Στο Μίστρο, οι κάτοικοι παραμένουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Χωρίς ηλεκτρικό, νερό και δρόμους, περιμένουν - όπως λένε - την επόμενη καταστροφή. Κάτοικος της περιοχής μάς κοιτά και λέει με πίκρα: «Πριν δύο χρόνια, χάσαμε τα παλικάρια μας στις πυρκαγιές. Τώρα, το νερό μάς τα πήρε όλα. Να δούμε τι άλλο μας περιμένει».

Ο δρόμος έπεσε καθώς το νερό έσπασε όλη την «ψεύτικη» άσφαλτο. «Κοιτάξτε πόσο λεπτός είναι ο δρόμος», λένε και ξαναλένε. «Ούτε πέντε εκατοστά. Και να σκεφτείτε ότι ο χειρότερος δρόμος στην Ευρώπη έχει πάχος τουλάχιστον 15». Ηλικιωμένες, με τα μπιτόνια στα χέρια, γεμίζουν από αυτοσχέδιες υδροφόρες πόσιμο νερό. Οι υδροφόρες γέμιζαν με τη σειρά τους από το πυροσβεστικό όχημα που βρισκόταν στην άλλη άκρη του γκρεμισμένου δρόμου. Και αυτό, με τη σειρά του, για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε να διανύσει περίπου πέντε χιλιόμετρα "κακού" χωματόδρομου, αφού ο κεντρικός δρόμος είχε διαλυθεί.

Αλλοι ξεφόρτωναν εμφιαλωμένα νερά για να τα μοιράσουν στους κατοίκους. Στο σημείο συνάντησης, εκεί που ενώνονταν οι ...δύο κόσμοι, νεότεροι σε ηλικία μετέφεραν γεννήτριες προκειμένου να δώσουν ρεύμα εκεί που χρειαζόταν, αφού και αυτό χάθηκε σε λίγα λεπτά. Δίπλα στον γκρεμισμένο δρόμο ένα σπίτι και ένα κατάστημα. Το κατάστημα, ένα μεγάλο οικοδόμημα, είχε γείρει προς την όχθη, όπως αυτή είχε σχηματιστεί από την Παρασκευή. Το σπίτι δίπλα του λιγότερο γερμένο, αλλά εξίσου επικίνδυνο. «Με το παραμικρό θα πέσουν. Είτε αυτό είναι σεισμός είτε μια νέα βροχή», έλεγαν οι κάτοικοι που το κοιτούσαν απορημένοι. Και η απορία τους για το αποτέλεσμα αυτό προερχόταν από το γεγονός πως η όχθη του ποταμού ήταν 100 μέτρα πιο μακριά από το σημείο που είχε φτάσει.

Στα καταστήματα, οι ηλικιωμένοι κοιτούσαν αυτά που άφησε πίσω του ο χείμαρρος. Τεράστιοι κορμοί, μπάζα, χώματα. Η πλατεία που έδιναν τα ραντεβού τους, χαμένη στα νερά. Η πινακίδα μόνο θύμιζε πως εκεί υπήρχε το «κέντρο του χωριού». «Κοινότητα Μίστρου, Αγαπάτε την Καθαριότητα. Είναι Πολιτισμός». Και αυτή, όμως, ανάμεσα στα φερτά από το χείμαρρο υλικά.

Την ώρα που ο «Ρ» έφευγε από το Μίστρο, οι πρώτες ψιχάλες έπεφταν από τον ουρανό. Ασυναίσθητη κίνηση όλων, το βλέμμα στον ουρανό και στο ποτάμι...