(Του απεσταλμένου μας Πέτρου ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ).--

Ο δρόμος της παραλίας Βασιλικού, όπου βρίσκεται ο οικισμός Οαση και το χωριό Μπούρτζι, δεν ξεχωρίζει από τη λάσπη. Μετά από τρεις μέρες οι κάτοικοι προσπαθούν, μέσα στη δυσωδία, να καθαρίσουν τα σπίτια τους από το πέρασμα του νερού του ποταμού Λήλαντα. Η μυρωδιά της μούχλας, που διαδέχεται τη λάσπη, είναι έντονη σε μια μεγάλη έκταση. Η θάλασσα έχει χάσει το χρώμα της και από μπλε έχει μετατραπεί σε καφέ.

«Το νερό κατέβαινε με τέτοια ορμή που μας ανάγκασε να ανεβούμε στη στέγη για να γλιτώσουμε». «Βλέπαμε τα αυτοκίνητα να φεύγουν, τα δέντρα να λυγίζουν, την άσφαλτο να σπάει. Δεν το πιστεύαμε. Τελικά είμαστε πολύ τυχεροί που γλιτώσαμε». Λίγο πιο κάτω, ένας 75χρονος, με δάκρυα στα μάτια, με μια φωτογραφία του στα χέρια, κοιτάει το σπίτι του που έχει ακόμα τα σημάδια στους τοίχους από το πέρασμα του νερού. «Από 10 χρονών δουλεύω. Ξυπόλυτος. Κατάφερα να κάνω ό,τι έκανα μέσα στη φτώχεια. Τώρα καταφέρνω να σώσω ό,τι μπορώ. Γιατί να συμβεί; Γιατί να χαθούν όλα; Και τώρα, ποιος θα μας βοηθήσει; Η κυβέρνηση; Αυτή έδωσε προεκλογικά τα 3.000 ευρώ στους πυρόπληκτους της Ηλείας και μετά τα πήραν πίσω...».

Στην παραλία, η παιδική χαρά έχει ...μεταφερθεί στη θάλασσα. Το ίδιο και ο δρόμος. Κομμάτια του δρόμου βρίσκονται διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Τα παιδιά κοίταγαν αριστερά και δεξιά, προσπαθώντας να καταλάβουν τι έγινε. Οι μεγαλύτεροι, όμως, θυμούνται ακόμα την πλημμύρα του 2006 και ο γραμματέας του «Πολιτιστικού περιβαλλοντικού συλλόγου "Η Αναγέννηση"», Νικόλαος Κεραμυδάς, τονίζει πως «από το 2005 μέχρι και σήμερα, η Νομαρχία έχει αδρανήσει για το θέμα των πλημμυρών. Χάρη στο ΚΚΕ, το θέμα έφτασε στη Βουλή, το οποίο κατέθεσε το υπόμνημα που είχαμε στείλει στη Νομαρχία. Ο υπουργός μας απάντησε πως είναι θέμα της Νομαρχίας, ξανακάναμε αίτημα και η απάντηση της Νομαρχίας ήταν πως γίνονται έργα. Ομως εμείς, δεν είχαμε ζητήσει να βγάλουν την άμμο από τον ποταμό και να την βάλουν στο πλάι, εμείς είχαμε ζητήσει να φτιάξουν τοιχίο από τη γέφυρα του Βασιλικού και κάτω. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε».

Και συνεχίζει: «Το επόμενο αίτημα που στείλαμε στη Νομαρχία ήταν πιο έντονο και η απάντησή της ήταν πως μπήκε το έργο σε εργολαβία και πως θα ξεκινήσουν τα έργα. Ούτε αυτό έγινε. Μετά από διαμαρτυρίες, μας έστειλαν ακόμα και φωτογραφίες, δείχνοντάς μας τα ίδια έργα, δηλαδή να ρίχνουν την άμμο στα πλάγια. Τον Αύγουστο, ο αντινομάρχης μας είπε πως το θέμα μας είναι προς υπογραφήν στην Περιφέρεια. Δηλαδή, 3,5 χρόνια και ακόμα δεν έχει υπογραφεί η εργολαβία του 1,5 εκατομμυρίου ευρώ για να γίνει το έργο. Ας καταλάβουν πως αν δεν γίνει το τοιχίο, κάθε χρόνο, με την παραμικρή ψιχάλα, θα έχουμε και καταστροφή».

Ο Γιώργος Αργύρης, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στην Εύβοια, επισήμανε πως «τα προβλήματα που εμφανίστηκαν από τις τελευταίες βροχοπτώσεις - αλλά μην ξεχνάμε ότι έχουμε περάσει και χειρότερες - είναι τα εξής: Επειδή κάηκαν τα δάση το 2007, δεν έγιναν τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα, με αποτέλεσμα η βροχή να πλημμυρίσει τον ποταμό. Το ποτάμι έσπασε γιατί ουσιαστικά οι όχθες του δεν υπάρχουν. Οι κάτοικοι λένε πως υπήρχαν παλιά δύο κανάλια, τα οποία εκτόνωναν το νερό του Λήλαντα στα 800 μέτρα από τη θάλασσα».

Οσο για το ποιος φταίει, ο Γ. Αργύρης ήταν κατηγορηματικός. «Δε φταίνε οι άνθρωποι που έχτισαν εδώ. Τα πλήρωσαν με μεροκάματα πολλά και έφτιαξαν τα σπίτια τους. Φταίνε αυτοί που έδωσαν τις άδειες, αυτοί που έδωσαν τη γη. Εδώ στην περιοχή πρέπει να ζητήσουν αποζημίωση σε όλους τους πληγέντες στο 100% για τις καταστροφές που έχουν πάθει. Δε χρειάζονται επίδομα για το σπίτι που έμεναν, για το χωράφι που καλλιεργούσαν. Να παρθούν πρόσθετα αντιπλημμυρικά έργα, για να προλάβουμε το χειμώνα που έρχεται, για να μην έχουμε νέα προβλήματα».

Και πρόσθεσε: «Επιβάλλεται να έρθουν υγειονομικές υπηρεσίες, να βοηθήσουν η Νομαρχία και οι Δήμοι να καθαριστούν οι δρόμοι και οι αυλές, να παρθούν μέτρα απολύμανσης, γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι επειδή δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο, όλοι οι βόθροι πλημμύρισαν, όλη η βρώμα βγήκε στην επιφάνεια. Αυτά τα μέτρα υγιεινής τα έφερε το ΚΚΕ στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ληλαντίων, όπου παραβρέθηκε το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιώργος Μαρίνος». Και κατέληξε λέγοντας: «Μέτρα δεν πάρθηκαν ποτέ. Ούτε το παραμικρό. Μπορεί σήμερα να έσπασε εδώ ο Λήλαντας, αύριο μπορεί να σπάσει παραπάνω».

Στο Μίστρο, οι κάτοικοι παραμένουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Χωρίς ηλεκτρικό, νερό και δρόμους, περιμένουν - όπως λένε - την επόμενη καταστροφή. Κάτοικος της περιοχής μάς κοιτά και λέει με πίκρα: «Πριν δύο χρόνια, χάσαμε τα παλικάρια μας στις πυρκαγιές. Τώρα, το νερό μάς τα πήρε όλα. Να δούμε τι άλλο μας περιμένει».

Ο δρόμος έπεσε καθώς το νερό έσπασε όλη την «ψεύτικη» άσφαλτο. «Κοιτάξτε πόσο λεπτός είναι ο δρόμος», λένε και ξαναλένε. «Ούτε πέντε εκατοστά. Και να σκεφτείτε ότι ο χειρότερος δρόμος στην Ευρώπη έχει πάχος τουλάχιστον 15». Ηλικιωμένες, με τα μπιτόνια στα χέρια, γεμίζουν από αυτοσχέδιες υδροφόρες πόσιμο νερό. Οι υδροφόρες γέμιζαν με τη σειρά τους από το πυροσβεστικό όχημα που βρισκόταν στην άλλη άκρη του γκρεμισμένου δρόμου. Και αυτό, με τη σειρά του, για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε να διανύσει περίπου πέντε χιλιόμετρα "κακού" χωματόδρομου, αφού ο κεντρικός δρόμος είχε διαλυθεί.

Αλλοι ξεφόρτωναν εμφιαλωμένα νερά για να τα μοιράσουν στους κατοίκους. Στο σημείο συνάντησης, εκεί που ενώνονταν οι ...δύο κόσμοι, νεότεροι σε ηλικία μετέφεραν γεννήτριες προκειμένου να δώσουν ρεύμα εκεί που χρειαζόταν, αφού και αυτό χάθηκε σε λίγα λεπτά. Δίπλα στον γκρεμισμένο δρόμο ένα σπίτι και ένα κατάστημα. Το κατάστημα, ένα μεγάλο οικοδόμημα, είχε γείρει προς την όχθη, όπως αυτή είχε σχηματιστεί από την Παρασκευή. Το σπίτι δίπλα του λιγότερο γερμένο, αλλά εξίσου επικίνδυνο. «Με το παραμικρό θα πέσουν. Είτε αυτό είναι σεισμός είτε μια νέα βροχή», έλεγαν οι κάτοικοι που το κοιτούσαν απορημένοι. Και η απορία τους για το αποτέλεσμα αυτό προερχόταν από το γεγονός πως η όχθη του ποταμού ήταν 100 μέτρα πιο μακριά από το σημείο που είχε φτάσει.

Στα καταστήματα, οι ηλικιωμένοι κοιτούσαν αυτά που άφησε πίσω του ο χείμαρρος. Τεράστιοι κορμοί, μπάζα, χώματα. Η πλατεία που έδιναν τα ραντεβού τους, χαμένη στα νερά. Η πινακίδα μόνο θύμιζε πως εκεί υπήρχε το «κέντρο του χωριού». «Κοινότητα Μίστρου, Αγαπάτε την Καθαριότητα. Είναι Πολιτισμός». Και αυτή, όμως, ανάμεσα στα φερτά από το χείμαρρο υλικά.

Την ώρα που ο «Ρ» έφευγε από το Μίστρο, οι πρώτες ψιχάλες έπεφταν από τον ουρανό. Ασυναίσθητη κίνηση όλων, το βλέμμα στον ουρανό και στο ποτάμι...