Η φρίκη στους δρόμους του Πορτ - ο - Πρενς με τους χιλιάδες αδικοχαμένους

Ανθρωποι σχεδόν χωρίς τίποτα στα χέρια ανεβαίνουν και κατεβαίνουν τους λόφους της πρωτεύουσας δίχως να έχουν πού να πάνε. Ανθρωποι, ακόμη, 72 ώρες μετά, με γυμνά χέρια σκάβουν τα ερείπια, προκειμένου να διασώσουν δικούς τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχουν θαφτεί στα συντρίμμια. Οι κραυγές είναι η μόνη φωνή της πόλη. Είναι οι κραυγές των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια. Απελπισμένα. Εφτασαν μέχρι και να στήσουν οδοφράγματα χρησιμοποιώντας πτώματα που παραμένουν στους δρόμους. Μία κίνηση απελπισμένη οργής, καθώς η αρωγή δεν έρχεται για όλα όσα έχουν καταδικαστεί να υπομένουν...

Η κατάσταση είναι απελπιστική. Οι κρίσιμες 48 ώρες πέρασαν δίχως να έχει φτάσει κάποια βοήθεια, δίχως πρόσβαση σε πόσιμο νερό, δίχως τροφή. Τραυματίες χωρίς νοσοκομεία να πάνε, καθώς εκτός από δύο κατέρρευσαν όλα, δίχως φάρμακα και πλέον αντιμέτωποι με τη χολέρα και άλλες επιδημίες που καραδοκούν. Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη στέγη τους από το σεισμό κατά τον ΟΗΕ, πάνω από 2 εκατομμύρια παιδιά έχουν πληγεί άμεσα από το σεισμό, ενώ χιλιάδες έχουν μείνει ορφανά και χιλιάδες είναι τραυματισμένα, ομαδικοί τάφοι γα τους χιλιάδες νεκρούς. Οσο για τους νεκρούς, κανείς δεν τολμά να κάνει εκτιμήσεις. Κατά τον «Ερυθρό Σταυρό», οι νεκροί θα φτάσουν τις 50.000, κατά τις εκτιμήσεις μπορεί να ξεπεράσουν και τις 100.000. Ωστόσο οι υπολογισμοί των θυμάτων αυτής της καταστροφής είναι αδύνατοι, αφού λόγω του κίνδυνου επιδημιών και της ανύπαρκτης υποδομής δεν πρόκειται να γίνει καταγραφή χιλιάδων ανθρώπων που καταπλακώθηκαν στα «χάρτινα» κτίρια των φτωχογειτονιών.

Τα «χάρτινα» σπίτια των φτωχών έχουν γίνει μια μάζα

Η τραγωδία στην Αϊτή και το σκηνικό της φρίκης στην πρωτεύουσα Πορτ - ο - Πρενς δεν είναι αποτέλεσμα φυσικής καταστροφής. Στη φτώχεια και την εξαθλίωση, στην υπανάπτυξη, όπου η ντόπια πλουτοκρατία και ο ιμπεριαλισμός καταδίκασε το λαό της χώρας, οφείλεται το μέγεθος της τραγωδίας σήμερα. Από τη δεκαετία του '70 που εκδηλώθηκε η ανελέητη επίθεση στην αγροτική οικονομία της Αϊτής προκειμένου να μετασχηματιστεί ώστε να αποκτήσει εξαγωγικό προσανατολισμό και να ικανοποιεί τις ανάγκες των «αγορών». Ο στόχος ήταν να γίνει «η Ταϊβάν της Καραϊβικής». Για να το επιτύχει αυτό η USAID, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα σε συνεργασία με βιομηχάνους των πόλεων και μεγαλοϊδιοκτήτες γης, δημιούργησε μεγάλες αγροτοβιομηχανικές μονάδες, ενώ ενέτεινε την πρακτική της μαζικής διάθεσης/dumping των πλεονασμάτων αγροτικών προϊόντων από τις ΗΠΑ στο λαό της Αϊτής αναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες μικροκαλλιεργητές να συνωθηθούν στις παραγκουπόλεις. Ετσι, αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι του Πορτ - ο - Πρενς ζούσαν σε απελπιστικά κακής ποιότητας αυθαίρετα κτίσματα, που συχνά ανεγείρονταν πάνω στις πλαγιές αποψιλωμένων ρεματιών. Το γεγονός ότι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτά τα μέρη και υπό αυτές τις συνθήκες που επλήγησαν περισσότερο δείχνει από μόνο του ότι η καταστροφή δεν ήταν «φυσική», ούτε τυχαία.

Η ευγενής «διεθνής κοινότητα», οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που σήμερα σπεύδουν να στείλουν «ανθρωπιστική βοήθεια» στην Αϊτή είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την έκταση των δεινών του λαού. Ουσιαστικά, κυβερνά την Αϊτή μετά το πραξικόπημα του 2004. Οι ίδιες χώρες που σήμερα σπεύδουν να στείλουν κατεπείγουσα βοήθεια τα τελευταία πέντε χρόνια ασκούσαν βέτο σε κάθε πρόταση περί μεταβολής του ρόλου της αποστολής του ΟΗΕ, πέραν του στρατιωτικού της χαρακτήρα. Οι προτάσεις να εκτραπεί ένα μέρος αυτής της «επένδυσης» ώστε να αναζητηθούν τρόποι μείωσης της φτώχειας ή να προωθηθεί η αγροτική ανάπτυξη εμποδίστηκαν, όπως το επέβαλαν οι όροι της διεθνούς «βοήθειας».

Και σπεύδουν να τους επιβάλλουν πάλι, μήπως και ο σεισμός και η οργή ανατρέψει τα σχέδιά τους. Πως αλλιώς κανείς να ερμηνεύσει τη βιάση και τη «θέρμη» με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και ειδικά ο Πρόεδρος Ομπάμα έχουν «ταχθεί στο σκοπό της αρωγής»... Ηδη, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «USS Carl Vinson» που διαθέτει 19 ελικόπτερα τα οποία θα μεταφέρουν τρόφιμα, νερό και άλλες προμήθειες μέσα και γύρω από την πρωτεύουσα Πορτ - ο - Πρενς έφτασε στα ανοικτά των ακτών της Αϊτής. Η άφιξη του «Carl Vinson» αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης στρατιωτικής κινητοποίησης των ΗΠΑ όπως ανακοινώθηκε χθες «οι στρατιώτες και οι πεζοναύτες που θα πάνε στην Αϊτή θα φτάσουν τις 10.000». Κανονική απόβαση. Δείγματα γραφής ήδη έδωσαν οι αμερικανικές δυνάμεις που ανέλαβαν λίγο μετά την άφιξή τους και τον έλεγχο του αεροδρομίου για να «συντονίσουν» το έργο. Θα μάθουμε. Οταν φύγουν οι κάμερες των διεθνών ΜΜΕ, όταν πραγματοποιήσουν τις έκτακτες συνόδους για την «ανοικοδόμηση» που ήδη ανακοίνωσαν η Γαλλία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς που έκαναν το πραξικόπημα και η Βραζιλία που ηγείτο της δύναμης του ΟΗΕ. Η Αϊτή για τους ιμπεριαλιστές αποτελεί σημαντικό γεωστρατηγικό «πιόνι» και αυτό, όπως και πριν, το πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Την πραγματική, ωστόσο, διεθνιστική ανθρώπινη αλληλεγγύη εκφράζουν από την πρώτη στιγμή πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, με πρώτη τη σοσιαλιστική Κούβα που έστειλε αμέσως γιατρούς για να προστεθούν στους ήδη 400 γιατρούς που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους πριν από το χτύπημα του Εγκέλαδου στο βασανισμένο λαό της φτωχής χώρας.

«Οι μαύροι σκλάβοι της Αϊτής κατατρόπωσαν το στρατό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, και το 1804 υψώθηκε πάνω στα ερείπια η σημαία των ελεύθερων. Δεκαοχτώ στρατηγοί του Ναπολέοντα είχαν θαφτεί στο εξεγερμένο νησί» αναφέρει ο Εντουάρδο Γκαλεάνο σημειώνοντας ότι το αντίτιμο για την «χαμένη αξιοπρέπεια της Γαλλίας» που είχε αρχικά οριστεί σε 150 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα και κατόπιν μειώθηκε σε 60 εκατομμύρια θα αντιστοιχούσαν σήμερα σε 21,7 δισεκατομμύρια δολάρια δηλαδή 44 φορές τον παρόντα προϋπολογισμό της χώρας.

Το αντίτιμο δεν ήταν μόνο για τις οικονομικές απώλειες - τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης η Αϊτή παρήγαγε το 60% της παγκόσμιας παραγωγής καφέ και τροφοδοτούσε το 40% της ζάχαρης της Γαλλίας και της Βρετανίας ενώ ο πλούτος της ήταν η βάση για την οικοδόμηση «λαμπρών αστικών κέντρων» στη Γαλλία - και πολιτικές απώλειες της Γαλλίας - έχασε το κέντρο εφόρμησης για τη συνέχιση της αποικιοποίησης των νότιων πολιτειών των ΗΠΑ, είχε πολλές σημασίες και συνέπειες.

Καταρχήν, η Γαλλία είχε τη στήριξη του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον που έβλεπε με αποστροφή την εξέλιξη της δημιουργίας του πρώτου κράτους πρώην σκλάβων και μαύρων κατοίκων. Μία συνεργασία που στην περίπτωση της Αϊτής συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα στηρίζοντας την ντόπια πλουτοκρατία και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.

Οι ΗΠΑ και ο Πρόεδρος Γουίντροου Γουίλσον, αποστέλλοντας 330 πεζοναύτες, το 1915 καταλαμβάνει το Πορτ-ο-Πρενς και η αμερικανική κατοχή διαρκεί για 19 χρόνια. Αποχωρώντας - καθώς δεν έφυγαν ποτέ - οι Αμερικανοί πεζοναύτες δημιούργησαν τους «θεσμούς» ελέγχου αλλά και βασικές υποδομές. Ακολούθησαν σειρά πραξικοπημάτων μέχρι το 1957.

Την περίοδο από το 1957 ως το 1971 οι Αϊτινοί ζούσαν υπό τη βαριά σκιά του «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ, ενός βάρβαρου δικτάτορα ο οποίος απολάμβανε της στήριξης των ΗΠΑ διότι οι Αμερικανοί τον θεωρούσαν αξιόπιστο αντικομμουνιστή και η Αϊτή απείχε μόλις 90 ναυτικά μίλα από την Κούβα. Μετά το θάνατό του, ο γιος του Ντιβαλιέ, ο Ζαν Κλοντ «Μπέιμπι Ντοκ» έγινε ισόβιος πρόεδρος στην ηλικία των 19 ετών και κυβέρνησε την Αϊτή ώσπου τελικά ανατράπηκε το 1986. Ηταν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 που ο Μπέιμπι Ντοκ και η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες των Ηνωμένων Πολιτειών συνεργάστηκαν για να μετατρέψουν την Αϊτή και την πρωτεύουσα της Αϊτής σε αυτό που ήταν την 12η Ιανουαρίου του 2010, καθώς έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να μεταμορφώσουν την Αϊτή στην «Ταϊβάν της Καραϊβικής». Αυτή η μικρή, φτωχή χώρα, που βρισκόταν, πολύ βολικά, κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκε εντολές να εγκαταλείψει το αγροτικό της παρελθόν και να αναπτύξει ένα ρωμαλέο, προσανατολισμένο στις επενδύσεις βιομηχανικό τομέα. Αυτός, ελέχθη στο Ντιβαλιέ και στους ανθρώπους του, ήταν ο δρόμος προς τον εκσυγχρονισμό και την οικονομική ανάπτυξη.

Από την σκοπιά της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών για την Διεθνή Ανάπτυξη (USAID) η Αϊτή αποτελούσε τον τέλειο υποψήφιο καθώς η ανέχεια των μαζών μπορούσε να αξιοποιηθεί για να τις αναγκάσει να δεχτούν θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, για να ράβουν μπάλες μπέιζμπολ και να παράγουν άλλα προϊόντα.

Μετά την ανατροπή του Μπέϊμπυ Ντοκ ακολούθησε πολιτική αναταραχή. Το 1991 για «κακή τους τύχη» οι Αϊτινοί εξέλεξαν τον «πάστορα» Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ, ο οποίος μετά από λίγο ανατράπηκε από πραξικόπημα. Αποκαταστάθηκε με μία «χολιγουντιανού τύπου» επέμβαση της κυβέρνησης Κλίντον υπό τον όρο όμως ότι «θα είναι υποτακτικός σε όλες τις διαταγές των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Ο Αριστίντ που δεν είχε δικαίωμα να θέσει ξανά υποψηφιότητα. Εντούτοις εκλέχτηκε εκ νέου το 2000. Οι ΗΠΑ αμέσως επέβαλλαν κυρώσεις «επειδή θεώρησαν ότι εκλέχτηκε με νοθεία», κυρώσεις που ήραν αμέσως μετά την ανατροπή του και την εκδίωξή του με το «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» της 29ης Φλεβάρη 2004, πραξικόπημα από κοινού με τον Καναδά και τη Γαλλία, αφήνοντας τους «κυανόκρανους» να ολοκληρώσουν το έργο της καταστολής και της καταστροφής.

• Η Αϊτή, το δυτικό άκρο της νήσου Ισπανιόλα, καταλαμβάνει έκταση μόλις 27.751 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σε αυτά κυριολεκτικά στοιβάζονται 10.033.000 άνθρωποι. Περισσότεροι από 1.500.000 άνθρωποι είναι μετανάστες, κατά κύριο λόγο στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Tο 80% του πληθυσμού διαβιεί κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ το 50% μόλις με 50 σεντς την ημέρα.
• Η ανεργία είναι επισήμως 70%.
• Το 2009 το ΑΕΠ της ανήλθε σε 7,02 δισ. δολάρια, με το κατώτερο ημερομίσθιο να μην υπερβαίνει τα 2 δολάρια. Το 66% του συνόλου των κατοίκων της χώρας ασχολείται με τη γεωργία, αν και η δραστηριότητα αυτή δεν υπερβαίνει το 30% του ΑΕΠ. Ο κρατικός προϋπολογισμός συντηρείται κατά 40% περίπου από προγράμματα διεθνούς οικονομικής βοήθειας με βασικούς χρηματοδότες τη Βενεζουέλα και την Κούβα.
• Το χρέος της χώρας, που ξεκίνησε αμέσως μετά την ανεξαρτησία της, το 1804, παραμένει αν και μέρος του παραγράφτηκε τον περασμένο Αύγουστο, εφόσον όμως η κυβέρνηση της χώρας προώθησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις όπως επέβαλε το ΔΝΤ και η ΠΤ στο πλαίσιο που καθορίστηκε στη G20 μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Εντούτοις το χρέος προς τη Διαμερικανική Τράπεζα που υπολογίζεται σε μισό δισεκατομμύριο δολάρια και δόθηκε ως βοήθεια για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα πρέπει να αρχίσει να αποπληρώνεται.
• Το προσδόκιμο ζωής είναι μόλις στα 53 χρόνια, τουλάχιστον το 50% των παιδιών είναι σοβαρά υποσιτισμένα. Κάτω από το 50% του πληθυσμού έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό ενώ κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μόλις το 43% του πληθυσμού εμβολιάζεται καθώς για κάθε 100.000 κατοίκους αναλογούν 25 γιατροί και 11 μέλη του νοσηλευτικού προσωπικού.
• Μόλις το 52,9% του πληθυσμού πάνω από 15 χρονών γνωρίζει γραφή και ανάγνωση. Υπάρχουν 15.200 ιδρύματα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης εκ των οποίων το 90% δεν είναι δημόσια αλλά τα διαχειρίζονται κοινότητες, ΜΚΟ και η Εκκλησία.
• Το 2006 μόλις το 2% της συνολικής έκτασης της χώρας καλυπτόταν από δάση.