Γι' ακόμη μια μέρα, ο ήλιος αποφάσισε να το ρισκάρει και, διστακτικά, άρχισε να ξεμυτίζει στον ουρανό. Κι ένας αέρας παράξενα κρύος, που ξεκίνησε απ' τα άγρια βουνά του Αφγανιστάν, στροβιλίστηκε πάνω απ' τους βάλτους στην Μπούρμα, σήκωσε ένα μικρό σύννεφο άμμου στις ακτές της Σρι Λάνκα, ακολούθησε μια τεθλασμένη ρότα δυτικά στη Λατινική Αμερική, κάνοντας τα παντζούρια να χτυπήσουν στις φτωχογειτονιές της νότιας Κολομβίας, γύρισε και κατευθύνθηκε στην Αφρική, έκανε τις γάτες να κρυφτούν στην Αλγερία, διέλυσε έναν άψογο σχηματισμό αγριοπουλιών στο Κογκό και τρόμαξε ένα κοπάδι ελαφιών Ουντού στην Ουγκάντα, έφτασε στο παράθυρο το ανοιχτό του προχειροφτιαγμένου κτιρίου του αναμορφωτηρίου στη Σιέρρα Λεόν, χτυπώντας τον Αλμάνι στο πρόσωπο. Ο Αλμάνι δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια του.
Είναι ένα ψηλόλιγνο, μάλλον όμορφο παιδί, με τα μεικτά χαρακτηριστικά της Δυτικής Αφρικής, μα με μια παράξενη σκληράδα στο πρόσωπο. Θα τον έκανες είκοσι χρονώ. Στην πραγματικότητα, δεν έχει ακόμη κλείσει τα δεκαπέντε. Ο Αλμάνι είναι ξύπνιος πριν βγει ο ήλιος από συνήθεια. Εφτά χρόνια πολέμου όξυναν τις αισθήσεις του, ακόνισαν τα αντανακλαστικά του, τον έκαναν να κινείται σαν τίγρη στο ανώμαλο έδαφος, όταν κυνηγάει. Ο Αλμάνι, ο 15χρονος βετεράνος, είναι μια αξιοθαύμαστη πολεμική μηχανή. Μέσα του όμως δεν ξέρει τι νιώθει. Κάποτε δάκρυα κυλούν από τα μάτια του χωρίς να το καταλαβαίνει. «Θα 'θελα να πάω να βρω και να ζητήσω συγγνώμη από τις οικογένειες όλων όσους σκότωσα», λέει. «Δεν το ήθελα, αλλά έπρεπε να το κάνω».
Γι' ακόμη μια μέρα, 300 χιλιάδες παιδιά πήγαν σήμερα στον πόλεμο. Στην ηλικία τους τα παιδιά του δυτικού, του «ανεπτυγμένου» κόσμου, ανησυχούν για το αν χτύπησε το κουδούνι, αν η δασκάλα θα τα σηκώσει στην τάξη, αν θα προλάβουν το φροντιστήριο και πού θα βρουν το χρόνο για παιχνίδι - αυτόν που ολοένα συρρικνώνεται. Κάποια συνομήλικά τους αγόρια και κορίτσια, στους λόφους έξω από την Καμπούλ, στις ζούγκλες της Τζάφνα, στα οροπέδια της Αγκόλας, στις όχθες του Ζαμβέζη, στα ορυχεία διαμαντιών της Σιέρρα Λεόν, ανησυχούν για το αν θα μπλοκάρει το αυτόματο που κρατάνε και κοιτάζουν καχύποπτα τις σκιές γύρω τους.
Οι «ανθρωπιστές» εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους, ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις, στέλνουν ιερείς και νοσοκόμους να περιθάλψουν τα παιδιά - τρομοκράτες, τα παιδιά - αντάρτες και τα παιδιά - στρατιώτες, που σκοτώνουν και σκοτώνονται σε πολέμους των οποίων τα αίτια ή το σκοπό πολλές φορές δεν είναι σε θέση να συλλάβουν. 120 χιλιάδες από αυτά είναι παιδιά των πολέμων της Αφρικής, που συνεχίζονται από τότε που οι λευκοί πρωτοπάτησαν το πόδι τους στη Μαύρη Ηπειρο.
Γι' ακόμη μια μέρα, τα δελτία ειδήσεων προβλήθηκαν στις τηλεοράσεις. Οι ισχυροί, οι πολιτικοί, χαμογέλασαν στις κάμερες και υποσχέθηκαν ότι η ειρήνη θα επιτευχθεί, ότι ο πόνος θα σταματήσει, ότι η «αγορά» θα φροντίσει για την ανάπτυξη, ότι η ανθρωπότητα βαδίζει στο σωστό δρόμο, ότι οι λύσεις υπάρχουν και είναι θέμα πόρων και διαδικασιών να λυθούν τα προβλήματα.
ΟΑλμάνι δυσκολεύεται να κοιμηθεί τις νύχτες. Τον Σάμιουελ τον ξαναπήραν. Αν ήταν οι παραστρατιωτικοί ή οι πρώην δικοί του, δεν ξέρει. Ο Σαμ, ο μεγαλύτερός του δυο χρόνια συμπολεμιστής του, δεν ξαναγύρισε. Κι ένας αέρας, παράξενα κρύος, εξακολουθεί να τον χτυπάει στο πρόσωπο.
Μπ. Γ.
Feeds
Αναγκαίος ο αναπροσανατολισμός τους 
