Η άμεση ανάγκη να βρουν οι δημιουργοί του κινηματογράφου τον αγωνιστικό «βηματισμό» τους, ενάντια στην ολική επίθεση του κεφαλαίου και του αστικού κράτους μέσω και της εμπορευματοποίησης του πολιτισμού, παραμένει ζητούμενο. Ωστόσο, οι διεργασίες στο εσωτερικό της κινηματογραφικής κοινότητας και οι «περιοδικές» κρίσεις του χώρου - υπογραμμίζοντας τις ακόμα «καλυμμένες» αντικειμενικές αντιθέσεις διαφορετικών πόλων που εμπλέκονται στην κινηματογραφική δημιουργία - αναδεικνύουν ζητήματα: λ.χ. τον ουσιαστικό ρόλο που πρέπει να παίξουν οι συλλογικοί φορείς. Σε αντιπαράθεση με την προσπάθεια παραγκωνισμού τους από το κράτος - παρά την επίδειξη «καλών προθέσεων» - με τη βοήθεια διαφόρων «προθύμων» από το χώρο της μεγάλης παραγωγής και διανομής.

Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε η χτεσινή συνέντευξη της Διασωματειακής Επιτροπής των φορέων του κινηματογράφου την οποία αποτελούν: Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδος, Σύνδεσμος Ελλήνων Παραγωγών Κινηματογράφου Τηλεόρασης Βίντεο, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Ενωση Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, Πανελλήνια Ενωση Αιθουσαρχών Κινηματογράφου, Σωματείο για τη Διάδοση της Ταινίας Μικρού Μήκους («μικρό»), Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, STUDIO-Παράλληλο Κύκλωμα, Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος, Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών Οπτικοακουστικού («Αθηνά»), Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Μουσικών Πνευματικών Δικαιωμάτων («Αυτοδιαχείριση»). Οι εκπρόσωποί της παρέθεσαν 20 σημεία, με όρους καταγγελίας, για το ρόλο της ομάδας που αυτοαποκαλείται «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» και της «Ακαδημίας Κινηματογράφου» που προέκυψε από αυτήν, καταθέτοντας και τις προτάσεις της Διασωματειακής για την ανάπτυξη του κινηματογράφου.

Αν και οι αντικειμενικές αντιθέσεις υπάρχουν (έχουν εκφραστεί πρόσφατα) και εντός της Διασωματειακής, σήμερα, οι 12 φορείς που τη συναποτελούν εμφανίζονται ενωμένοι ενάντια στην εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου - περισσότερο ή λιγότερο συγκεκριμένα - και στην απαξίωση των σωματείων. Καλώντας τους συναδέλφους τους να «βγουν» από την «ομίχλη», όπου «σας έχουνε ρίξει και από την Ακαδημία που θέλουν να σας βάλουν». Και να ξεσηκωθούν «προτού είναι αργά και έρθει η ώρα που το final cut (σ.σ. το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας όπως το θέλει ο σκηνοθέτης) μιας ταινίας δε θα το έχετε εσείς, οι δημιουργοί, αλλά οι διανομείς, οι διαφημιστές, οι παραγωγοί, τα multiplex (σ.σ. οι πολλαπλές αίθουσες) και οι πρόεδροι του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και τότε δε θα είσθε τίποτα άλλο πια παρά απλοί υπάλληλοι της βιομηχανίας και όχι πραγματικοί καλλιτέχνες».

Στην παρέμβασή του, ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέδειξε τον προσανατολισμό που πρέπει να έχει ένα κίνημα των κινηματογραφιστών, αν θέλουν να έχει ελπίδα ο αγώνας τους. Σημείωσε «τον αποφασιστικό ρόλο που πρέπει να έχουν και στη διοίκηση και στην παραγωγή και στον έλεγχο οι φορείς, τα σωματεία, οι συλλογικές εκφράσεις των δημιουργών και των εργαζομένων στο χώρο του πολιτισμού». Ασκησε κριτική στην «Ομίχλη» και την «Ακαδημία» της, λέγοντας ότι «άσχετα από προθέσεις, η συνύπαρξη παραγωγών και δημιουργών οδηγεί εκ των πραγμάτων σε ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο του κεφαλαίου, έλεγχο ιδεολογικό, πολιτικό και οικονομικό, σε σχέση με τους όρους που δημιουργεί σήμερα ο καλλιτέχνης, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός κλπ.».

«Στο κέντρο της αντιπαράθεσης πρέπει να βρεθεί η γενικευμένη εμπορευματοποίηση της τέχνης σε όλες τις εκφράσεις της και ιδιαίτερα στον κινηματογράφο», όπως και κάθε νομοσχέδιο με το οποίο η κυρίαρχη πολιτική υπηρετεί την «απρόσκοπτη διείσδυση του κεφαλαίου στην παραγωγή και στη διανομή». «Ηδη σήμερα, πάνω από το 80% της διανομής ελέγχεται από 3-4 εταιρείες. Υπάρχουν αυστηρά φίλτρα στην παραγωγή και στη δημιουργία. Εφαρμόζεται ο νόμος που λέει ότι ο κινηματογράφος αποτελεί εμπορικό προϊόν που πρέπει να φέρνει κέρδος. Αρα, πρέπει κυρίως να αντιπαλέψουμε την εμπορευματοποίηση. Με το σημερινό συσχετισμό. Με τις σημερινές δυσκολίες. Να ανοίξουμε τον ορίζοντα στους ανθρώπους της τέχνης να δημιουργήσουν ελεύθερα, απρόσκοπτα, κόντρα σε αυτή τη μονοπώληση που υπάρχει και θα γενικευθεί τα επόμενα χρόνια, στα πλαίσια και των κυρίαρχων επιλογών που γίνονται και στην οικονομία και που επιδρούν ασφυκτικά και στον πολιτισμό».

Συγκέντρωση των εργαζομένων στη Λυρική (3/12/2009)

«Τη μέρα της απεργίας ματαιώθηκε η παράσταση "Το μικρόβιο του Ερωτα" («Ακροπόλ»), ενώ η παράσταση του «Ριγκολέτο» («Ολύμπια») πραγματοποιήθηκε «με μόλις 10 χορωδούς απεργοσπάστες, αδιαφορώντας για το ποιοτικό αποτέλεσμα. Ολες τις προηγούμενες μέρες είχε συσταθεί μηχανισμός τρομοκράτησης των εργαζομένων από μερίδα "καλοθελητών"», αναφέρεται. «Χρησιμοποιήθηκε ένα διασπαστικό εργοδοτικό σωματείο που έχει στηθεί στη Λυρική, στο οποίο ανήκουν καλλιτέχνες μέχρι προϊστάμενοι και διευθυντές. Την ίδια στιγμή τα μέλη του Σωματείου Χορωδών τιμωρούνται για την αγωνιστική τους συνέπεια, με αποκλεισμό από ρόλους, προς όφελος μιας εκλεκτής και πειθήνιας κάστας καλλιτεχνών».

«Τα αιτήματά μας για την απεργία ήταν πέρα για πέρα δίκαια και ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους», τονίζεται στην ανακοίνωση. Εκτός από τα εργασιακά - ασφαλιστικά (κατώτερος μισθός 1.500 ευρώ, σύνταξη 1.200 ευρώ, εφαρμογή ΣΣΕ σε όλους τους χώρους, κατοχύρωση του επαγγέλματος, ενίσχυση των ανέργων, υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμου χρόνου, διασφάλιση των αποθεματικών των ταμείων, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα - Ρέππα - Πετραλιά, αποκλειστικά δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης κ.ά.) αιτήματα του σωματείου είναι και τα εξής: «Εξίσωση των ορίων ηλικίας των πνευστών, χορευτών, ηθοποιών μελοδράματος που ασφαλίστηκαν πρώτη φορά μετά το 1993, με των συναδέλφων τους που ίσχυαν πριν το 1993. Να μη βγει καμία κατηγορία καλλιτεχνών από το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών. Ενταξη όλων των καλλιτεχνών στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Να εφαρμοστεί ο Ν. 966/79 (αποζημίωση καλλιτεχνών - τεχνικών της ΕΛΣ) σε όλους του εργαζομένους της Λυρικής, με σύμβαση αορίστου χρόνου. Πλήρη σταθερή εργασία για όλους. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Οχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οχι στις ιδιωτικοποιήσεις και στις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Κρατικό προϋπολογισμό για τον πολιτισμό στο 2%. Επαρκή χρηματοδότηση των κρατικών θεάτρων. Οχι στην περικοπή θέσεων εργασίας και δραστηριοτήτων τους».

«Η ψυχή του θεάτρου είναι οι εργαζόμενοι και πονάνε πραγματικά το θέατρο. Ας αφήσουν τους ψευτοσυναισθηματισμούς τους οι κύριοι της διοίκησης και οι παρατρεχάμενοί τους, πως τάχα ενδιαφέρονται για το θέατρο, ενώ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το απαξιώσουν, να θίξουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και να το παραδώσουν χωρίς βαρίδια στο "Ιδρυμα Νιάρχου". Ο τραμπουκισμός και η τρομοκρατία δε θα περάσει. Το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοτών και των εκφραστών τους στη Λυρική θα μας βρίσκει συνεχώς μπροστά του. Εμείς, ανεξαρτήτως συσχετισμών, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας», καταλήγει το σωματείο.