Πιστεύουν πράγματι ότι οι αναγνώστες τους είναι σε βαθύ ύπνο; Οτι είναι ανίκανοι να αντιληφθούν το χοντρό δούλεμα που πέφτει από παράγραφο σε παράγραφο κάθε άρθρου στον αστικό Τύπο;

Προβάλλουν, για παράδειγμα, ως θετική τη δήλωση του Πεταλωτή ότι δε θα παρθούν πρόσθετα μέτρα κι αμέσως μετά τη δήλωση του ίδιου ότι το μόνο που θα εφαρμοστεί είναι το «Πρόγραμμα Σταθερότητας». Μα αυτό ακριβώς το πρόγραμμα είναι από μόνο του μια κατεδάφιση. Μα ακριβώς για τα μέτρα που προβλέπει αυτό το πρόγραμμα έχουν δηλώσει ότι θα αναθεωρούνται και συμπληρώνονται διαρκώς. Πού βρίσκεται το θετικό;

Δείχνουν, σε άλλο σημείο, την κυβέρνηση να αντιστέκεται. Μα, η κυβέρνηση συναποφασίζει με αυτούς τους οποίους υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει.

Δείχνουν τις δύο όψεις του ενός και ενιαίου νομίσματος ως σημαντική διαφορά ενώ είναι ακριβώς αυτό το νόμισμα που τους ενώνει. Κι αυτό το νόμισμα εκφράζει - αντανακλά την εκμετάλλευση εκατομμυρίων εργατών από μια χούφτα μονοπώλια, με τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ να παριστάνουν δήθεν τον τροχονόμο, ενώ είναι διοικητές στις επιχειρήσεις καταστολής των εργατών κάθε χώρας, αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης συνολικά της εργατικής τάξης.

Είναι τόσο στριμόκωλα τα πράγματα γι' αυτούς που αναγκάζονται να αντιφάσκουν σε δυο αράδες: Με την ΕΕ κι όχι με το ΔΝΤ, λένε. Ωραία. Κι αμέσως παρακάτω: Εξάλλου τα μέτρα του ΔΝΤ δε διαφέρουν από τα μέτρα της ΕΕ. Ε, δε γίνεται και τα δυο να είναι ωραία.

Προς τι η ανάγκη να διαλέξεις βούρδουλα; Το απαντούν: Θα είναι, λένε, η επιλογή του ΔΝΤ βολή στην ΕΕ. Δηλαδή, ομολογούν πως αυτοί έχουν επιλέξει ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Ε, οι εργάτες δεν έχουν τέτοια διλήμματα.Εχουν να διαλέξουν μόνο ανάμεσα στην υποταγή ή ενάντια σ' όλα τα αφεντικά τους, όποια ταμπέλα κι αν έχουν.

Αρκεί να μην πανικοβάλλονται. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται οι τράπεζες για να βρίσκουν πελάτες, αυτό που θέλουν οι κυβερνώντες για να «κρατάνε» ψηφοφόρους, αυτό που θέλουν οι καπιταλιστές για να σκύβουν οι εργάτες. Οτι μια οικογένεια με δύο μισθούς δεν τα βγάζει πέρα είναι γεγονός. Μόνο που αυτό δε χρειάζονταν οι αποδείξεις της εφορίας για να το ανακαλύψουν.

Το νέο στοιχείο που με μαζικό τρόπο αναδεικνύεται είναι πως τα δάνεια ήδη πνίγουν και όσους έψαχναν ατομική διέξοδο εκεί.

Το νέο, επίσης - αρκετά παλιό για όσους μελετούσαν τα πράγματα - είναι μια συνείδηση που διαμορφώνεται πως ακόμα κι όταν μέσα από οικονομικούς αγώνες οι εργάτες κατόρθωναν να βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση, δεν άλλαζε σε τίποτα η πραγματική τους θέση, αυτή του εκμεταλλευόμενου. Αυτή η συνείδηση είναι κρίσιμη για τις επόμενες σκέψεις που οφείλει να κάνει κάθε εργαζόμενος. Οτι, δηλαδή, όσο και να προσπαθήσεις να είσαι νοικοκύρης, έρχεται η στιγμή που το δικό σου συμφέρον είναι απέναντι στο συμφέρον του αφεντικού με τέτοιο τρόπο που να ισχύει απόλυτα το ο θάνατός τους - των καπιταλιστών - η ζωή μας - των εργατών.

Σε περίοδο κρίσης, όπως η σημερινή, ο νοικοκύρης που δε θα κάνει το βήμα να δει τον εαυτό του σαν εργάτη απέναντι στον κεφαλαιοκράτη, θα βρεθεί αναγκαστικά στη δυσάρεστη θέση να έχει μόνη διέξοδο τον πανικό, δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να υποταχτεί περισσότερο, να γίνει περισσότερο εκμεταλλεύσιμος.

Το γεγονός ότι ακόμα κι εκείνοι που βλέπουν τον εαυτό τους ως «μεσαίο» (με την αμερικάνικη έννοια του όρου, που δεν αναφέρεται στους αυτοαπασχολούμενους ή μικροεπαγγελματίες, αλλά στους εργαζόμενους που έχουν ένα μισθό), νιώθουν πια το αδιέξοδο του να κυνηγάς την ευτυχία στην ησυχία του σπιτιού σου, είναι κάτι που ήρθε σαν αναπόφευκτο.

Αυτό όμως είναι και η βάση για να ανοίξει περισσότερο η συζήτηση μεταξύ των εργατών για την πραγματική τους κατάσταση και θέση, μια συζήτηση που από το ίδιο το περιεχόμενό της δεν μπορεί παρά να επεκταθεί στο κρίσιμο ζήτημα της εξουσίας. Ετσι που πια να μην κουβεντιάζουμε γενικά για το αν πρέπει να γίνουν αγώνες, αυτό είναι ένα αυτονόητο, αλλά τι αγώνες, ενάντια σε ποιον αντίπαλο, για ποιο στόχο. Οσο η συζήτηση στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περιορίζεται στα όρια μιας ρεφορμιστικής διεκδίκησης - κι αυτή όταν η θηλιά σφίγγει το λαιμό - τόσο και οι καπιταλιστές θα μένουν κερδισμένοι και οι εργάτες θα διαπιστώνουν πως και η όποια ανάσα είναι εξαιρετικά προσωρινή.

Η απεργία που είναι μπροστά, στις συνθήκες που γίνεται, δίνει την ευκαιρία στους εργάτες να κουβεντιάσουν μεταξύ τους όχι μόνο τη συμμετοχή τους σ' αυτήν αλλά και το πώς αυτή η απεργία θα γίνει εφαλτήριο για το επόμενο βήμα.

Εκεί που όλα φαίνονται μαύρα, μια διαφορετική ματιά, μια διαφορετική στάση απέναντι στον καπιταλισμό, όχι σαν αυτονόητο να υπάρχει αλλά σαν αναγκαστικό να καταργηθεί, ξανοίγει τον ορίζοντα του νου, δίνει δύναμη για την ψηλότερη κορφή.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας

ΤΑ ΝΕΑ: Κλειδώνουν τα έκτακτα μέτρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Το δίλημμα με τα νέα μέτρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΣΑΜΑΡΑ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 23 μέτρα - ανάσα για την οικονομία

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ η συνομιλία Χριστοφοράκου με τους δικηγόρους του

ΕΘΝΟΣ: ΜΕΤΩΠΙΚΗ για Εξεταστική - Οικονομία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΠΑΡΑΜΙΛΑΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ σε χιλιάδες πράσινες επενδύσεις

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ελέω νέων μέτρων

Η ΧΩΡΑ: Το βαλς του Χριστοφοράκου με πολιτικές οικογένειες

ΤΟ ΒΗΜΑ: Και η ΕΥΠ στη μάχη κατά κερδοσκόπων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ασφυξία στην αγορά λόγω τελωνειακών

Η ΑΥΓΗ: Η ώρα του αγώνα σε Ελλάδα και Ευρώπη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Με κλίμακα οι αποδείξεις

«Είναι νέοι άνθρωποι, στα τριάντα τους, είναι παντρεμένοι, έχουν δυο μικρά παιδιά που πάνε δημοτικό και, εδώ και λίγο καιρό, η πρόσθεση είναι το νέο τους χόμπι, αναγκαστικά! (...) Απέναντί μου έχω έναν συνάδελφο, φωτοειδησεογράφο με μισθό 1.450, παντρεμένο με δασκάλα σε δημόσιο σχολείο, με ομοίου ύψους μισθό. Εχουν δύο μικρά παιδιά να μεγαλώσουν και δική τους στέγη και αυτό είναι όλο. Πίστευαν πως ήταν ένα κανονικό ζευγάρι, αφοσιωμένο στη δουλειά του και στα παιδιά του, ώσπου ανακάλυψαν πως οι προσεχτικές αγορές των απαραίτητων για φαγητό, γάλα των παιδιών, ψωμί, σαλατικά, φρούτα και κανένα ψάρι κατεψυγμένο και αυτό από τη λαϊκή της γειτονιάς τους, τίναζε τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό στον αέρα!

Ο άνδρας πληρώνει το φαγητό της οικογένειας: 160 ευρώ την εβδομάδα από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, 40 ευρώ από τη λαϊκή, σύνολο επί τέσσερα ίσον 800 ευρώ, 250 η δόση του αυτοκινήτου, 250 τα έξοδα βενζίνης τον μήνα, 1.300, συν τα κοινόχρηστα με φυσικό αέριο και μικροέξοδα για τα παιδιά και τα δικά του, το τελικό σύνολο βγαίνει 1.980 ευρώ, "δεν βγαίνουμε με τίποτα! Και ας κάνουμε οικονομία, δεν υπάρχει έξοδος Σαββατοκύριακου, καμιά άλλη ψυχαγωγία και ούτε περίπτωση αύξησης μισθού, μόνον περικοπής του 14ου κι ας ομνύει ο υπουργός ότι φέτος θα κάνουμε Πάσχα! Μεγάλη Εβδομάδα ναι, αλλά Ανάσταση... Στις περσινές λαμπάδες των παιδιών αλλάξαμε κορδέλες και ας κόντυναν, μ' αυτές θα πάμε να φέρουμε Φως Ιλαρόν"!

Η σύζυγος με τον μισθό της πληρώνει σχολεία, ρούχα, έξοδα των δύο παιδιών, βιβλία και σχολικά είδη και τα απαραίτητα, κάλτσες κ.λπ. για το ζευγάρι. Δεν περισσεύει τίποτε για να τσοντάρει κι έτσι ο μηνιαίος προϋπολογισμός χωλαίνει. "Κι όμως, είμαστε σε όλα μετρημένοι, μαζεμένοι. Νομίζαμε ότι είμαστε νοικοκυρεμένοι και τώρα, με τις αποδείξεις, προσθέτοντας και το παραμικρό έξοδο που κάνουμε, βλέπουμε ότι πολλαπλασιάζονται τα προβλήματά μας". Τον παρηγόρησα ότι αυτά ακριβώς συμβαίνουν σε όλες τις μεσαίες μισθοσυντήρητες οικογένειες, σε άλλη κλίμακα, φυσικά, και πάντα ανάλογα με τον μισθό ή τη σύνταξη του καθενός. Το τέλος του μήνα βρίσκει όλους με μείον χρήματα και περίσσια έξοδα και σ' αυτό το σημείο αρχίζει ο πανικός!» (από τη στήλη της Ελένης Μπίστικα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).