-- Δεν είναι ιδιαίτερα σκληρό να κάνετε λόγο για καθεστώς Νταχάου;

-- Πολύ φοβάμαι ότι τηρουμένων των αναλογιών είναι και ήπιο. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεις κάθε φορά και την κατάλληλη λέξη. Οταν π.χ. θα απολύονται οι εργαζόμενοι και η απόλυση σημαίνει, ιδιαίτερα για ορισμένες ηλικίες και κατηγορίες εργαζομένων, οριστική, μόνιμη, διαρκή ανεργία. Και όταν μάλιστα σου καταβάλλουν σε δόσεις το 50% της αποζημίωσης που θα έπαιρνες κανονικά, αυτό δεν είναι Νταχάου σήμερα;

Οταν χρειάζεται να δουλέψεις 55 και 57 χρόνια για να πάρεις μια σύνταξη πολύ πιο λίγη από αυτή που έπαιρνες σήμερα, αυτό δεν είναι Νταχάου; Οταν σήμερα έχουν υπερπολλαπλασιαστεί τα μέσα και οι δυνατότητες να ζήσει ο άνθρωπος πολύ καλύτερα, να έχει σίγουρη και σταθερή δουλειά, να χαίρεται και τα χρόνια της τρίτης ηλικίας και να μην έχει το άγχος το πώς να τα βγάλει πέρα και πώς θα ζήσουν τα παιδιά του;

Ο ηλικιωμένος σήμερα και αύριο δε θα έχει το άγχος μόνο για τη δική του επιβίωση. Θα έχει και για την επιβίωση των παιδιών του και των εγγονιών του. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους; Με αυτή την έννοια και Νταχάου και Μεσαίωνα και σύγχρονη βαρβαρότητα μπορείς να πεις. Αυτός είναι ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα και από αυτή την άποψη δεν είναι ο καπιταλισμός του 18ου, του 19ου, ούτε καν του 20ού αιώνα.

Γι' αυτό σήμερα ο αγώνας δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο να χάσει ο εργαζόμενος όσο γίνεται πιο λίγα. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να βάλει ο λαός τη φιλοδοξία να δυσκολέψει την εφαρμογή των μέτρων και να τα ανατρέψει. Αλλά η ανατροπή τους συνδέεται με τον αγώνα που έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ανεξαρτήτως ποιος θα είναι κυβέρνηση. Δεν μπορείς να ανατρέψεις τη στρατηγική των μονοπωλίων χωρίς να ανατρέψεις την εξουσία τους.