Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Γιάννη Πρωτούλη.

«Τιμή και δόξα στους λαούς της Ευρώπης και στα κινήματα αντίστασης, γιατί με τις θυσίες τους και τα εκατομμύρια θύματα νίκησαν το φασισμό. Οι λαοί πήραν τα όπλα κατά του φασισμού και η ιστορία του πολέμου δείχνει ότι στην καπιταλιστική Ευρώπη, στις περισσότερες χώρες, στην ηγεσία των κινημάτων αντίστασης δεν ήταν τα κόμματα εξουσίας και οι κυβερνήσεις, αλλά ριζοσπαστικές δυνάμεις και κυρίως τα Κομμουνιστικά Κόμματα που πότισαν με το αίμα τους

-- τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι, το Βελιγράδι και όλες τις πόλεις τις Ευρώπης,

-- τις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της Ελλάδας. Κανένας δεν θα μπορέσει να σβήσει από την Ιστορία το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. Τις μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες του Κόκκινου Στρατού, της Κόκκινης Αεροπορίας, του Κόκκινου Ναυτικού. Ο,τι κερδήθηκε ή χάθηκε με πολύ αίμα δεν μπορεί να σβηστεί με βρώμικο μελάνι».

«Ορισμένοι λένε ότι ο πόλεμος ήταν μια μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις της δημοκρατίας και αυτές του ολοκληρωτισμού και κάποιοι προσθέτουν στις τελευταίες και τον κομμουνισμό. Είναι ολοκληρωτισμός η θυσία εκατομμυρίων κομμουνιστών; Είναι ολοκληρωτισμός η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στην αντίσταση του λαού μας που έδειξε στην πράξη τι σημαίνει πατριωτισμός;

Τέτοια άρθρα γράφονται σήμερα στις κυριακάτικες εφημερίδες. Είναι οι ίδιες εφημερίδες που υπήρχαν και τότε, τα ίδια μέσα που καλούσαν στα πρωτοσέλιδά τους το λαό να υποταχθεί στη Βέρμαχτ όταν έμπαινε στην Ελλάδα το 1941, που μετατράπηκαν σε φερέφωνα του Γ' Ράιχ και σήμερα ονομάζουν ολοκληρωτισμό τον κομμουνισμό, αυτούς που έχυσαν το αίμα τους και οργάνωσαν την αντίσταση. Η Ιστορία έχει δείξει ότι χωρίς τους αγώνες και τις θυσίες της Σοβιετικής Ενωσης, των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη δε θα κερδιζόταν ο πόλεμος».

«Ο φασισμός γεννήθηκε μέσα στον καπιταλισμό. Είναι γέννημα του καπιταλισμού. Αποτελεί πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αναστολή της λειτουργίας αστικών θεσμών, η ανοιχτή οργάνωση της βίας, η μαζική ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο φασισμός είναι ιμπεριαλισμός».

«Ποιοι έφεραν το φασισμό στην εξουσία; Οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά, η Καθολική Εκκλησία, που έβλεπαν στον "εθνικοσοσιαλισμό" τη δύναμη κρούσης κατά του επαναστατικού κινήματος. Ασπάζονταν ανεπιφύλακτα τα κηρύγματα του "εθνικοσοσιαλισμού" για "κοινωνική συναίνεση", "κοινά συμφέροντα εργατών - εργοδοτών", "κοινωνική ειρήνη".

Ξεχωριστός ήταν ο ρόλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στη σφαγή της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία (1918 - 1919), γιατί τότε μπήκε το σπέρμα του χιτλερισμού. Η σοσιαλδημοκρατία είχε σημαία της: "Κύριος εχθρός είναι ο μπολσεβικισμός". Τους Χίτλερ και Μουσολίνι βοήθησε συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία».

«Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βγήκε από την κοιλιά του καπιταλισμού. Τον γέννησε η μεγάλη κρίση του Μεσοπολέμου (1929 - 1933), κρίση οικονομική αλλά και πολιτική. Η σημαντική λαϊκή βάση, που απέκτησε ο εθνικοσοσιαλισμός, ήταν αποτέλεσμα της αγανάκτησης των μαζών από την αντιλαϊκή πολιτική της φιλελεύθερης διαχείρισης. Η αγανάκτηση πήρε αντιδραστική έκφραση, οι ελπίδες για επίλυση των λαϊκών προβλημάτων, της φτώχειας, της ανεργίας, της απόλυτης εξαθλίωσης, συνδέθηκαν με τις σοβινιστικές επιδιώξεις της "μεγάλης Γερμανίας" και τη ρατσιστική αλαζονεία, αποδείχνοντας, με δραματικό τρόπο, ότι η κρίση δε συνεπάγεται πάντα και οπωσδήποτε θετικές εξελίξεις».

«Σήμερα που ξανακούει η νεολαία όλες αυτές τις φαιδρότητες που η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της ονομάζουν πατριωτισμό να σκεφτεί: Η αστική τάξη δεν είναι δυνατό να υποστηρίζει τον πατριωτισμό που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και αποτελεί την υλοποίηση της διεθνιστικής πολιτικής σε κάθε χώρα».

«Υπάρχει μια μεγάλη εμπειρία από την Ελλάδα. Οταν ο λαός μας, που με αίμα και αμέτρητες θυσίες πολέμησε τον κατακτητή, διεκδίκησε να κάνει κουμάντο στον τόπο του και να διαφεντεύει τον ιδρώτα του, τον Δεκέμβρη του '44, ο Τσόρτσιλ πήρε στρατό από την Ιταλία, αποδυναμώνοντας το μέτωπο και τις μάχες κατά των Γερμανών, και τον έφερε στην Αθήνα γιατί, όπως είπε, "στην Αθήνα κρίνεται η εξουσία".

Η αστική τάξη δεν πολέμησε το φασισμό. Υπεράσπισε αταλάντευτα το ταξικό της συμφέρον. Αυτός είναι ένας λόγος, που εξηγεί, γιατί οι δυνάμεις, οι οποίες ηγήθηκαν στα περισσότερα αντιστασιακά κινήματα, ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα και όχι τα αστικά, παρότι το εθνικοαπελευθερωτικό πλαίσιο της πάλης δεν απειλούσε από μόνο του την αστική κυριαρχία».

Και κατέληξε, με τα λόγια της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 65 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών: «Η ανάγκη θα φέρει και την οργή. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία, για να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κριτήριο της οικονομικής, κοινωνικής οργάνωσης και ανάπτυξης».

Περιεχόμενο βγαλμένο από τις πιο λαμπρές θυσίες της ταξικής πάλης, των μαζών που μπαίνουν σε κίνηση για λευτεριά, δικαιοσύνη, για να κάνουν οι εργάτες και οι λαϊκοί άνθρωποι κουμάντο στον τόπο τους. Περιεχόμενο δοσμένο με μεράκι από 60 περίπου νέους, μέλη και φίλους της ΚΝΕ, που δούλεψαν δίπλα σε επαγγελματίες καλλιτέχνες με αυτοθυσία, πείσμα και μεράκι, αναδεικνύοντας το διαχρονικό περιεχόμενο της προοδευτικής τέχνης που εμπνέεται από τους αγώνες του λαού.

Το πλήθος μπαίνει στη σκηνή με σημαίες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Προτάσσουν τα λάβαρα και όλο το γήπεδο «δονείται», χειροκροτούν ρυθμικά στο άκουσμα «Βροντάει ο Ολυμπος...» και «Με το τουφέκι μου στον ώμο...», τα κόκκινα λάβαρα των χιλιάδων νέων κομμουνιστών υψώνονται και ανεμίζουν με το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...».

Εφτασε η μέρα, νίκησε η εργατιά, φωνάζει το πλήθος πάνω στη σκηνή. Μα έπειτα ακολουθεί νέα τρομοκρατία από ντόπιους δυνάστες και Εγγλέζους. Οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ κυνηγιούνται. «Σαν ένα κακό όνειρο κάθε μέρα. Αντί για Γερμανοί λέγαμε Εγγλέζοι. Αντί για Χίτλερ, λέγαμε Σκόμπι...».

3 του Δεκέμβρη 1944: Ολοι στην πλατεία Συντάγματος. Ακούγονται ριπές όπλων από το κτίριο της Βουλής. «Δολοφόνοι», φωνάζουν σοκαρισμένοι. «Μα πώς μπορεί να χτύπησαν οι σύμμαχοι και οι Ελληνες;». Εκείνη τη στιγμή οι γυναίκες σηκώνουν το πανό: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Οι χιλιάδες που παρακολουθούν συγκλονισμένοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Το πλήθος πάνω στη σκηνή φωνάζει ανάμεσα σε άλλα: «Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο...», «εμείς κουβαλάμε τον δικό μας θεό, τη δύναμή μας»!

Συμμετέχοντας με το δικό τους τρόπο οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι φωνάζουν εκείνη τη στιγμή το σύνθημα: «Και τότε και τώρα ίδιος ο εχθρός, ανθρώπινος δε γίνεται ο καπιταλισμός».

«Οι ρίζες των παλιών νεκρών εκδίκηση γυρεύουν». «Πίσω δεν πρόκειται πια ποτέ να πάμε. Και μπροστά μας περιμένει μόνο η νίκη». Ξαναντηχεί το «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι, γεννιέται ο ΔΣΕ... και ο «διάλογος» της σκηνής με το κοινό στο γήπεδο συνεχίζει, αφού όσα παίζονται στη σκηνή τα συμπληρώνει το σύνθημα του κόσμου: «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ, να ποιο είναι το ΚΚΕ!». «Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο...», ακούγεται το μελοποιημένο ποίημα του Γ. Ρίτσου και συμπληρώνουν τα συνθήματα του κόσμου: «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές»!

Η παράσταση κλείνει με αισιοδοξία. Το μέλλον μοιάζει πιο σίγουρο. Πάνω στη σκηνή ζωντάνεψαν για λίγη ώρα οι άθλοι του λαού όταν αυτός συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Οι σημαίες χτυπούν στο πάτωμα ρυθμικά, ακούγονται τα λόγια από τους ηθοποιούς: «Τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται!». «Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε από το λαό θυσίες!».

«Εδώ είμαι. Η γη χτυπάει με 80 σφυγμούς. Κάτι γίνεται. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ...».

Χιλιάδες γροθιές υψώθηκαν στο άκουσμα της Διεθνούς.

«Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Νεολαιών καλεί τους νέους σε όλο τον κόσμο να ενώσουν τις προσπάθειές τους και να διαδώσουν το μήνυμα για την εγκληματική φύση του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της πιο απεχθούς μορφής του, του φασισμού». Με τα λόγια αυτά ο Τιάγο Βιέιρα, πρόεδρος της ΠΟΔΝ, έδωσε το στίγμα της πάλης που δίνουν οι Οργανώσεις της ΠΟΔΝ και το σύνθημα «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών» τράνταξε το γήπεδο. Η ΠΟΔΝ, συνέχισε ο Τ. Βιέιρα, «καλεί τους νέους να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την πλήρη αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας και την εισαγωγή της στα σχολικά βιβλία, για το τέλος όλων των διακρίσεων, για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη. Να ενώσουμε όλοι τις φωνές μας και να υψώσουμε το ανάστημά μας, για να κατακτήσουμε αυτόν τον κόσμο και να τον απαλλάξουμε για πάντα από την αδικία, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, την πείνα». Και κατέληξε: «Ποτέ ξανά φασισμός, ποτέ ξανά πόλεμος»!

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης - Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ), που μεταξύ άλλων τόνισε: «Ο πόλεμος που τέλειωσε πριν από 65 χρόνια, δεν είναι μόνο ιστορική μνήμη, είναι πριν απ' όλα ιστορική πείρα. Με την αποσιώπηση ή και την παραποίηση των ιστορικών γεγονότων γίνεται προσπάθεια να ξεχαστούν τα πραγματικά αίτια του πολέμου (...) Πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον πόλεμο υπήρχε και υπάρχει αδιάρρηκτος δεσμός».

Επισήμανε πως «κανείς σήμερα δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα ήταν εκείνα που διαδραμάτισαν τον κύριο και αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση και καθοδήγηση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Είμαστε περήφανοι για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, που υπήρξε εμπνευστής, καθοδηγητής και ο κύριος αιμοδότης της Αντίστασης στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής, το Δεκέμβρη του 1944 και στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και βρίσκεται και σήμερα στην πρωτοπορία των αγώνων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για την κοινωνική πρόοδο και το σοσιαλισμό». Για να καταλήξει: «Το μήνυμα των ημερών μας είναι: Αφύπνιση των εργαζομένων όλου του κόσμου, επαγρύπνηση και ενιαίο μέτωπο αγώνα κατά των ιμπεριαλιστών. Ο τροχός της Ιστορίας όσα πισωγυρίσματα κι αν έχει στο δρόμο του, νομοτελειακά θα τραβήξει μπροστά».