Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας και ο Αμερικανός πρόεδρος συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Λευκό Οίκο

Η σημασία της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και η σημασία της χώρας για τις ΗΠΑ, φάνηκε από το πρώτο ταξίδι του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στην Αγκυρα, που την αναβάθμισε σε μεγάλο παίκτη της περιοχής. Χαρακτηριστικές ήταν και οι τότε δηλώσεις του Μπ. Ομπάμα στο τουρκικό κοινοβούλιο, που έστειλε σαφές μήνυμα στους «27» ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν πλήρως την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, σαν πλήρες και ισότιμο μέλος, χαρακτηρίζοντας τις ΗΠΑ «στενό φίλο της Τουρκίας». Δηλώσεις που επαναλήφθηκαν υπό τη μορφή έμμεσων πιέσεων στο ταξίδι του Ρ. Ερντογάν στις ΗΠΑ την περασμένη βδομάδα, μία μόλις μέρα πριν τη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, που θα αποφάσιζε για την αξιολόγηση της μεταρρυθμιστικής πορείας της Τουρκίας.

Η Τουρκία από την πλευρά της επιχειρεί να πλασαριστεί ως η λύση των προβλημάτων της Ενωσης, στην ενεργειακή ασφάλεια και την περιφερειακή πολιτική στην ασιατική ήπειρο. Επιχειρήματα που μάλλον βρήκαν τη θέση τους στα συμπεράσματα του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων. Η συνήθης πολιτική των τουρκικών διεκδικήσεων, ωστόσο, επέβαλε και αυτή τη φορά την γκρίνια για τις ευρωπαϊκές αποφάσεις, προκειμένου να επισκιάσει και να μηδενίσει στο μέλλον ακόμα και τις ελάχιστες παρατηρήσεις που βρήκαν τη θέση τους στα συμπεράσματα, χαρακτηρίζοντάς τα «άδικα» και εξαπολύοντας κατηγορίες κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία εξακολουθεί να αποκαλεί «ελληνοκυπριακή διοίκηση της Νοτίου Κύπρου».

Σύμφωνα με τους ΥΠΕΞ των «27», η Τουρκία παίρνει πράσινο φως για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεών της καθώς είναι άξια συγχαρητηρίων για την πρόοδό της στους τομείς της «δικαιοσύνης, στις σχέσεις πολιτείας - στρατού και τα πολιτιστικά δικαιώματα», διατύπωση που παραπέμπει στις δήθεν παραχωρήσεις στην κουρδική κοινότητα. Παράλληλα, χαιρετίζεται η δημοκρατική πρωτοβουλία της Αγκυρας σχετικά με το Κουρδικό, βέβαια αμέσως μετά το Ανώτατο Δικαστήριο απαγόρευσε το κουρδικό κόμμα...

Εγιναν ωστόσο και μερικές συστάσεις ότι «η Τουρκία οφείλει να δεσμευθεί χωρίς προϋποθέσεις στις σχέσεις καλής γειτονίας και στην ειρηνική επίλυση των διαφορών σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, με προσφυγή, αν χρειασθεί, στο Διεθνές Δικαστήριο». Αυτό δεν εμπόδισε φυσικά τον Ρ. Ερντογάν στη συνάντησή του με τον Μπ. Ομπάμα να εγείρει εκ νέου ζήτημα «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη...

Επίσης διαπιστώνεται στα συμπεράσματα ότι «η Τουρκία, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις, εξακολουθεί να αρνείται να εκπληρώσει την υποχρέωση πλήρους και χωρίς διακρίσεις εφαρμογής του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Συμφωνίας Σύνδεσης», δηλαδή να ανοίξει λιμάνια και αεροδρόμιο στην Κυπριακή Δημοκρατία, σημειώνοντας ότι διατηρούνται τα ισχύοντα μέτρα περί παγώματος ορισμένων διαπραγματευτικών κεφαλαίων, στα οποία φυσικά δεν περιλαμβάνεται η Ενέργεια.

Σημειώνεται δε ότι «η Τουρκία δεν έχει πραγματοποιήσει πρόοδο προς την ομαλοποίηση των σχέσεών της με την Κυπριακή Δημοκρατία». Οι διατυπώσεις αυτές, που επαναλαμβάνονται σε κάθε έκθεση προόδου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα, χαρακτηρίστηκαν «ικανοποιητικές» από Αθήνα και Λευκωσία, με την κυπριακή κυβέρνηση να τις αναγνωρίζει ως «θετικές εξελίξεις», δεδομένου του γενικότερου αρνητικού κλίματος που προώθησαν ιδιαίτερα Βρετανία και Σουηδική Προεδρία, με απειλές, στο πνεύμα της τουρκικής πολιτικής γραμμής, ότι αν η Λευκωσία επιμείνει στις θέσεις της, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, με πρώτο μέτρο την άρση των περιορισμών και τη διεξαγωγή απευθείας εμπορίου μεταξύ ψευδοκράτους και ΕΕ...

Στην ίδια λογική κινήθηκαν ΗΠΑ και Βρετανία σε σχέση με την άσκηση ασφυκτικών πιέσεων και την επιβολή τεχνητών χρονοδιαγραμμάτων, στις απευθείας διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, μεταξύ του Δημήτρη Χριστόφια και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ακολουθώντας τις δηλώσεις της Τουρκίας.

Στην επίδειξη δύναμης της Τουρκίας, που γίνεται με την προίκα της Ενέργειας και της περιφερειακής πολιτικής στην περιοχή, η ΕΕ και οι ΗΠΑ δείχνουν απόλυτα πρόθυμες να παραβλέψουν, παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις τους, όλες τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, το ρόλο του κατακτητή που διατηρεί σε ανεξάρτητο αναγνωρισμένο κράτος, που είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, τις διώξεις, την καταπίεση των μειονοτήτων και μία σειρά άλλων «επιτευγμάτων», με στόχο την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων.

Ετσι δίνει τη δυνατότητα στην τουρκική άρχουσα τάξη να προχωρά σε αποδοτικές για το κεφάλαιο οικονομικές συμφωνίες, ενώ ο λαός βυθίζεται στη φτώχεια, η ανεργία ξεπερνά το 25% και η κρατική τρομοκρατία «χτυπάει κόκκινο». Διέξοδος για τον τουρκικό λαό δεν μπορεί να βρεθεί παρά μόνο μέσα από το δρόμο της έντασης της ταξικής πάλης ενάντια στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.

Η εργατοϋπαλληλική τάξη ως η ιστορικά ανερχόμενη νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη υποχρεούται να λάβει υπεύθυνη θέση έναντι του γεγονότος από τη δική της ταξική σκοπιά θέτοντας τα όρια αντιμετώπισης της κρίσης σε συνδυασμό με την ανάγκη εναλλαγής και μετασχηματισμών του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος. Η στάση της αυτή απορρέει από το ιστορικό της χρέος να αποτελέσει την κοινωνική δύναμη εθνικής λαϊκής σωτηρίας.

1) Οταν ο πρωθυπουργός δηλώνει για τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, διαπιστώνεται ότι μεγάλο της μέρος έχει ήδη εκχωρηθεί σε οικονομικούς, πολιτικούς και μιλιταριστικούς οργανισμούς, Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ, κάτω από την καθεστωτική αντίληψη ότι αυτό εξυπηρετεί μείζονα εθνικά συμφέροντα.

2) Οταν ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι το δημόσιο χρέος απειλεί να καταπιεί τη χώρα, διαπιστώνεται ότι μεγάλο του μέρος οφείλεται στη συντήρηση στρατιωτικού μισθοφορικού σώματος εκτός συνόρων για συμβολή του σε ιμπεριαλιστικές συμπράξεις ισχυρών δυνάμεων και στις πριμοδοτήσεις ελληνικών επιχειρήσεων να μεταφερθούν σε γειτονικά κράτη σύμφωνα με το ευρωενωσίτικο δόγμα της ανασυγκρότησης των Βαλκανίων που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '90 το υιοθέτησαν ως δόγμα «διείσδυσης» του ελληνικού κεφαλαίου.

3) Οταν ο πρωθυπουργός δηλώνει για την εκτεταμένη διαφθορά των δημόσιων υπηρεσιών, διαπιστώνεται η αδυναμία του υπαρκτού κοινωνικο-πολιτικού συστήματος να ελέγξει τις λειτουργίες του γινόμενο άμεσος κίνδυνος για την εθνική λαϊκή υπόσταση.

4) Οταν ο πρωθυπουργός δηλώνει περί αναλογικής επιβάρυνσης των Ελλήνων για την πληρωμή της κρίσης, διαπιστώνεται ότι κρίση, χρέος και διαφθορά δεν προήλθαν αναλογικά, αλλά είναι προϊόν της δραστηριότητας της κεφαλαιοκρατικής τάξης που απομύζησε κάθε μορφή λαϊκής αποταμίευσης, ατομικής και συλλογικής.

1) 1.400 ευρώ κατώτερος μισθός, 1.120 κατώτερη σύνταξη και κατάργηση του ΦΠΑ στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης (τρόφιμα, κλπ.) ως πρώτα μέτρα αναζωογόνησης της λαϊκής οικονομίας και αντιμετώπισης της καχεξίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

2) Επιστροφή των μισθοφορικών στρατιωτικών σωμάτων από το εξωτερικό, διάλυση του μισθοφορικού στρατού και διάθεσή του άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ τη μέρα που στοιχίζουν στην ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.

3) Περιορισμός των στρατιωτικών δαπανών στις αυστηρά εθνικές ανάγκες με δημιουργία, οργάνωση κι έλεγχο λαϊκής άμυνας. Κανείς στρατιώτης έξω από τα σύνορα της πατρίδας του.

4) Εργατικός έλεγχος στην παραγωγή κι ευρύτερος εργατο-λαϊκός έλεγχος στις δημόσιες υπηρεσίες για την αποφυγή διαφθοράς. Οργάνωση λαϊκών συνοικιακών επιτροπών για τον έλεγχο της διαφθοράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (Δήμοι, Νομαρχίες, κλπ.), κατάργηση των εργολαβικών αναθέσεων έργων ως κανάλι διαφθοράς.