Σύμφωνα με το ψήφισμα των φορέων, διαπιστώνεται ότι ο Ελαιώνας, εδώ και πολλά χρόνια, υποβαθμίζεται συστηματικά και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, γιατί το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο τσιμεντοποιεί «εδάφη δεκάδων και εκατοντάδων στρεμμάτων στο όνομα του επιχειρηματικού κέρδους». Ετσι, τονίζεται, το όραμα ενός τεράστιου πάρκου ζωής και ανάσας απομακρύνεται.
Στη συνέχεια, επισημαίνεται ότι τα συμβούλια και οι ημερίδες που διοργανώνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση - αν και σημαντικά - έχουν ως αποτέλεσμα να γίνεται σπατάλη χρόνου, που αξιοποιεί το ιδιωτικό κεφάλαιο προς όφελός του. Γι' αυτό το λόγο καταδεικνύεται στο ψήφισμα η επιτακτική ανάγκη της άμεσης παρέμβασης, ώστε να υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα. Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίζεται ότι η αποτελεσματικότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα κριθεί από την αντίστασή της στην πράξη και από την επιμονή της να επιβάλει την εφαρμογή μιας πολιτικής, που θα αποδώσει τον Ελαιώνα στους κατοίκους ως χώρο πρασίνου στο μεγαλύτερο μέρος του, συμπεριλαμβάνοντας και λειτουργίες αναψυχής και ψυχαγωγίας.
Τα διεκδικούμενα αιτήματα, έτσι όπως διατυπώνονται στο ψήφισμα, είναι τα εξής:
Οι φορείς που συνυπογράφουν το ψήφισμα είναι η δημοτική παράταξη «Δημοτική Αγωνιστική Συσπείρωση Αιγάλεω», η Ενωση Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Αιγάλεω, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αιγάλεω, ο Σύλλογος Δημοκρατικών Γυναικών Αιγάλεω, ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Πρόοδος», ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ανω Λιούμη, ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Ιεράπολης «Αναγέννηση», ο Σύλλογος Φλαμπαριουτών Αιγάλεω και ο Σύλλογος Συνταξιούχων ΤΕΒΕ Αιγάλεω.
Αποπνιχτικό το στοίβαγμα δεκάδων ψυχών στο ολλανδικό φορτηγό. Και το δρομολόγιο από την Ολλανδία, μέσω Βελγίου, για τη Βρετανία ατελείωτο. Αγνωστο το πόσος ιδρώτας, πόσα μερόνυχτα κόπου επενδύθηκαν σε αυτό το ταξίδι θανάτου. Σκοτάδι στις έρευνες για την ανακάλυψη των ενόχων. Σιωπή, νεκρική σιωπή σφραγίζει τα στόματα των θυμάτων. Και αυτών που επέζησαν. Επέζησαν από το φριχτό θάνατο της ασφυξίας, απειλούνται με φριχτό θάνατο από τα χέρια όσων τους οδήγησαν στην κόλαση, αν μιλήσουν.
Πόσο διαρκεί ο αποτροπιασμός; Πόσο διαρκεί η φρίκη; Μία ημέρα, δύο, άντε, τρεις, αν, παρ' ελπίδα, δεν υπάρξουν άλλα θέματα στην επικαιρότητα. Και μετά; Η σιωπή. Η νεκρική σιωπή. Η συνέχιση της φυσιολογικής μας ζωής, των καθημερινών μας ρυθμών. Η πορεία προς την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία. Η υπενθύμιση του πολιτισμένου μας παρελθόντος και του δυναμικά εξελισσόμενου παρόντος μας. Οι ατελείωτες αναλύσεις για την αναγκαιότητα προσαρμογής στα νέα εξελιγμένα δεδομένα, στο νέο εξελιγμένο τρόπο ζωής. Οι ύπουλες και πολλαπλές λεκτικές και χρηστικές αναφορές στο σεβασμό των αόριστων, ελαστικών και, κατά περίπτωση, οριζόμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κι όμως. Το ματωμένο αυτό νήμα μάς ενώνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με όλες σχεδόν τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, της ιστορίας. Ανθρωποι, σαν και εμάς, που για κάποιον μη εξηγήσιμο παρά μόνο με κριτήριο το συμφέρον των ισχυρών λόγο, ήταν λίγο ή πολύ κατώτεροι από άλλους. Ανθρωποι που γεννιούνταν, ζούσαν, ερωτεύονταν και πέθαιναν, λίγο λιγότερο άνθρωποι από τους άλλους.