Αρκετές μέρες μετά από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές βρισκόμαστε στην πλατεία Μπουρναζίου στο Περιστέρι. Στην καρδιά των δυτικών συνοικιών, εκεί που τα τελευταία χρόνια έχει μεταφερθεί το κέντρο της διασκέδασης, για τους νέους της δυτικής όχθης του Κηφισού και όχι μόνο. Οι παρέες των νέων ξεκινούν να γράφουν τις «ιστορίες του Σαββατοκύριακου» υπό τους ήχους της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής των στιλιζαρισμένων μαγαζιών της πλατείας μιας κατεξοχήν εργατούπολης...

Μια πλατεία, που παρ' όλο το πλαστικό με το οποίο τη γέμισαν απ' άκρη σ' άκρη, συνεχίζει να σφύζει από ζωή, όνειρα, συζητήσεις, ανησυχίες και προβληματισμούς.

Μια νεολαία, παρεξηγημένη από πολλούς, που πίσω από την αγορά μιας μοτοσικλέτας ή τα σχέδια των καλοκαιρινών διακοπών κρύβεται ένας γολγοθάς, ένας προσωπικός αγώνας. Κρύβονται οι σκληρές οικονομίες και η δουλιά στην οικοδομή, η εκμετάλλευση των εργοδοτών και το άγχος για την εύρεση μιας αξιοπρεπούς εργασίας. Μα πάνω από όλα βρίσκεται ο αγώνας για την επιβίωση και κάποιες φορές για την ίδια τη ζωή.

Στο οδοιπορικό του «Ρ», στην πολυσύχναστη πλατεία Μπουρναζίου, συναντήσαμε πολλές ιστορίες, όνειρα που κατάντησαν εφιάλτες και άλλα που επιμένουν να υλοποιηθούν. Την Παναγιώτα και τον Γιώργο που τελειώνοντας το νυχτερινό λύκειο, ελπίζουν να «έχουν μερικές ευκαιρίες παραπάνω». Το Λευτέρη που δηλώνει επιφυλακτικός στις προεκλογικές εξαγγελίες των πολιτικών και τονίζει πως «αν δεν αγωνιστείς, αν δε φωνάξεις, δε σε ακούνε». Συναντήσαμε τον Διονύση και τον Μπάμπη που θυσιάζουν το χαρτζιλίκι τους, επιμένοντας να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Κάπου εκεί βρήκαμε και τον Παναγιώτη με την παρέα του, να θυμάται τους φίλους που «έφαγαν την παραμυθά» και «ξεκίνησαν το ταξίδι χωρίς επιστροφή».

Ονειρα απλωμένα στην πλατεία, που οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια είναι αδύνατον να τα σπιλώσουν και η νοθεία δε χωράει σε αυτά. Ονειρα που φυλακίζονται στα πλαίσια ενός απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος που ασελγεί πάνω στα δικαιώματα των νέων, αλλά όνειρα που βλέπουν το δρόμο της διεκδίκησης ως τη μόνη ελπίδα.

Αν και οι εκλογές πέρασαν, οι γιγαντοαφίσες των μεγάλων κομμάτων παραμένουν κολλημένες στη θέση τους, το ίδιο επιβλητικά δεσπόζουν και οι εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ για 300.000 θέσεις εργασίας. Η κυβέρνηση μπορεί να «ανανεώθηκε» με νέα στελέχη, γεμάτα «υποσχέσεις», αλλά στα τραπέζια της πλατείας, χιλιάδες νέοι απόφοιτοι κάποιας σχολής συνεχίζουν να κάνουν τα βράδια pizza - deliverry, χιλιάδες παιδιά δεν πρόλαβαν, δεν μπόρεσαν, δεν πήγαν καν Λύκειο και κάποιοι άλλοι βιώνουν στο πετσί τους, τα ελαστικά ωράρια εργασίας.

«Αλλα είχα ονειρευτεί, αλλιώς περίμενα ότι θα ήταν τα πράγματα», είπε ο Γιώργος Κ., ο οποίος δουλεύει σε μια από τις καφετερίες της πλατείας. Και όπως λέει και ο ίδιος η πλατεία έχει πάντα κόσμο, όλες τις ώρες και τις μέρες. Ερχονται δεκάδες νέοι, από διάφορες περιοχές, όχι απαραίτητα από τα δυτικά προάστια, η δουλιά είναι πολλή και κουραστική. Παρ' όλα αυτά «ο μισθός είναι κάτω του βασικού, τα ρεπό είναι ελάχιστα, ένσημα δεν έχει, ασφάλιση δεν υπάρχει. Το οχτάωρο γίνεται τετράωρο, το τετράωρο εξάωρο, ανάλογα τις ανάγκες. Αυτό δεν εφαρμόζεται μόνο σε μένα, αλλά στα περισσότερα παιδιά που κάνουν τέτοιες δουλιές».

Ο Γιώργος είναι απόφοιτος ιδιωτικής σχολής και σπούδασε διαφημιστής. Επιχείρησε να ασχοληθεί με το αντικείμενο των σπουδών του, όμως «υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση. Δουλεύαμε μήνες, χωρίς να πληρωνόμαστε. Ξέρεις σε αυτό τον κλάδο, όπως και σε άλλους είναι καθεστώς να δουλεύεις τσάμπα. Εκτός και αν είσαι γνωστός κάποιου». Οι ανάγκες ήταν μεγάλες και «βρήκα μια δουλιά, που να βγάζω έστω και ένα χαρτζιλίκι. Και τώρα ξέρω ότι με "κλέβουν", αλλά από το τίποτα»...

«Δεν περίμενα ότι θα ζω σε έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο, αλλά όχι και έτσι», υπογραμμίζει ο Λευτέρης Ντίνης, που δουλεύει από 16 χρονών στην οικοδομή. Δεν κατάφερε να τελειώσει το λύκειο, αφού είχε άλλα τρία μικρότερα αδέλφια και δεν «υπήρχε δυνατότητα και για τους τέσσερις να συνεχίσουν το σχολείο. Ο πατέρας μου, χρειαζόταν άλλον ένα άνθρωπο να τον βοηθάει. Ενα μεροκάματο δεν έφτανε. Ούτε τώρα φτάνουν τα δύο, αλλά τι να κάνεις». Ο Λευτέρης πήγε διακοπές πέρυσι για πρώτη φορά. Στα είκοσι δυο.

Για να ξεχυθεί, η επιθυμία για μια καλύτερη ζωή, στο δρόμο, απαιτεί χρόνο. Ομως το όνειρο παραμένει. Ολοι αυτοί οι νέοι επιμένουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, ένα μέλλον πιο ανθρώπινο. Κι όμως «σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια»...

Συζητώντας με τους νέους για τα όνειρα, τις ανησυχίες και τους καήμους τους

Από ό,τι φαίνεται ο απόηχος των εκλογών, όχι τόσο για το αποτέλεσμα, όσο η διαδικασία, κρατάει ακόμα σε αυτή την παρέα. «Βασικά με τις εκλογές ασχολήθηκαν μόνο όσοι περίμεναν κάτι από κάποιο κόμμα. Πανηγύριζαν, όχι για τίποτα άλλο, απλώς επειδή το ρουσφέτι που τους έταξαν προεκλογικά, τώρα μπορεί και να έχει γίνει πραγματικότητα», λέει ο Γιώργος πιο εκδηλωτικός από τους υπόλοιπους, δηλώνοντας ταυτόχρονα «αηδιασμένος» από όλα τα κόμματα. «Το πρωί λέει δουλεύω σε εταιρία delivery με το μηχανάκι. Τα βράδια προσπαθώ να πάρω τουλάχιστον το χαρτί του λυκείου. Παράτησα το σχολείο μόλις τέλειωσα το γυμνάσιο, δεν τα 'παιρνα βλέπεις τα γράμματα», εξομολογείται. «Πήγα νωρίς - νωρίς στρατό για να τελειώνω γρήγορα. Είδα όμως με το πέρασμα του χρόνου ότι η αναζήτηση εργασίας δεν είναι και τόσο εύκολο πράγμα. Ελπίζω ότι τελειώνοντας το νυχτερινό θα έχω μερικές ευκαιρίες παραπάνω», λέει. «Με το χαρτί του λυκείου θα μπορέσω ίσως πιο εύκολα να βρω μια δουλιά στο δήμο ή κάπου αλλού, με λίγο περισσότερα λεφτά από τα 120 χιλιάρικα το μήνα.»

Σ' αυτό το σημείο παρεμβαίνει η Αλέκα γελώντας: «Είναι κι αυτό μια αυταπάτη ίσως. Να πάρουμε λίγο παράταση στην ελπίδα, ότι μόλις τελειώσουμε το νυχτερινό κάτι καλύτερο θα μας συμβεί». Τη διακόπτει η Παναγιώτα: «Εδώ βλέπεις, πτυχιούχοι πανεπιστημίου και δουλεύουν σε πιτσαρίες, κατά το διαφημιστικό σποτάκι της ΝΔ που βλέπαμε καθημερινά την περίοδο των εκλογών», λέει και κοιτάζει λοξά τον Γιώργο που κρυφογελάει. «Εμένα μην με κοιτάς, δεν ψήφισα ΝΔ», της απαντάει, με αποτέλεσμα να αρχίσει όλη η παρέα μαζί να γελάει δυνατά και να αρχίσει να κατηγορεί ο ένας τον άλλον για... ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Για να έρθει σαν αποκορύφωμα στη συζήτηση η αφοπλιστική ατάκα της Παναγιώτας: «Εντάξει ρε παιδιά πώς κάνετε έτσι, βρισιά είναι να σου πει κάποιος ότι ψήφισες ΠΑΣΟΚ;».

Τέσσερα νέα παιδιά που προσπαθούν με την εργασία τους να πετύχουν κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Παιδιά με όνειρα για τη ζωή, σχέδια για το μέλλον τους, που αγαπούν τη μουσική, το διάβασμα, τα ταξίδια. Χρόνια τώρα «κολλημένα» στην ίδια πλατεία λίγο πριν το μάθημα για καφέ, λίγο μετά για ποτό. Παίρνοντας απλώς «παράταση στο όνειρο»...