οι ειδήσεις που αφορούν στην επισήμανση και την ανάδειξη της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων.

Ως εκ τούτου, στα ίδια αυτά κανάλια, όλους αυτούς τους μήνες, δεν είδατε και δεν ακούσατε τίποτα για τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης του ΠΑΜΕ προς τον απολυμένο εργαζόμενο, έξω από τα «Τζάμπο».

Γι' αυτό το «κενό ενημέρωσης», σε ό,τι αφορά στις εργατικές κινητοποιήσεις, υπάρχει φυσικά μια ακόμα εξήγηση, πέραν ενδεχομένως του γεγονότος ότι τα ΜΜΕ μπορεί να μην τις... αντιλήφθηκαν. Οτι, δηλαδή, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου (σσ: η ίδια που για την υπόθεση με το Βατοπέδι απεφάνθη ότι οι υπουργοί ήτο «παραπλανηθέντες»...), έχει ήδη εκδώσει φιρμάνι, σύμφωνα με το οποίο οι εν λόγω κινητοποιήσεις συνιστούν «τελεσθέντα εγκλήματα»! Είναι, λοιπόν, ποτέ δυνατόν, τα κανάλια μας να προβάλλουν τέτοια ειδεχθή... «εγκλήματα»;

«Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Ολες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί».

*

Πρόκειται για το προοίμιο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Γράφτηκε από τους Μαρξ και Ενγκελς πριν από 161 χρόνια. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν από δέκα μέρες. Με διαφορετικά πλέον τα ονόματα που την απαρτίζουν, η «ιερά συμμαχία» όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού που συμμετέχουν στο «δημοκρατικό» ευρωκοινοβούλιο, εξέδωσαν το νέο τους ψήφισμα - συνέχεια του προηγούμενο περιβόητου αντικομμουνιστικού μνημονίου - σύμφωνα με το οποίο ο «ολοκληρωτικός κομμουνισμός» συνιστά ένα «έγκλημα» συνώνυμο του ναζισμού...

*

Να λοιπόν που οι Ευρωπαίοι Χριστιανοδημοκράτες, μαζί με τους Σοσιαλιστές, τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, συνενώθηκαν κάτω από το πνεύμα ενός κοινού σημείου που διαπνέει την ιδεολογία τους: Τον αντικομμουνισμό.

Μια ιδεολογία που όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν περιορίστηκε στη στείρα και τη βαθιά συντηρητική σκουριά των αστών «δημοκρατών», που σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση έβλεπαν «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους», αλλά έγινε και η βασική προμετωπίδα των καθεστώτων (με τα οποία συμμάχησαν οι αστικές «δημοκρατίες»), που με φανερή ολοκληρωτική, δικτατορική και φασιστική μορφή, όπως η χούντα στην Ελλάδα το '67, τυράννησαν λαούς και χώρες.

Στα προηγούμενα, και ειδικά μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ο αντικομμουνισμός, δίπλα στην ανυπαρξία κάποιου σοβαρού θεωρητικού επιχειρήματος, ήρθε να προσθέσει και την ιστορική παραχάραξη, την ιστορική πλαστογράφηση μετατρέποντάς την σε επίσημη πολιτική απόφαση.

*

Προς τι - είναι μια εύλογη απορία - όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «παλιωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη να αξιοποιηθεί, ώστε να διαμορφωθεί μια «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον;

Ισως γιατί το μέλλον δε φαίνεται να εξελίσσεται και τόσο σίγουρο για όσους καθορίζουν το παρόν...

Οι μέθοδοι, τα μέσα, αλλά και οι διακηρυγμένες προθέσεις των αντικομμουνιστών του Ευρωκοινοβουλίου, όπως περιέχονται στο ίδιο αυτό το τελευταίο τους ψήφισμα, προδίδει και τις πραγματικές τους στοχεύσεις.

Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, να ζητείται η καταδίκη του κομμουνισμού να λειτουργήσει σαν «προειδοποίηση προς τις μελλοντικές γενιές», πράγμα που θα επιτευχθεί με την «ενίσχυση των υπαρχόντων σχετικών χρηματοοικονομικών μέσων», προκειμένου να μπει σε εφαρμογή η «αναθεώρηση και ενημέρωση των ευρωπαϊκών σχολικών βιβλίων ιστορίας, προκειμένου να διδάσκονται όλοι οι μαθητές τις καταστροφικές συνέπειες των ολοκληρωτικών δικτατοριών»... Με περίπου ανάλογη φρασεολογία, στη δική τους πρόταση ψηφίσματος οι Φιλελεύθεροι ζητούσαν «να ενισχυθεί η διδασκαλία της ευρωπαϊκής ιστορίας» και οι Πράσινοι «μια συνολική επαναξιολόγηση της ευρωπαϊκής ιστορίας». Οσο για τους Σοσιαλιστές, διατείνονται τη θέση (την οποία αναμηρύκασε ο Γιώργος Παπανδρέου στην επιστολή του προς την Αλέκα Παπαρήγα - θέμα για το οποίο θα αναφερθούμε στα επόμενα σημειώματα της στήλης) ότι δεν υπάρχει «μονοπώλιο στην ερμηνεία της ιστορίας».

Προφανώς στα εγχειρίδια της ...«αντιμονοπωλιακής» προσέγγισης της ιστορίας όλων των παραπάνω, η ΕΣΣΔ δεν είναι η χώρα που έδωσε 20 εκατομμύρια νεκρούς στον αγώνα του Ανθρώπου κατά του ναζισμού και οι κομμουνιστές δεν είναι οι πρώτοι (και πολλές φορές οι μόνοι) που πάλεψαν και συνέτριψαν αυτό το «φίδι».

(Συνεχίζεται...)

To 'φερε από δω, το πήγε από κει, τελικά δεν κρατήθηκε:

«... την άποψη του Πάγκαλου (σ.σ.: ότι, δηλαδή, το ΚΚΕ κινείται στα όρια της νομιμότητας και ότι αν επικρατούσε στον Εμφύλιο θα εξόντωνε μαζί με τους "αντιφρονούντες" ακόμα και τα ίδια τα στελέχη του...) κανείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να αντικρούσει", απεφάνθη τις προάλλες ο κ. Πρετεντέρης από το «Βήμα».

Φυσικά, φρόντισε να μας επισημάνει ότι η τοποθέτησή του ουδόλως εκπορεύεται από κάποια αντικομμουνιστική διάθεση. Πράγμα απολύτως γνωστό, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, όταν και πάλι από το «Βήμα» ο κ. Πρετεντέρης έγραφε (11/11/1999) ότι το ΚΚΕ απαρτίζεται «από δέκα Καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένους», που αν δε βάλουν μυαλό και δε σταματήσουν να διαδηλώνουν κατά του Κλίντον (σ.σ.: Τότε είχαμε την επίσκεψη του «σαξοφωνίστα») τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να «προειδοποιήσει» την Παπαρήγα πως «το ΚΚΕ θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που ο Μαρξ βάφτισε το μανιφέστο του κομμουνιστικό και όχι ορειβατικό, να ζουν στις βουνοκορφές».

Είναι πασίγνωστο από τότε, λοιπόν, ότι ο κ. Πρετεντέρης αποκλείεται να είναι αντικομμουνιστής. Είναι δημοκράτης. Απόδειξη πως δε θα βρείτε πουθενά ούτε μια φράση του που να στέλνει τους κομμουνιστές «να μετανιώσουν» στα ξερονήσια. Μόνο στις «βουνοκορφές»...

Από ένα πρόχειρο τηλεοπτικό «ζάπινγκ», χτες, επέετειος της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου του 1967, δεν πήρε πουθενά το μάτι μας τον Καρατζαφέρη. Πάνε εκείνες οι ωραίες εποχές που ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. απευθυνόταν στους ψηφοφόρους μέσω της συχνότητας του τηλεοπτικού του σταθμού, του «Τελεσίτι», έχοντας για κουβεντούλα υπό μορφήν συνέντευξης στο πλάι του τον... Παττακό, όπως συνέβη την 21η Απριλίου του 2002 (σσ: Αλήθεια πότε θα την ξαναμεταδώσουν εκείνη την υπέροχη συνεύρεση του αρχηγού τους με τον Παττακό οι κύριοι του ΛΑ.Ο.Σ;)...