Αν και οι εκλογές πέρασαν, οι γιγαντοαφίσες των μεγάλων κομμάτων παραμένουν κολλημένες στη θέση τους, το ίδιο επιβλητικά δεσπόζουν και οι εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ για 300.000 θέσεις εργασίας. Η κυβέρνηση μπορεί να «ανανεώθηκε» με νέα στελέχη, γεμάτα «υποσχέσεις», αλλά στα τραπέζια της πλατείας, χιλιάδες νέοι απόφοιτοι κάποιας σχολής συνεχίζουν να κάνουν τα βράδια pizza - deliverry, χιλιάδες παιδιά δεν πρόλαβαν, δεν μπόρεσαν, δεν πήγαν καν Λύκειο και κάποιοι άλλοι βιώνουν στο πετσί τους, τα ελαστικά ωράρια εργασίας.

«Αλλα είχα ονειρευτεί, αλλιώς περίμενα ότι θα ήταν τα πράγματα», είπε ο Γιώργος Κ., ο οποίος δουλεύει σε μια από τις καφετερίες της πλατείας. Και όπως λέει και ο ίδιος η πλατεία έχει πάντα κόσμο, όλες τις ώρες και τις μέρες. Ερχονται δεκάδες νέοι, από διάφορες περιοχές, όχι απαραίτητα από τα δυτικά προάστια, η δουλιά είναι πολλή και κουραστική. Παρ' όλα αυτά «ο μισθός είναι κάτω του βασικού, τα ρεπό είναι ελάχιστα, ένσημα δεν έχει, ασφάλιση δεν υπάρχει. Το οχτάωρο γίνεται τετράωρο, το τετράωρο εξάωρο, ανάλογα τις ανάγκες. Αυτό δεν εφαρμόζεται μόνο σε μένα, αλλά στα περισσότερα παιδιά που κάνουν τέτοιες δουλιές».

Ο Γιώργος είναι απόφοιτος ιδιωτικής σχολής και σπούδασε διαφημιστής. Επιχείρησε να ασχοληθεί με το αντικείμενο των σπουδών του, όμως «υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση. Δουλεύαμε μήνες, χωρίς να πληρωνόμαστε. Ξέρεις σε αυτό τον κλάδο, όπως και σε άλλους είναι καθεστώς να δουλεύεις τσάμπα. Εκτός και αν είσαι γνωστός κάποιου». Οι ανάγκες ήταν μεγάλες και «βρήκα μια δουλιά, που να βγάζω έστω και ένα χαρτζιλίκι. Και τώρα ξέρω ότι με "κλέβουν", αλλά από το τίποτα»...

«Δεν περίμενα ότι θα ζω σε έναν κόσμο όμορφο, αγγελικά πλασμένο, αλλά όχι και έτσι», υπογραμμίζει ο Λευτέρης Ντίνης, που δουλεύει από 16 χρονών στην οικοδομή. Δεν κατάφερε να τελειώσει το λύκειο, αφού είχε άλλα τρία μικρότερα αδέλφια και δεν «υπήρχε δυνατότητα και για τους τέσσερις να συνεχίσουν το σχολείο. Ο πατέρας μου, χρειαζόταν άλλον ένα άνθρωπο να τον βοηθάει. Ενα μεροκάματο δεν έφτανε. Ούτε τώρα φτάνουν τα δύο, αλλά τι να κάνεις». Ο Λευτέρης πήγε διακοπές πέρυσι για πρώτη φορά. Στα είκοσι δυο.

Για να ξεχυθεί, η επιθυμία για μια καλύτερη ζωή, στο δρόμο, απαιτεί χρόνο. Ομως το όνειρο παραμένει. Ολοι αυτοί οι νέοι επιμένουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, ένα μέλλον πιο ανθρώπινο. Κι όμως «σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια»...