Ποια εφημερίδα τα γράφει αυτά; Η «Αυγή» (18/7/2010). Ναι, δικό της δημοσίευμα είναι. Αυτοί που πασχίζουν να παρουσιάζουν δήθεν αγωνιστική φιλολαϊκή ταυτότητα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σηκώνουν κουρνιαχτό ενάντια στις εργατικές κινητοποιήσεις, τη στιγμή που σφάζονται οι εργατικές κατακτήσεις. Γιατί δε βοηθούν στο διάλογο για το ξεπέρασμα της κρίσης! Σε όφελος ποιανού; Προφανώς σε όφελος του κεφαλαίου, αφού ουσιαστικά λένε να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και να τα βρουν εργαζόμενοι, κυβέρνηση και επιχειρηματίες! Δηλαδή, να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι στη φτώχεια τους, την ανεργία τους, την εξαθλίωση, για να σωθεί το σύστημα από την κρίση! Την ίδια ακριβώς προπαγάνδα χρησιμοποιούν και οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Οσο για το κλάμα περί εμποδίων στα ψώνια των ανθρώπων του μόχθου, αυτοί δεν ψωνίζουν αφού δεν έχουν λεφτά ελέω πολιτικής μνημονίου και όχι λόγω απεργιών. Τα μικρομάγαζα δεν έχουν δουλειά για τον ίδιο λόγο, αλλά και λόγω ανταγωνισμού με τα μονοπώλια του χώρου που τα εκτοπίζουν. Οσο για τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά, δε φταίνε οι απεργίες, εκτός και αν έχουν δίκιο η κυβέρνηση, ο Αλαφούζος, ο ΔΟΛ, το ΕΒΕΑ, οι μεγαλοξενοδόχοι, κλπ., που προπαγανδίζουν τα όμοια. Παράκρουση αριστερούληδων, ή αυτοαποκάλυψη φιλοκαπιταλιστικής αγανάκτησης;
Δεν προκαλούν εντύπωση οι ύμνοι που έγραψε o Στ. Kασιμάτης στην «Καθημερινή» (18/7/1010) για το βιβλίο του γνωστού «καθηγητή» αναθεώρησης της Ιστορίας και προσαρμογής στις τωρινές πολιτικές ανάγκες της άρχουσας τάξης ενάντια στο κίνημα και στο ΚΚΕ Νίκου Μαραντζίδη για τον ΔΣΕ. Ο Μαραντζίδης δε γράφει ιστορία, αλλά κάνει πολιτική διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, γράφοντας από τη σκοπιά της ιδεολογίας των αστών για την τότε ιστορική εποχή, προκειμένου να δώσει όπλα στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Αυτήν εξυμνεί και ο Κασιμάτης, το ύφος του οποίου βγάζει χολή για το ΚΚΕ και τους αγώνες του λαού μας για τη δική του εξουσία στον τόπο του, κόντρα στους ντόπιους αστούς και τους ιμπεριαλιστές Αγγλους και Αμερικάνους συμμάχους του. Αυτοί ματοκύλισαν το λαό μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή, για να επιβάλουν την εξουσία του κεφαλαίου. Ο λαός την απελευθέρωσε και όχι η τάξη του Μαραντζίδη και του Κασιμάτη, αφού ένα τμήμα της ήταν με τους Γερμανούς κατακτητές και δολοφονούσε το λαό που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση, ενώ το άλλο έκανε αντίσταση από τα σαλόνια της Μέσης Ανατολής. Ετσι δε μπορούσαν οι κύριοι «δημοκράτες» να κάνουν διαφορετικά από το να στρέψουν τα όπλα τους, μαζί και αυτά των Αγγλων, κατά του λαϊκού κινήματος, ωθώντας στον Εμφύλιο που διεξήγαγαν μαζί με τους Αμερικάνους, αφού δεν είχαν κανένα έρεισμα στο λαό.
Το γραφτό του Κασιμάτη προδίδει φόβο στην πρεμούρα του να χτυπήσει την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, για το γεγονός ότι τη φλόγα αυτών των αγώνων την κρατάει άσβεστη σήμερα το ΚΚΕ, στοιχειώνοντας τον ύπνο του Κασιμάτη, του Μαραντζίδη και της τάξης που υπηρετούν. Προδίδεται άλλωστε και ο ίδιος ο σχολιογράφος της «Καθημερινής» με αυτά που γράφει: «Δύσκολο να εξηγήσει κανείς, βάσει της λογικής, τι μπορεί να ωθεί έναν σημερινό κομμουνιστή να πανηγυρίζει τη μνήμη της τελικής ήττας (...) Είναι γι' αυτήν τη σχολαστική τεκμηρίωση με νέα στοιχεία που το βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη κάνει το κατεστημένο των υμνητών της "εποποιίας" του ΔΣΕ να εκνευρίζεται. Θα τους περάσει όμως, όπως πέρασε και η ιδεολογία, εξαιτίας της οποίας οδήγησαν την Ελλάδα στον αιματηρότερο πόλεμο που γνώρισε κατά τον 20ό αιώνα». Ο μόνος εκνευρισμός που εμείς διακρίνουμε, είναι αυτός του Κασιμάτη. Και είναι απόλυτα δικαιολογημένος, επειδή ξέρει πως τα ιδανικά των μαχητών του ΔΣΕ είχαν ακαταμάχητη υπεροχή και αποτελούν παρακαταθήκη για τους σημερινούς λαϊκούς αγώνες, παρά την προσπάθεια της αστικής τάξης να τα συκοφαντήσει και να τα τσακίσει με λύσσα. Το ίδιο επιχειρεί και ο Κασιμάτης, διαφημίζοντας τους γνωστούς αμερικανοθρεμμένους «ιστορικούς». Δυστυχώς όμως γι' αυτόν και τους ομοίους του, είναι πολύ μικρό το μπόι τους.