Αρκετές μέρες μετά από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές βρισκόμαστε στην πλατεία Μπουρναζίου στο Περιστέρι. Στην καρδιά των δυτικών συνοικιών, εκεί που τα τελευταία χρόνια έχει μεταφερθεί το κέντρο της διασκέδασης, για τους νέους της δυτικής όχθης του Κηφισού και όχι μόνο. Οι παρέες των νέων ξεκινούν να γράφουν τις «ιστορίες του Σαββατοκύριακου» υπό τους ήχους της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής των στιλιζαρισμένων μαγαζιών της πλατείας μιας κατεξοχήν εργατούπολης...

Μια πλατεία, που παρ' όλο το πλαστικό με το οποίο τη γέμισαν απ' άκρη σ' άκρη, συνεχίζει να σφύζει από ζωή, όνειρα, συζητήσεις, ανησυχίες και προβληματισμούς.

Μια νεολαία, παρεξηγημένη από πολλούς, που πίσω από την αγορά μιας μοτοσικλέτας ή τα σχέδια των καλοκαιρινών διακοπών κρύβεται ένας γολγοθάς, ένας προσωπικός αγώνας. Κρύβονται οι σκληρές οικονομίες και η δουλιά στην οικοδομή, η εκμετάλλευση των εργοδοτών και το άγχος για την εύρεση μιας αξιοπρεπούς εργασίας. Μα πάνω από όλα βρίσκεται ο αγώνας για την επιβίωση και κάποιες φορές για την ίδια τη ζωή.

Στο οδοιπορικό του «Ρ», στην πολυσύχναστη πλατεία Μπουρναζίου, συναντήσαμε πολλές ιστορίες, όνειρα που κατάντησαν εφιάλτες και άλλα που επιμένουν να υλοποιηθούν. Την Παναγιώτα και τον Γιώργο που τελειώνοντας το νυχτερινό λύκειο, ελπίζουν να «έχουν μερικές ευκαιρίες παραπάνω». Το Λευτέρη που δηλώνει επιφυλακτικός στις προεκλογικές εξαγγελίες των πολιτικών και τονίζει πως «αν δεν αγωνιστείς, αν δε φωνάξεις, δε σε ακούνε». Συναντήσαμε τον Διονύση και τον Μπάμπη που θυσιάζουν το χαρτζιλίκι τους, επιμένοντας να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Κάπου εκεί βρήκαμε και τον Παναγιώτη με την παρέα του, να θυμάται τους φίλους που «έφαγαν την παραμυθά» και «ξεκίνησαν το ταξίδι χωρίς επιστροφή».

Ονειρα απλωμένα στην πλατεία, που οι υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια είναι αδύνατον να τα σπιλώσουν και η νοθεία δε χωράει σε αυτά. Ονειρα που φυλακίζονται στα πλαίσια ενός απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος που ασελγεί πάνω στα δικαιώματα των νέων, αλλά όνειρα που βλέπουν το δρόμο της διεκδίκησης ως τη μόνη ελπίδα.