Το εξώφυλλο της αγγλικής έκοσης του δελτίου

Στη Διεθνή Συνάντηση, που φιλοξένησε το ΚΚΕ από τις 23 έως τις 25 Ιούνη 2000 στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν εκπρόσωποι ΚΚ που δρουν σε διαφορετικές συνθήκες. Αλλα ΚΚ, όπως αυτά του Βιετνάμ, της Κούβας και της ΛΔ της Κορέας βρίσκονται στην κυβέρνηση, ενώ άλλα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας και διωγμών, όπως τα ΚΚ του Ιράν, του Ιράκ και άλλα. Υπήρξαν επίσης εκπρόσωποι ΚΚ που διεξάγουν σκληρό ένοπλο αγώνα, όπως είναι τα ΚΚ Σουδάν και της Κολομβίας, όπως κι εκείνα που δρουν στις πρωτόγνωρες συνθήκες που δημιούργησε η καπιταλιστική παλινόρθωση, στη Ρωσία, Ουκρανία, Τσεχία, Μολδαβία κλπ. Δεν έλειψαν επίσης κι αντιπρόσωποι ΚΚ από μακρινές χώρες, από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, αλλά κι από τις Φιλιππίνες και το... εξωτικό για μας Νεπάλ. Σημαντική ήταν βέβαια και η παρουσία των ΚΚ της Δ. Ευρώπης, τόσο από τις κυρίαρχες χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Βρετανία, η Ιταλία, όσο και μικρότερων χωρών, όπως της Πορτογαλίας, της Αυστρίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας κλπ.

Οι εκπρόσωποι των 60 ΚΚ από 47 χώρες, που συμμετείχαν στη Διεθνή Συνάντηση, επί τρεις μέρες συζήτησαν τις «Εμπειρίες από τους αγώνες, τις συμμαχίες και τις συνεργασίες των Κομμουνιστών σήμερα» και ταυτόχρονα την ενίσχυση των παραπέρα κοινών πρωτοβουλιών τους. Επίσης, οι ξένοι αντιπρόσωποι είχαν την ευκαιρία να πάρουν στα χέρια τους το 1ο τεύχος του «Ενημερωτικού Δελτίου» (IB) . Οπως είναι γνωστό, μια από τις κοινές πρωτοβουλίες που είχε αποφασιστεί στις προηγούμενες Διεθνείς Συναντήσεις των ΚΚ ήταν και η έκδοση του «Ενημερωτικού Δελτίου» (IB) με τα υλικά διάφορων Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων. Μάλιστα στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης στην ανταλλαγή των απόψεων μεταξύ των ΚΚ, το συγκεκριμένο περιοδικό κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε δύο γλώσσες, στα αγγλικά και στα ρώσικα.

Αποψη απο την πρόσφατη διεθνή συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα

Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι οι συναντήσεις αυτές, που για 3η συνεχή χρονιά πραγματοποιούνται στην Αθήνα, όπως κι οι κοινές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται έχουν την υποστήριξη αρκετών ακόμη ΚΚ, που για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους, δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος στη φετινή συνάντηση, όπως είναι τα ΚΚ της Ινδίας, της Σρι Λάνκα, της Σλοβακίας και άλλων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πιοτρ Σιμονιένκο, Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας (που είναι και το σημαντικότερο πολιτικό κόμμα στη συγκεκριμένη χώρα), στην εισήγηση που έκανε στο 5ο Συνέδριο του Κόμματος (24-25/06/2000), που η διεξαγωγή του έτυχε να συμπέσει με τις εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης, αναφέρθηκε στη σημασία που έχουν για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα οι Διεθνείς Συναντήσεις της Αθήνας.

Ομως για να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία και αναγκαιότητα της έκδοσης του ΙΒ αξίζει να αναλογιστούμε ότι στις μέρες μας, που χαρακτηρίζονται από την ταχύτατη διακίνηση των πληροφοριών, τα Κομμουνιστικά Κόμματα τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο έχουν μπει στο στόχαστρο όχι μόνο του ιδεολογικού αγώνα που διεξάγεται εναντίον τους, αλλά και της απόκρυψης και διαστρέβλωσης των απόψεων, των πρωτοβουλιών και της δράσης τους.

Για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση, τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα αποφάσισαν στις προηγούμενες συναντήσεις τους τη χρησιμοποίηση τόσο του έντυπου λόγου, με την έκδοση του ΙΒ, όσο και του Ιντερνετ, όπου εδώ και 10 μήνες λειτουργεί, με μεγάλη επίσης επιτυχία (πάνω από 1.000.000 επισκέπτες), ο κόμβος του SOLIDNET (www.solidnet.org). Με τα δύο αυτά κοινά και διεθνή ενημερωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα δίνουν τη δική τους απάντηση στην ανάγκη έγκυρης και έγκαιρης πληροφόρησης σχετικά με τις θέσεις, απόψεις και πρωτοβουλίες τους.

Στο 1ο τεύχος ο αναγνώστης μπορεί να βρει τις απόψεις δεκάδων ΚΚ γύρω από ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα των ημερών μας, της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, αλλά και της απάντησης του εργατικού κινήματος. Πρόκειται για το θέμα που απασχόλησε τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα στην προηγούμενη συνάντησή τους, στην Αθήνα στις 21-23/05/1999. Στο 1ο τεύχος δημοσιεύεται μεγάλο μέρος των υλικών εκείνης της Συνάντησης (τα οποία όσοι έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο μπορούν να τα βρουν και στον κόμβο του Solidnet). Στην Ελλάδα το ΙΒ θα διατίθεται στα κατά τόπους βιβλιοπωλεία της «Σύγχρονης Εποχής».

Πιο συγκεκριμένα στο 1ο τεύχος του ΙΒ οι αναγνώστες μπορούν να βρουν τις τοποθετήσεις των εξής κομμάτων: Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας, Κόμμα Εργατών Βελγίου, Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας (*), Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά, Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, ΑΚΕΛ (Κύπρου), Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία, Κομμουνιστικό Κόμμα Φινλανδίας, Ενωση Κομμουνιστών Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, ΤΟΥΝΤΕΧ (Ιράν), Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ, Κομμουνιστική Επανίδρυση (Ιταλία), Ιταλοί Κομμουνιστές, Κόμμα Εργατών Κορέας, Λιβανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας, Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (*), Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας(*), Σουδανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κόμμα της Εργασίας (Τουρκία), Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (*), Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ.

Μια άλλη διάσταση αυτής της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας αποτελεί το γεγονός της δημιουργίας ενός πληροφοριακού χώρου (που τον προσφέρουν οι σελίδες του περιοδικού), τις οποίες μπορεί να αξιοποιήσει το κάθε ΚΚ για την προβολή των απόψεών του.

Η αναγνώριση της αναγκαιότητας της ύπαρξης αυτού του κοινού χώρου για τα ΚΚ είναι ένα βήμα στην παραπέρα προσπάθεια για τη διαμόρφωση μιας κοινής ιδεολογικο-πολιτικής και οργανωτικής φυσιογνωμίας, που προϋποθέτει την όσο το δυνατό πληρέστερη και εγκυρότερη αλληλο-πληροφόρηση μεταξύ των κομμάτων. Εδώ ακριβώς καλείται να βοηθήσει και το ΙΒ.

Οχι μόνο τα μέλη των ΚΚ, αλλά όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο καλούνται να αγκαλιάσουν και να στηρίξουν αυτήν την κοινή προσπάθεια των ΚΚ, ώστε να προωθηθεί στην πορεία η χάραξη μιας κοινής στρατηγικής των κομμουνιστών, καθώς και της συντονισμένης δράσης τους με άλλες δυνάμεις, σ' όλον τον πλανήτη μας απέναντι στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των πολυεθνικών μονοπωλίων.

Μεταξύ αυτών των τριών τελευταίων συνομιλιών υπάρχει διαφορά ποιότητας, διαφορά επιδιώξεων και στόχων. Οπως σωστά σημείωσε ο «Ριζοσπάστης», ο Σιράκ συμφώνησε με τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ στην ηγεμονία του γαλλογερμανικού άξονα, στην ΕΕ, δηλαδή για το ότι οι δύο αυτές χώρες - παρά τις επιμέρους διαφορές - να επιβάλλουν σε άλλα - κυρίως τα μικρότερα κράτη - την οικονομικο-πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία τους στην «Ενωμένη Ευρώπη» της ελεύθερης και ασύδοτης καπιταλιστικής αγοράς και υποχείριας του ΝΑΤΟ.

Ο Σιράκ πρότεινε η Γερμανία να πάρει έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αιτιολόγησε μάλιστα την πρότασή του (στο Μπούντεσταγκ) με το επιχείρημα ότι η Γερμανία μετά από μισό αιώνα πήρε πάλι μέρος σε πόλεμο (κατά της Γιουγκοσλαβίας)!!!

Ο Μπλερ με τη σειρά του επισκέφθηκε το Βερολίνο γιατί αισθάνεται απομονωμένος από το γαλλογερμανικό άξονα και ελίσσεται, επειδή η πολιτικο-οικονομική του «σοφία» - ο «μπλερισμός» - η δημαγωγική του εξαπάτηση περί του «τρίτου δρόμου» διακυβέρνησης έχει αρχίσει να ξεφτίζει και να μη γίνεται αποδεκτή από πλατιές μάζες των Αγγλων εργαζομένων. Κατά το «Spiegel» (τεύχος 27 του Ιούνη) ο απομονωμένος Μπλερ «προσπάθησε να εξασφαλίσει την αξίωση της Μεγάλης Βρετανίας στην ηγεσία της ΕΕ».

Ο ανταποκριτής της «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (29/6) στο Λονδίνο διαπιστώνει σχετικά: «Για πρώτη φορά μετά την εκλογή του πριν τρία χρόνια, η κυβέρνησή του βρίσκεται σε σοβαρή κρίση... Το εκλογικό σώμα δεν μπορεί πια να ακούσει τις αιώνιες ειδήσεις επιτυχίας της κυβέρνησης, από τότε που έγινε έκδηλο ότι οι εξαγγελθείσες βελτιώσεις στο σύστημα Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας είναι πολύ ανεπαρκείς... Για τους Μπλερικούς είναι σαφής η σοβαρότητα της στιγμής. Γι' αυτούς έχει σημασία, σαν πρώτη κυβέρνηση των Εργατικών, να κατακτήσουν μια δεύτερη βουλευτική περίοδο».

Σε αντίθεση με τις δυο αυτές επισκέψεις, οι συνομιλίες του πρωθυπουργού της ΛΔ της Κίνας αποσκοπούσαν αποκλειστικά στις σχέσεις των δύο χωρών και σε πρώτο λόγο θέματα οικονομικής συνεργασίας. Αλλά επειδή η οικονομία και πολιτική συμβαδίζουν, είναι αυτονόητο ότι τα αποτελέσματα των οικονομικών συμφωνιών δεν άφησαν ανεπηρέαστο το πλαίσιο των πολιτικών σχέσεων Πεκίνου - Βερολίνου.

Από τις ανακοινώσεις που έγιναν στη γερμανική πρωτεύουσα παρουσιάζεται η εξής εικόνα των αποτελεσμάτων στον οικονομικό τομέα: Μετά τις συνομιλίες Ρονγκί- Σρέντερ, αντιπρόσωποι μεγάλων γερμανικών εταιριών υπέγραψαν στο Βερολίνο μια σειρά συμφωνιών για επενδύσεις στην Κίνα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του γερμανικού κοντσέρν χημείας BASE, που με κινεζικό εργοστάσιο χημείας θα επενδύσουν μαζί 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή στη ΛΔ Κίνας ενός μεγάλης δυναμικότητας εργοστασίου χημείας. Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πρόθεση του Πεκίνου να κατασκευαστεί στη Σαγκάη - δοκιμαστικά - μια σιδηροδρομική γραμμή έκτασης 42 χιλιομέτρων που θα συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο αυτής της πόλης. Για την κατασκευή της γραμμής θα συμβάλει και η γερμανική πλευρά, γιατί η κινεζική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προβεί στην αγορά του γερμανικού μαγνητικού εναέριου σιδηροδρόμου, υψίστης ωριαίας ταχύτητας 407 χλμ «Τρανσράπιντ». Μια πρώτη δοκιμή, με επιβάτη τον ίδιο τον Κινέζο πρωθυπουργό, έγινε στο Λάτεν της Κάτω Σαξωνίας και ο Ρονγκί δήλωσε μετά στους δημοσιογράφους ότι το γερμανικό σύστημα «Τρανσράπιντ» είναι «ώριμο» και «προοδευτικότερο» από το αντίστοιχο κινεζικό.

Στη χρηματοδότηση της κατασκευής της γραμμής διπλής κατεύθυνσης από το αεροδρόμιο στο κέντρο της Σαγκάης θα μετάσχουν από τη γερμανική πλευρά οι εταιρίες «Τίσεν», «Αντράντς», «Ζίμενς» και η γερμανική κυβέρνηση. Το ποσό της κατασκευής ανέρχεται σε 15-17 δισεκατομμύρια μάρκα και η διάρκεια κατασκευής τέσσερα χρόνια. Αν τελικά υπογραφεί η συμφωνία αγοράς του «Τρανσράπιντ» θα πρόκειται για ποσό ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων μάρκων.

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι οι Γερμανοί, που είχαν σχεδιάσει αρχικά να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον υπερταχύ μαγνητικό εναέριο σιδηρόδρομο μεταξύ Βερολίνου - Αμβούργου, τελικά παραιτήθηκαν από τη χρησιμοποίησή του, γιατί τον θεωρούν οικονομικά ασύμφορο. Οι Κινέζοι ωστόσο φαίνονται αποφασισμένοι να το τολμήσουν.

Αναφέρεται ότι μεταξύ Ρονγκί και Σρέντερ αποφασίστηκε και η «παροχή βοήθειας» στην Κίνα στον τομέα της Δικαιοσύνης. Στην ενίσχυση του «Κράτους δικαίου», το ονομάζει ο γερμανικός Τύπος. Λες και περίμενε η ΛΔ της Κίνας βοήθεια από τη Γερμανία για να δημιουργήσει ένα κράτος όσο γίνεται δικαιότερο για τα δισεκατομμύρια του λαού της.

Πάντως ο γερμανικός Τύπος υποστηρίζει ότι ήδη από πέρσι είχε συμφωνηθεί αυτή η παροχή βοήθειας. Προβλέπει την ανταλλαγή ειδικών σε όλους τους τομείς του δικαίου: εργατικό και κοινωνικό δίκαιο, αστικό και εμπορικό δίκαιο, το διοικητικό δίκαιο, την καταπολέμηση της οικονομικής εγκληματικότητας, της διαφθοράς και τη μετεκπαίδευση δικαστών. Το αιτιολογικό - κατά τον γερμανικό Τύπο - είναι ότι η ΛΔ της Κίνας διαθέτει 180.000 δικαστικούς, αλλά από αυτούς μόνο το 10% έχει πανεπιστημιακές γνώσεις και γι' αυτό προσφεύγει στη βοήθεια του εξωτερικού. Ανεξάρτητα από την ακρίβεια ή μη αυτών των λεπτομερειών, είναι γεγονός ότι το γερμανικό κεφάλαιο που τοποθετείται στην Κίνα ζητάει μεγαλύτερη εξασφάλιση για τα κέρδη του και συνεπώς νόμους που να του παρέχουν όλες τις νομικές εγγυήσεις γι' αυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σρέντερ λίγες μέρες πριν την άφιξη τού Κινέζου πρωθυπουργού στο Βερολίνο είχε συνάντηση με Γερμανούς βιομηχάνους, όπου - κατά το «Σπίγκελ» (26/6) - «καθορίστηκαν με ακρίβεια στρατηγικές, στόχοι και ένας κώδικας συμπεριφοράς. Θέλουμε οι Κινέζοι να γίνουν εντελώς κανονικοί εμπορικοί εταίροι, λέει ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Βέρνερ Μίλερ».

Ενα άλλο ζήτημα στις σχέσεις Γερμανίας - ΛΔ Κίνας είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Η Γερμανία δε σταμάτησε να ισχυρίζεται ότι στην Κίνα «παραβιάζονται» τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμα, πρόσφατα η γερμανική Βουλή, το Μπούντεσταγκ, ενέκρινε ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα «δεν εξελήχθηκαν θετικά στον αναμενόμενο τρόπο». Αμέσως μετά από αυτό ο Γερμανός πρέσβης στο Πεκίνο κλήθηκε δύο φορές στο ΥΠΕΞ για να παραλάβει τις διαμαρτυρίες των Κινέζων.

Μία τρίτη διαμαρτυρία του κινεζικού ΥΠΕΞ ακολούθησε ακριβώς τις μέρες της επίσκεψης Ρονγκί στο Βερολίνο. Ισως και γι' αυτό το λόγο αυτή τη φορά να πέρασε το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη γερμανική πλευρά αθόρυβα. Η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» είχε και μια άλλη εξήγηση. Εγραφε: «Κάνουμε εμπόριο, χωρίς να το συνδέουμε με οποιοδήποτε πλαίσιο θεωρητικό περί δημοκρατίας, προσανατολισμένο σε αξίες. Ετοιμαζόμαστε για τον προσεχή επισκέπτη, τον Ιρανό Πρόεδρο Χατάμι».

Το εμπορικό κέρδος, λοιπόν, αυτό ενδιαφέρει κυρίως!

Θεωρείται η πιο σκληρή, απάνθρωπη και επικίνδυνη χώρα του πλανήτη, καθώς έχει το χειρότερο ποσοστό στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η καθημερινότητα είναι πιο βίαιη και ειδεχθής και δεν μπορεί να περιγράφει ακόμη και από τη ψυχρότητα των αριθμών των πολυάριθμων εκθέσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πέρα από τους δεκάδες ανθρώπους, που πυρπολούνται, απαγάγονται, δολοφονούνται με τον πιο απεχθή τρόπο, υπάρχουν και τα εκατομμύρια που μένουν πίσω και ζουν σε ένα καθεστώς τρόμου, βίας που ασκείται σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης υπόστασης.

Εντούτοις, στα σαράντα χρόνια που κρατά η εμφύλια σύγκρουση η συντριπτική πλειονότητα των «αμελητέων» Κολομβιανών δεν έχει πάψει να μάχεται κατά της ανισότητας, αλλά και κατά των παραστρατιωτικών ομάδων που έχουν τη στήριξη του επίσημου κυβερνητικού στρατού. Η κυβέρνηση του Αντρές Παστράνα, υποτίθεται πως προσπαθεί τα μάλα να βάλει σε μία τάξη το στράτευμα, ωστόσο ή δε θέλει ή δεν μπορεί. Αναμενόμενο λοιπόν αυτό που «αποκάλυψε» πριν από λίγες μέρες το Παρατητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της κολομβιανής αντιπροεδρίας: οι παραστρατιωτικοί της ακροδεξιάς ευθύνονται για το 74% των δολοφονιών άοπλων και αθώων ανθρώπων, που καταγράφηκαν μέσα στο 1999, χρονιά που οι συνομιλίες της κυβέρνησης Παστράνα με τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας βρίσκονταν σε εξέλιξη, και ένας εκ των όρων για την έναρξή τους ήταν ο περιορισμός και η διάλυση των «ταγμάτων θανάτου». Στο ίδιο μνημόνιο τονίζεται ότι οι παραστρατιωτικοί ευθύνονται, κατά το ίδιο διάστημα, για το 85% των περιπτώσεων βασανιστηρίων, για το 75% των περιπτώσεων βίαιης στρατολόγησης, και το 77% των απειλών.

Οι αριθμοί αυτοί αποκαλύπτουν ότι η βία και οι δολοφονίες εξακολουθούν να βρίσκονται σε έξαρση, παρά τις εξαγγελμένες «ειρηνευτικές προσπάθειες» που καταβάλλουν η κυβέρνηση της Κολομβίας και που οι ΗΠΑ στηρίζουν...

Εξάλλου, η ανάμειξη των ΗΠΑ στα εσωτερικά όχι μόνο της Κολομβίας αλλά και όλης της Λατινικής Αμερικής είναι απολύτως συνυφασμένη με τη σύγχρονη ιστορία διαμόρφωσης αστικών δημοκρατιών στο ημισφαίριο. Μόνο που η Κολομβία με τις συγκρούσεις και την «αστάθεια», αποκτά νέα διάσταση άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νέα παγκόσμια οικονομική τάξη.

Αυτή η νέα διάσταση γίνεται φανερή με το αμερικανικό πρόγραμμα SAP που έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και χρόνια στη Λατινική Αμερική για τη στήριξη και διόγκωση των εξαγωγών πρώτων υλών ώστε να προκληθεί η επίτευξη «σκληρού νομίσματος». Το πρόγραμμα επιβάλλει ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση του εμπορίου και των επενδύσεων ώστε να ενθαρρυνθεί η εισροή ξένου κεφαλαίου. Οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός θα είναι προς όφελος των μεγάλων παγκόσμιων πολυεθνικών. Δυστυχώς η Κολομβία, δεν είναι μία «εύκολη υπόθεση»...

Προς το παρόν, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών απειλεί να καταστρέψει ολόκληρους ιθαγενείς πληθυσμούς αλλά και οικολογικά συστήματα στις περιοχές όπου βρίσκονται οι ποταμοί Ορινόκο και Αμαζόνιος. Οι περιοχές αυτές είναι και οι βάσεις των ανταρτών, αλλά και λόγω της πυκνής χαώδους βλάστησης της ζούγκλας περιοχές που γίνεται κυρίως η παραγωγή και διακίνηση κοκαΐνης και οπίου από τους λαθρέμπορους ναρκωτικών.

Από τις περιοχές αυτές εξάλλου περνά και ο κύριος πετρελαιοαγωγός, ο οποίος έχει «βομβαρδιστεί» τουλάχιστον 500 φορές από «ποικίλες» τρομοκρατικές ενέργειες, των οποίων οι υπεύθυνοι δεν έχουν αποκαλυφθεί ποτέ.

Το πολύπλοκο σκηνικό, τυγχάνει της ιδιαίτερης προσοχής των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου από πέρσι έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι στηρίζοντας ένα σχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο του «πολέμου κατά των ναρκωτικών». Ετσι στις 20 του Ιούνη η Γερουσία των ΗΠΑ επικύρωσε την απόφαση του Κογκρέσου για την έγκριση πακέτου βοήθειας προς την Κολομβία ύψους 1,3 δισ. δολαρίων - ο νόμος Leahy απαγορεύει ρητώς την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς χώρες όπου γίνονται συστηματικά παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα επίσημα κυβερνητικά στρατεύματα - που περιλαμβάνει την αποστολή 2.000 στρατιωτών, οι οποίοι θα προστεθούν στους ήδη 1.000 που σταθμεύουν εκεί, καθώς και υπερσύγχρονα ελικόπτερα ώστε να ψεκαστούν εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών και να αποψιλωθούν οι φυτείες της κόκας, ασχέτως αν οι καλλιέργειες της κόκας βρίσκονται ενδιάμεσα με τις καλλιέργειες των υπολοίπων αγροτικών ειδών. Προοπτική που θα έχει ως αποτέλεσμα τον αφανισμό των αγροτών, πληθυσμού που διάκειται φιλικά προς τους αντάρτες. Εκτός αυτών, το πακέτο προορίζεται για την αγορά υπερσύγχρονου πολεμικού υλικού και εκπαίδευσης των στρατιωτών.

Εξάλλου, κατ' αυτόν τον τρόπο και δεδομένου του κινδύνου που ελλοχεύει, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ αντιμετωπίσουν μόνες την κατάσταση - δηλαδή επέμβουν - να αποδειχτεί η πιο «ταπεινωτική ήττα στην ιστορία της», τώρα πια μπορούν να μπουν πιο αποφασιστικά και άλλοι παίκτες στο παιχνίδι. Ηδη στις 7 του Ιούλη, εκτός από τις ΗΠΑ, η Ισπανία, η Ιαπωνία, και άλλοι διεθνείς δωρητές, υποσχέθηκαν βοήθεια ύψους 871 εκατομμυρίων δολαρίων για την... ειρηνευτική διαδικασία στην Κολομβία. Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα της διεθνούς διάσκεψης στη Μαδρίτη κατά την οποία ο Παστράνα ζήτησε ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε κοινωνική και οικονομική βοήθεια. Η οικονομική ενίσχυση θα βοηθήσει στη χρηματοδότηση του προταθέντος από τον Παστράνα «Προγράμματος Κολομβία» (ύψους 7,5 δισ. δολαρίων), πάντα για την... αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου ναρκωτικών και τη χρηματοδότηση μιας ενδεχόμενης ειρήνης με το αντάρτικο κίνημα και ειδικά με τις «Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας», FARC-ΕΡ.