Μία μέρα ακριβώς μετά την απόρριψη στη Βουλή από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ της πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση της έμμεσης φορολογίας από τα είδη λαϊκής κατανάλωσης(μαζί και των διοδίων), έρευνα της Αττικής Οδού, αποκαλύπτει ότι το 73% από τους 300.000 οδηγούς που χρησιμοποιούν κατά μέσο όρο τον αυτοκινητόδρομο καθημερινά, είναι εργαζόμενοι και επαγγελματίες για να πάνε και να έλθουν στη δουλειά τους, πληρώνοντας βέβαια για κάθε μετακίνηση το χαράτσι των 2,70 ευρώ!

Σοβαρές βέβαια για την κατάσταση αυτή είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που παρέδωσαν τους οδικούς άξονες στους επιχειρηματίες και μαζί τη δυνατότητα να τους εκμεταλλεύονται για χρόνια, επιβάλλοντας υπέρογκα χαράτσια. Ετσι, ενώ οι οδικοί άξονες όπως η Αττική Οδός και όλα τα άλλα αναγκαία μεγάλα έργα φτιάχτηκαν με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, που τα χρυσοπλήρωσε μέσα από την άγρια φορολόγησή του, αντί να αποτελούν περιουσία του και να τα χρησιμοποιεί ελεύθερα, υποχρεώνεται να τα χρυσοπληρώνει και για τη χρήση τους.

Σύμφωνα με την έρευνα της Αττικής Οδού που έγινε το Μάρτη και Απρίλη ανάμεσα σε 8.000 οδηγούς, αποδείχτηκε ότι κυρίως αυτή τη χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι (κατά 44,1%) και οι επαγγελματίες (κατά 28,9%). Το 80% - 85% των οδηγών χρησιμοποιεί τον αυτοκινητόδρομο για να πάει και να γυρίσει στην εργασία του, εκτιμώντας ότι κερδίζει σε χρόνο πάνω από 16 λεπτά ανά διαδρομή. Το 51% περίπου των οδηγών πληρώνει το χαράτσι των 2,70 ευρώ, διανύοντας μικρές αποστάσεις (ως 15 χιλιόμετρα) του συνολικού μήκους της, που είναι 65,20 χιλιόμετρα.

Η κυκλοφορία στην Αττική Οδό σημειώνει όλο και νέα ρεκόρ. Ενώ το 2004 ο μέσος όρος των ημερήσιων διελεύσεων ήταν 231.542, το 2008 έφτασε στις 300.999. Φέτος μάλιστα σημειώνει ακόμη μεγαλύτερα ρεκόρ, φτάνοντας την Παρασκευή 19 Ιούνη στις 399.000 διελεύσεις!

Παρ' όλα τα τεράστια έσοδα, οι εκπρόσωποι του ιδιωτικού ομίλου δεν σκοπεύουν να παραδώσουν το έργο στο Δημόσιο νωρίτερα από το 2023, ισχυριζόμενοι ότι μέχρι τώρα αυτά τα έσοδα πηγαίνουν αποκλειστικά για την αποπληρωμή των τραπεζικών δανείων και για τη λειτουργία της...

Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι εργαζόμενοι της Αττικής θα αναγκαστούν να πληρώνουν ακόμη πιο ακριβά το «μάρμαρο» της ιδιωτικοποίησης των οδικών αξόνων, αφού:

• Θα πληρώνουν χαράτσια στους νέους σταθμούς διοδίων, όπως αυτός του Αγίου Στεφάνου, η κατασκευή του οποίου αναβλήθηκε μετά τις αντιδράσεις κατοίκων και εργαζομένων της περιοχής, αλλά και στους υπόλοιπους κόμβους από τη Μεταμόρφωση ως τη Σκάρφεια Φθιώτιδας.
• Θα προστεθούν 6 τουλάχιστον νέοι σταθμοί διοδίων στις επεκτάσεις της Αττικής Οδού που θα γίνουν επίσης με "σύμβαση παραχώρησης".
• Ολο και πιο πολλοί εισηγούνται την εγκατάσταση και διοδίων πόλης, δηλαδή την πληρωμή διοδίων για να μπει κανείς με ΙΧ στο κέντρο της Αθήνας.

Οσο απίστευτο και αν ακούγεται, ένας από τους όρους που θέτει η ΔΕΗ ΑΕ για να προσλάβει συμβασιούχους εργαζόμενους είναι να δηλώσουν ότι είναι υγιείς. Πέρα δηλαδή από τον εργασιακό μεσαίωνα των ελαστικών σχέσεων εργασίας που «αξιοποιεί» η ΔΕΗ, προχωράει ακόμα πιο επιθετικά, απαιτώντας να αποκλείονται από τους διαγωνισμούς προσλήψεων όσοι εργαζόμενοι έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας. Απαιτούν από τους υποψήφιους εργαζόμενους να δηλώνουν στην προκήρυξη πέρα από το ότι είναι υγιείς ότι: «...Σε περίπτωση ανακρίβειας (δηλαδή σε περίπτωση που κάποιος υποψήφιος δεν είναι υγιής) γνωρίζω ότι θα υποστώ τις συνέπειες του νόμου και επιπλέον η ΔΕΗ δε θα με προσλάβει ή αν έχω προσληφθεί θα με απολύσει χωρίς να μου καταβάλει καμία αποζημίωση...».

Σύμφωνα με τη ΔΕΗ ΑΕ η πιστοποίηση της υγείας και κατ' επέκταση η εκτίμηση της ικανότητας για εργασία γίνεται με δήλωση του ίδιου του εργαζόμενου; Οχι με ιατρική εξέταση; Η εκτίμηση της ικανότητας για εργασία προηγείται της πρόσληψης του εργαζόμενου και δε γίνεται μετά την πρόσληψη και πριν την τοποθέτηση σε συγκεκριμένη θέση εργασίας όπως προβλέπει ακόμα και αυτό το αντεργατικό νομικό πλαίσιο αυτού του αστικού κράτους;

Τέτοιου είδους απαιτήσεις για τις προσλήψεις, οι απαράδεκτες διακρίσεις αλλά και η παραβίαση προσωπικών δεδομένων, όπως και συνολικά οι συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργαζομένων, δείχνουν ότι η αντιδραστικοποίηση είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα και γίνεται πιο έντονη και έκδηλη ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Αποτελούν ενιαία και συλλογική έκφραση της πολιτικής των επιχειρηματιών, συνολικά του κεφαλαίου και όχι «ιδιομορφία» ενός τμήματός του.

Μπαίνει ένα ερώτημα για τη ΔΕΗ ΑΕ αλλά και συνολικότερα για τις επιδιώξεις του κεφαλαίου: Μήπως για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της αποδοτικότητας των επενδύσεων, δηλαδή της κερδοφορίας, πρέπει να απολύεται όποιος εργαζόμενος, συμβασιούχος ή όχι, τολμήσει να αρρωστήσει;

Θα γενικευτεί η «καλή υγεία» ως κριτήριο πρόσληψης των εργαζομένων, μαζί με την προϋπηρεσία, το πτυχίο, κλπ.; Ετοιμάζονται να νομιμοποιήσουν μία τέτοια λογική παραβίασης και των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων και ελευθεριών στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου;

Για το κεφάλαιο ίσως το ερώτημα φαντάζει ρητορικό, γιατί στους εθνικούς και διεθνικούς οργανισμούς που το υπηρετούν, ήδη οι μελέτες που εκπονούνται για τη δήθεν βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων και των συστημάτων Υγείας - Πρόνοιας και οι προτάσεις που καταλήγουν, είναι ότι οι μέρες ασθένειας των εργαζομένων μειώνουν το κέρδος των επιχειρήσεων και απ' αυτή τη σκοπιά προτείνουν ατομικά και όχι συλλογικά να παίρνονται μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία.

Τελικά, υπάρχει το ερώτημα πόσο εκτεταμένη είναι σήμερα αυτή η πρακτική σε διαγωνισμούς προσλήψεων στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, γιατί προφανώς τέτοιες ιδέες δε θα τις έχουν μόνο στη ΔΕΗ ΑΕ...

Το παράδειγμα της ΔΕΗ ΑΕ δεν είναι το μοναδικό. Προστίθεται στις περιπτώσεις των εγκύων γυναικών που είτε δεν προσλαμβάνονται ή υποχρεώνονται σε προσωρινή στείρωση, είτε απολύονται. Σε αυτές που τους ζητούν να υπογράψουν ότι δε θα μείνουν έγκυες ή δε θα παντρευτούν, γιατί αυτό «κοστίζει» στην επιχείρηση.

Ολα αυτά τα μέτρα διακρίσεων και αποκλεισμών τα αξιοποιεί το κεφάλαιο στην κατεύθυνση του περιορισμού του «μη μισθολογικού κόστους» της εργατικής δύναμης. Στην κατεύθυνση δηλαδή της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, που πέρα από σταθερή διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου, γίνεται απαραίτητο εργαλείο για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης αλλά και για την επόμενη μέρα της κρίσης. Ανταγωνιστικότητα και μεγιστοποίηση της κερδοφορίας προϋποθέτουν ο εργάτης και η εργατική του δύναμη να είναι στο μέγιστο βαθμό εκμεταλλεύσιμα, να είναι μηχανή που δε «χαλάει» και όταν συμβαίνει αυτό, να μπαίνει στο περιθώριο. Και όχι μόνο αυτό. Από τη μια εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές τον εργάτη, φθείρουν την εργατική του δύναμη, την υγεία του και από την άλλη του χρεώνουν αυτό το γεγονός ως ατομική ευθύνη. Του πουλάνε και από πάνω τις υπηρεσίες για να αποκαταστήσει την υγεία του. Κέρδη δηλαδή από τη δουλειά του, κέρδη και από την ασθένειά του.

Χρειάζεται επαγρύπνηση και πάλη από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, από όλους τους εργαζόμενους για την αντιμετώπιση κρουσμάτων εργοδοτικής αυθαιρεσίας, η οποία αντιμετωπίζει την υγεία ως κριτήριο πρόσληψης, αποκλεισμού ή και απόλυσης εργαζομένων. Είναι στοιχείο της πάλης συνολικά κατά της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου και των στηριγμάτων του.