Συνέντευξη Τύπου για τις εξελίξεις σε εργασιακά - ασφαλιστικό έδωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συζήτηση με τους δημοσιογράφους που ακολούθησε της εισηγητικής ομιλίας, τέθηκαν ζητήματα όπως η αποτελεσματικότητα της πάλης των εργαζομένων, η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τους εργατικούς αγώνες, η τρομοκρατική προπαγάνδα περί χρεοκοπίας της χώρας και πλευρές από τις ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο της φιλομονοπωλιακής στρατηγικής της. Ο «Ρ» παρουσιάζει την εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους.

-- Αυτό που παρατηρούμε από τα συλλαλητήρια που έγιναν είναι το εξής: Οτι δεν υπάρχει μια πιο οργανωμένη και μαζική αντίδραση όμως, παρά το γεγονός ότι έχουμε μείωση μισθών και σήμερα έχουμε το Προεδρικό Διάταγμα, δεν έχουμε αυτό που λέμε: «Να βγει ο κόσμος στους δρόμους να εκφράσει την αγανάκτησή του». Πώς το σχολιάζετε;

-- Καταρχήν πρέπει να σας πω ότι η εικόνα που έχουμε εμείς είναι ότι οι διεργασίες οι οποίες γίνονται σήμερα στη συνείδηση της εργατικής τάξης και στα άλλα λαϊκά στρώματα είναι πολύ πιο σημαντικές από αυτές που έγιναν στην αρχή, όταν πάρθηκαν τα μέτρα και έγιναν οι πρώτες κινητοποιήσεις. Θέλω να πω ότι η κλιμάκωση του κινήματος δεν είναι απλώς να επαναλάβεις ένα συλλαλητήριο και μια απεργία.

Η κλιμάκωση έχει να κάνει με την πολιτικοποίηση, με την οργάνωση στους χώρους και στους τόπους δουλειάς. Το κίνημα δηλαδή πρέπει να έχει και κεφάλι και μέση και πόδια. Χρειάζεται ένας σχεδιασμένος αγώνας. Σχεδιασμένος δε σημαίνει καθόλου παραγνώριση της μαχητικότητας, των ανεβασμένων μορφών πάλης ούτε υποτίμηση του αυθόρμητου, γιατί και το αυθόρμητο επίσης καλλιεργείται για να εκδηλωθεί.

Το θέμα για εμάς δεν είναι να έχεις ένα κίνημα αλά Αργεντινή. Στην Αργεντινή έγινε ένα σημαντικό κίνημα. Εγιναν λαϊκές επιτροπές, ένα φουσκωμένο ποτάμι που ανέδειξε όχι μόνο το δίκιο αλλά και τη δύναμη του λαού. Οταν όμως δεν υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός και πολιτική στόχευση ανατροπής, τότε αυτό το κίνημα εύκολα μπορεί να το βάλουν στο χέρι και, πολύ περισσότερο, να το οδηγήσουν σε μια μακρόχρονη απογοήτευση.

Το λέω γιατί ακούμε, π.χ., «ο γαλλικός Μάης» ή «η Αργεντινή», κλπ. Μα δεν υπάρχει κίνημα που δεν αναδεικνύει τη μεγάλη σημασία της λαϊκής πρωτοβουλίας και τις δυνατότητες του λαού. Ομως, το κίνημα που δεν έχει πολιτικό πρόγραμμα δεν πάει μακριά. Αν οι εργαζόμενοι δεν ξεμπλοκάρονται από τους μονόδρομους της συμμετοχής στην ΕΕ, όσο δεν ξεμπλοκάρονται από τα πολιτικά προγράμματα και τα ιδεολογήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κίνημα μπορεί να έχουμε αλλά αποτέλεσμα και τελική έκβαση δε θα έχεις.

Επομένως, σήμερα υπάρχουν σοβαρές δυνατότητες και ο ρόλος του ΚΚΕ είναι, όσο εξαρτάται από αυτό, να διασφαλίσει ώστε αυτό το κίνημα να μη χάσει τη δυναμική του, να έχει συνέχεια και να τραβήξει μπροστά και όχι μόνο να αντικρούει ένα νομοσχέδιο και όταν αυτό ψηφίζεται και γίνεται νόμος να πέφτει σε χειμερία νάρκη.

-- Με βάση τις προβλέψεις ότι το φθινόπωρο επίκειται κοινωνική έκρηξη και ότι στις δημοσκοπήσεις δεν αποτυπώνεται συνδικαλιστική - πολιτική ωριμότητα, θεωρείτε ότι θα υπάρξει ξέσπασμα στη γραμμή των συνθημάτων «δώστε αίμα στο λαό» και «κλέφτες πολιτικοί»; Υπάρχουν δυνατότητες για ριζοσπαστικοποίηση στη λαϊκή συνείδηση;

-- Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να φοβόμαστε την απότομη είσοδο στους αγώνες νέων τμημάτων της εργατικής τάξης, νέων σε ηλικία, νέων λαϊκών στρωμάτων, που εδώ και πολλά χρόνια δεν έπαιρναν μέρος και ήταν μακριά απ' τους αγώνες και το κίνημα. Δηλαδή ανθρώπων, μαζών, που δεν έχουν την απαιτούμενη κοινωνική και πολιτική πείρα. Οχι μόνο δεν το φοβόμαστε, αλλά νομίζουμε ότι αυτό είναι και το κριτήριο της ανάκαμψης του κινήματος.

Πιστεύουμε ότι η είσοδος στον αγώνα δημιουργεί προϋποθέσεις και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα και της κατάκτησης απαιτούμενης πείρας. Διότι και ο αντίπαλος ξέρει πώς να διασπά και να ενσωματώνει το κίνημα. Βεβαίως, γίνεται πιο σύνθετη η ανάπτυξη των αγώνων, αλλά εμάς δεν μας φοβίζει, εμείς θέλουμε τη μαζικοποίηση.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως το εξής: Πολλοί από αυτούς που λένε «θέλω αίμα», «να καεί η βουλή», «να γεμίσει ο Κορυδαλλός από βουλευτές και υπουργούς» κ.τ.λ., δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις άδολοι αυθόρμητοι. Είναι οι μηχανισμοί και τα αναχώματα, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπάρχει μια έλλειψη πείρας και ακριβώς γι' αυτό ρίχνουν αυτά τα συνθήματα, προκειμένου να εκτρέψουν το λαϊκό κίνημα, να το κουράσουν, να σπάσουν την αντοχή και να το χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν και προσχήματα και καταστολής και βαρβαρότητας κρατικής.

Εμείς προτιμάμε τα σύνθετα προβλήματα που έχει η απότομη ανάπτυξη των αγώνων, από το να υπάρχουν λίγοι και έμπειροι στη δράση. Θεωρούμε ότι σήμερα έχει τη δυνατότητα το κίνημα να περιφρουρήσει τον εαυτό του από σχεδιασμούς κυβερνητικούς, μη κρατικούς, ακόμα και εξωτερικούς. Γι' αυτό το κίνημα πρέπει να πατάει στις συλλογικές διαδικασίες στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία, στις γειτονιές και να μην είναι ένα κίνημα οπαδών κάποιων προσωπικοτήτων.

-- Το δίλημμα που προβάλλει η κυβέρνηση είναι ότι αν δε ληφθούν τα συγκεκριμένα μέτρα θα χρεοκοπήσει η χώρα. Η χρεοκοπία προβάλλεται ως η απόλυτη καταστροφή και ότι η ζωή μας θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που θα έχουμε με τα μέτρα. Εχετε εσείς μια εικόνα, γιατί δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς το ποια θα είναι η επόμενη μέρα εάν οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών ή σε χρεοκοπία;

-- Καταρχήν εμείς θεωρούμε χρεοκοπημένη μία χώρα όπου ο λαός ζει κάθε μέρα και χειρότερα και βαλτώνει μέσα σε αυτόν τον σύγχρονο μεσαίωνα. Και την ίδια ώρα που χρεοκοπεί ο λαός η κερδοφορία είτε μένει στα ίδια, είτε αυξάνεται με αργότερους ρυθμούς, είτε την ίδια ώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας για τα επόμενα χρόνια.

Εμείς βάζουμε το ερώτημα: Οταν η λαϊκή οικογένεια δεν έχει να πληρώσει το φως και το νερό, τι έχει να κερδίσει που εκταμιεύεται η δεύτερη δόση του δανείου, η οποία πάλι θα πάει στους πιστωτές, στους επιχειρηματικούς ομίλους, που ευθύνονται για το χρέος; Ενα μεγάλο μέρος των οικογενειών δε θα έχει να πληρώσει τα δάνεια, δε θα έχει να πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού του. Αυτό δεν είναι χρεοκοπία;

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός να χρεοκοπήσει για να εκταμιεύονται χρήματα τα οποία πηγαίνουν στους επιχειρηματικούς ομίλους για να μας ξαναδανείσουν, για να ξαναβγαίνουν κέρδη και να πάμε σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο. Εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία και κανένα ερώτημα και καμία ταλάντευση στο ερώτημα «ποιος πρέπει να χρεοκοπήσει;». Πρέπει να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία, πρέπει να χρεοκοπήσουν τα μονοπώλια.

Προσέξτε όμως, όχι με το λαό παθητικό, αλλά με το λαό στο προσκήνιο. Με όσο γίνεται επιταχυνόμενες δραστηριότητες που δημιουργούν ρήγματα και φτάνουν ως την τελική ανατροπή του συστήματος. Σε αυτό το δρόμο μπορεί ο λαός να αποτρέψει τα χειρότερα. Μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ότι ο λαός τραβάει το δικό του δρόμο, τότε μπορεί να αποκτήσεις και ικανότητα να αποσπάς και κάποιες κατακτήσεις σήμερα, να πάρουν κάποια μέτρα πίσω.

Αυτή η στρατηγική πρέπει σήμερα να διαπεράσει το κίνημα και όχι, ας πούμε, η αγανάκτηση, η θλίψη, τα παρακάλια, τα δάκρυα, η βουβή διαμαρτυρία. Αυτά δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν.

-- Θα ήθελα ένα σχόλιο για την αντίδραση της ΓΣΕΕ ότι θα καταφύγει στα δικαστήρια.

-- Παρακολούθησα χτες την τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ. Αν κανείς ερχόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει, είναι ένας μαχητικός πρόεδρος που αγωνίζεται και να εντυπωσιαστεί γιατί είναι και βασικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Κοιτάξτε: «Πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα», όπως λένε. Πολύ αργά. Η στάση τώρα δεν μπορεί να διορθώσει την εγκληματική πορεία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων στο χώρο των μικρομεσαίων και της αγροτιάς.

Για πάνω από 20 χρόνια τώρα δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να στηρίζουν τα προγράμματα σύγκλισης, της συμμετοχής στην ΟΝΕ και να καλλιεργούν το παραμύθι στο λαό ότι στην Ευρώπη γίνονται πάρα πολύ καλά, οι λαοί εκεί ζουν καλύτερα και μόνο στην Ελλάδα έχουμε πισωγύρισμα. Και μόνο με αυτές τις τοποθετήσεις έβαζαν βόμβα στα θεμέλια της αναγέννησης, της ανάκαμψης του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Τώρα, για τα νομικά μέσα, που είπε ότι θα προσφύγει, αν είχε έναν ταξικό προσανατολισμό το κίνημα και αν αυτή τη στιγμή είχε πολιτικό στόχο την ανατροπή των μονοπωλίων, δεν θα πείραζε να χρησιμοποιήσει κανείς και ένα τέτοιο μέσο, γνωρίζοντας βεβαίως ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή όταν πρόκειται για το λαό, δεν είναι όμως τυφλή όταν πρόκειται για τα μονοπώλια. Αλλά όταν η νομική πλευρά καλλιεργήσει αυταπάτες στο λαό ότι με τους δικαστές και με το ΣτΕ θα βρει λύση, αυτός ο «αγώνας» είναι κυριολεκτικά χαμένος.

Εμείς θεωρούμε ότι σήμερα τα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα έπρεπε να αρχίζουν να βάζουν στο λαό την ιδέα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αλλιώς δεν μπορείς να καταργήσεις το μνημόνιο. Στην καλύτερη περίπτωση θα πνιγούν μέσα στις αντιφάσεις. Αλλά το θέμα είναι να μην πνίξουν το κίνημα.

-- Δεν είναι ιδιαίτερα σκληρό να κάνετε λόγο για καθεστώς Νταχάου;

-- Πολύ φοβάμαι ότι τηρουμένων των αναλογιών είναι και ήπιο. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεις κάθε φορά και την κατάλληλη λέξη. Οταν π.χ. θα απολύονται οι εργαζόμενοι και η απόλυση σημαίνει, ιδιαίτερα για ορισμένες ηλικίες και κατηγορίες εργαζομένων, οριστική, μόνιμη, διαρκή ανεργία. Και όταν μάλιστα σου καταβάλλουν σε δόσεις το 50% της αποζημίωσης που θα έπαιρνες κανονικά, αυτό δεν είναι Νταχάου σήμερα;

Οταν χρειάζεται να δουλέψεις 55 και 57 χρόνια για να πάρεις μια σύνταξη πολύ πιο λίγη από αυτή που έπαιρνες σήμερα, αυτό δεν είναι Νταχάου; Οταν σήμερα έχουν υπερπολλαπλασιαστεί τα μέσα και οι δυνατότητες να ζήσει ο άνθρωπος πολύ καλύτερα, να έχει σίγουρη και σταθερή δουλειά, να χαίρεται και τα χρόνια της τρίτης ηλικίας και να μην έχει το άγχος το πώς να τα βγάλει πέρα και πώς θα ζήσουν τα παιδιά του;

Ο ηλικιωμένος σήμερα και αύριο δε θα έχει το άγχος μόνο για τη δική του επιβίωση. Θα έχει και για την επιβίωση των παιδιών του και των εγγονιών του. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους; Με αυτή την έννοια και Νταχάου και Μεσαίωνα και σύγχρονη βαρβαρότητα μπορείς να πεις. Αυτός είναι ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα και από αυτή την άποψη δεν είναι ο καπιταλισμός του 18ου, του 19ου, ούτε καν του 20ού αιώνα.

Γι' αυτό σήμερα ο αγώνας δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο να χάσει ο εργαζόμενος όσο γίνεται πιο λίγα. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να βάλει ο λαός τη φιλοδοξία να δυσκολέψει την εφαρμογή των μέτρων και να τα ανατρέψει. Αλλά η ανατροπή τους συνδέεται με τον αγώνα που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ανεξαρτήτως ποιος θα είναι κυβέρνηση. Δεν μπορείς να ανατρέψεις τη στρατηγική των μονοπωλίων χωρίς να ανατρέψεις την εξουσία τους.