ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ποιος ρατσισμός; Οι μετανάστες αρνούνται τη φιλοξενία μας!

Προκλητικές δηλώσεις Ρέππα, που προσπάθησε να εμφανίσει την Ελλάδα ως παράδεισο για τους μετανάστες

Το άσπρο - μαύρο πρoσπάθησε να κάνει για μια ακόμα φορά - στη χθεσινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών - ο «μετρ» του είδους, Δημήτρης Ρέππας. Επίμονες οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων, με αφορμή την προχτεσινή Εκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία καταγγέλλει ευθέως την Ελλάδα για ρατσισμό και ξενοφοβία, αλλά οι απαντήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν άκρως ...αποστομωτικές: «Είναι γνωστό ότι χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ξένοι πολίτες έχουν εισέλθει και έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας, αλλά αποφεύγουν να ενταχθούν σ' αυτήν τη διαδικασία. Να συμμορφωθούν, δηλαδή, και να επιδιώξουν τη νομιμοποίησή τους»!

Ούτε λίγο - ούτε πολύ, δηλαδή, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπάθησε χτες να πείσει πως οι μετανάστες της χώρας μας - που κάθε βράδυ κλείνονται στα σκοτεινά υπόγεια του κέντρου, για να αποφύγουν τις κλούβες της αστυνομίας και τη βέβαιη απέλασή τους - είναι αυτοί που αρνούνται τα χαρτιά της νομιμοποίησής τους! Προσπάθησε να πείσει - ακόμα δεν καταλάβαμε ποιους - πως τα τραγικά γεγονότα της Νέας Κίου δεν αποτελούν φαινόμενο ρατσισμού, αλλά - κρατηθείτε - «φαινόμενο βεντέτας, που εκδηλώνεται συχνά σε κάποιες περιοχές»! Μάλιστα, για να στηρίξει τα «επιχειρήματά» του, έκανε μομφή στην επιμονή των δημοσιογράφων για το συγκεκριμένο θέμα, λέγοντας: «Για να οδηγηθούμε στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων, πρέπει να εξετάσουμε το θέμα από κάθε άποψη. Μη μένετε σε μια αποσπασματική προσέγγιση, γιατί τότε τα συμπεράσματα που θα βγάλετε δε θα είναι ορθά»!

Ουσιαστικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζητά να κλείσουμε τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, στη σούπερ εκμετάλλευση, που δέχονται καθημερινά οι περίπου 800.000 μετανάστες της χώρας μας, που δουλεύουν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στις καταγγελίες που κάνουν οι ίδιοι οι μετανάστες και στο πάγιο αίτημα όλων των κοινοτήτων τους για νομιμοποίηση και του τελευταίου αλλοδαπού. Και να ξεχάσουμε τις ατέλειωτες ουρές που δημιουργήθηκαν πρόσφατα για την πολυπόθητη Λευκή και Πράσινη Κάρτα.

Πάντως, η Εκθεση της αρμόδιας για την καταπολέμηση του ρατσισμού Επιτροπής αναφέρει - μεταξύ άλλων - πως από τις 220.000 αλλοδαπούς που ζήτησαν Πράσινη Κάρτα στη χώρα μας, την έλαβαν μόλις οι 23.000! Διαπιστώνει ότι οι Τσιγγάνοι, οι Αλβανοί, οι μουσουλμάνοι της Θράκης αποτελούν θύματα δυσμενών διακρίσεων, ξεκαθαρίζει πως οι υπάρχοντες νόμοι συχνά δεν εφαρμόζονται και ότι «ορισμένες ευάλωτες ομάδες πληθυσμού είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στο ρατσισμό, στις διακρίσεις και στη μισαλλοδοξία». Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στους Αλβανούς, που ζουν στη χώρα μας, αφού η συγκεκριμένη έκθεση υπογραμμίζει πως αποτελούν συχνά θύματα ξενοφοβίας, η οποία τροφοδοτείται «από ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία, με τη μετάδοση ειδήσεων, που προκαλούν εντυπωσιασμό και μεροληπτούν, φέρουν πρωταρχική ευθύνη για την κακή εικόνα των Αλβανών στην Ελλάδα». Ανάλογες διαπιστώσεις υπάρχουν για τους μουσουλμάνους και για τους Τσιγγάνους, η αντιμετώπιση των οποίων απ' τις αστυνομικές αρχές της Ελλάδας χαρακτηρίζεται στην έκθεση απαράδεκτη. Ισως, μάλιστα, να είναι εξίσου απαράδεκτη με τις χτεσινές δηλώσεις Ρέππα...

Αν οι δημοσιογράφοι ήταν ... μετανάστες

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν έπρεπε χτες να είχε απέναντί του δημοσιογράφους. Θα 'πρεπε να είχε εκπροσώπους των ίδιων των μεταναστών, αντιπροσωπεία τσιγγάνων της Νέας Κίου, δεκάχρονα παιδιά μεταναστών που δίνουν καθημερινά τη μάχη του μεροκάματου, έγκλειστες γυναίκες στα σπίτια πλουσίων Αθηναίων που - δυστυχώς - δεν εκτελούν μόνο χρέη υπηρετικού προσωπικού. Θα 'πρεπε να 'χε απέναντί του τα ανάπηρα - πλέον - θύματα της ρατσιστικής υστερίας του Α. Καζάκου ή τους Πακιστανούς σύγχρονους σκλάβους των εργοστασίων της εθνικής. Θα 'πρεπε να 'χε απέναντί του τους Αλβανούς «δολοφόνους, κλέφτες και βιαστές» των ελληνικών ΜΜΕ, που έχουν πάρει στις πλάτες τους όλες τις βρόμικες και βαριές δουλιές - ανά την ελληνική επικράτεια - για ένα κομμάτι ψωμί. Θα ήταν ωφέλιμο για τον κύριο Ρέππα να μάθει από πρώτο χέρι τι γίνεται εκτός Μαξίμου... Αν και πιστεύουμε πως ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει, αφού πολιτική της κυβέρνησής του είναι η διασφάλιση της εξαθλίωσης

Παιδιά του πολέμου

Γι' ακόμη μια μέρα, ο ήλιος αποφάσισε να το ρισκάρει και, διστακτικά, άρχισε να ξεμυτίζει στον ουρανό. Κι ένας αέρας παράξενα κρύος, που ξεκίνησε απ' τα άγρια βουνά του Αφγανιστάν, στροβιλίστηκε πάνω απ' τους βάλτους στην Μπούρμα, σήκωσε ένα μικρό σύννεφο άμμου στις ακτές της Σρι Λάνκα, ακολούθησε μια τεθλασμένη ρότα δυτικά στη Λατινική Αμερική, κάνοντας τα παντζούρια να χτυπήσουν στις φτωχογειτονιές της νότιας Κολομβίας, γύρισε και κατευθύνθηκε στην Αφρική, έκανε τις γάτες να κρυφτούν στην Αλγερία, διέλυσε έναν άψογο σχηματισμό αγριοπουλιών στο Κογκό και τρόμαξε ένα κοπάδι ελαφιών Ουντού στην Ουγκάντα, έφτασε στο παράθυρο το ανοιχτό του προχειροφτιαγμένου κτιρίου του αναμορφωτηρίου στη Σιέρρα Λεόν, χτυπώντας τον Αλμάνι στο πρόσωπο. Ο Αλμάνι δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια του.

Είναι ένα ψηλόλιγνο, μάλλον όμορφο παιδί, με τα μεικτά χαρακτηριστικά της Δυτικής Αφρικής, μα με μια παράξενη σκληράδα στο πρόσωπο. Θα τον έκανες είκοσι χρονώ. Στην πραγματικότητα, δεν έχει ακόμη κλείσει τα δεκαπέντε. Ο Αλμάνι είναι ξύπνιος πριν βγει ο ήλιος από συνήθεια. Εφτά χρόνια πολέμου όξυναν τις αισθήσεις του, ακόνισαν τα αντανακλαστικά του, τον έκαναν να κινείται σαν τίγρη στο ανώμαλο έδαφος, όταν κυνηγάει. Ο Αλμάνι, ο 15χρονος βετεράνος, είναι μια αξιοθαύμαστη πολεμική μηχανή. Μέσα του όμως δεν ξέρει τι νιώθει. Κάποτε δάκρυα κυλούν από τα μάτια του χωρίς να το καταλαβαίνει. «Θα 'θελα να πάω να βρω και να ζητήσω συγγνώμη από τις οικογένειες όλων όσους σκότωσα», λέει. «Δεν το ήθελα, αλλά έπρεπε να το κάνω».

Γι' ακόμη μια μέρα, 300 χιλιάδες παιδιά πήγαν σήμερα στον πόλεμο. Στην ηλικία τους τα παιδιά του δυτικού, του «ανεπτυγμένου» κόσμου, ανησυχούν για το αν χτύπησε το κουδούνι, αν η δασκάλα θα τα σηκώσει στην τάξη, αν θα προλάβουν το φροντιστήριο και πού θα βρουν το χρόνο για παιχνίδι - αυτόν που ολοένα συρρικνώνεται. Κάποια συνομήλικά τους αγόρια και κορίτσια, στους λόφους έξω από την Καμπούλ, στις ζούγκλες της Τζάφνα, στα οροπέδια της Αγκόλας, στις όχθες του Ζαμβέζη, στα ορυχεία διαμαντιών της Σιέρρα Λεόν, ανησυχούν για το αν θα μπλοκάρει το αυτόματο που κρατάνε και κοιτάζουν καχύποπτα τις σκιές γύρω τους.

Οι «ανθρωπιστές» εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους, ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις, στέλνουν ιερείς και νοσοκόμους να περιθάλψουν τα παιδιά - τρομοκράτες, τα παιδιά - αντάρτες και τα παιδιά - στρατιώτες, που σκοτώνουν και σκοτώνονται σε πολέμους των οποίων τα αίτια ή το σκοπό πολλές φορές δεν είναι σε θέση να συλλάβουν. 120 χιλιάδες από αυτά είναι παιδιά των πολέμων της Αφρικής, που συνεχίζονται από τότε που οι λευκοί πρωτοπάτησαν το πόδι τους στη Μαύρη Ηπειρο.

Γι' ακόμη μια μέρα, τα δελτία ειδήσεων προβλήθηκαν στις τηλεοράσεις. Οι ισχυροί, οι πολιτικοί, χαμογέλασαν στις κάμερες και υποσχέθηκαν ότι η ειρήνη θα επιτευχθεί, ότι ο πόνος θα σταματήσει, ότι η «αγορά» θα φροντίσει για την ανάπτυξη, ότι η ανθρωπότητα βαδίζει στο σωστό δρόμο, ότι οι λύσεις υπάρχουν και είναι θέμα πόρων και διαδικασιών να λυθούν τα προβλήματα.

ΟΑλμάνι δυσκολεύεται να κοιμηθεί τις νύχτες. Τον Σάμιουελ τον ξαναπήραν. Αν ήταν οι παραστρατιωτικοί ή οι πρώην δικοί του, δεν ξέρει. Ο Σαμ, ο μεγαλύτερός του δυο χρόνια συμπολεμιστής του, δεν ξαναγύρισε. Κι ένας αέρας, παράξενα κρύος, εξακολουθεί να τον χτυπάει στο πρόσωπο.

Μπ. Γ.