Απειλείται με δόμηση - ίσως προοπτικά και με εξαφάνιση - ο αρχαιολογικός χώρος της Φυλακωπής Μήλου, αν η πολιτεία δεν αποφασίσει να προστατεύσει με αποφασιστικότητα, συνέχεια και συνέπεια τις σημαντικές αρχαιότητες της περιοχής, από τις απαιτήσεις των ιδιοκτητών γης, οι οποίοι θέλουν να προχωρήσουν σε νέες οικοδομές!

Η συνεχιζόμενη, απαράδεκτη - αν όχι και ύποπτη - απουσία συγκεκριμένων χαρακτηρισμών χρήσεων γης στην περιοχή, ευνόησε το θράσος των ιδιοκτητών και ιδιαίτερα της οικογένειας Νίνου, η οποία έφτασε στο σημείο να απειλήσει, ενώπιον του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, πως «δε θα γίνει Ζώνη Α` στη Φυλακωπή»!

Το απίστευτο αυτό γεγονός έλαβε χώρα στην προχτεσινή συνεδρίαση του ΚΑΣ, όπου ανάμεσα σε άλλα συζητήθηκε και η πρόταση της ΚΑ` ΕΠΚΑ για καθορισμό ζώνης προστασίας του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου. Η προϊσταμένη της Εφορείας, Λίζα Μαρθάρη, υπεραμύνθηκε της πρότασης, σημειώνοντας πως η αρχαιολογική αξία της Φυλακωπής για τις Κυκλάδες είναι παρόμοια με αυτήν της Κνωσού για την Κρήτη, ενώ συγχρόνως αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ανασκαφές του Αιγαίου. Πρόσθεσε πως η ιδιοκτησία Νίνου είναι ακριβώς δίπλα στην αρχαία πόλη και στο χώρο του αρχαίου νεκροταφείου και υπογράμμισε πως αν δοθεί άδεια οικοδόμησης στον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη, «θα είναι η αρχή του τέλους για τον αρχαιολογικό χώρο». Σημείωσε επίσης πως τα υπάρχοντα σύγχρονα κτίρια στην περιοχή είναι λίγα και παλιά.

Από τη μεριά της, η οικογένεια Νίνου, στηριζόμενη σε μια υπουργική απόφαση του 1980, η οποία επιτρέπει τη μη πυκνή δόμηση στην περιοχή, απαίτησε να της δοθεί άδεια οικοδόμησης (!), φτάνοντας στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμη και την ιστορική αξία του χώρου, με τον εκπρόσωπό της να λέει «εσείς τον λέτε αρχαιολογικό χώρο» (!!!).

Το ΚΑΣ εκτίμησε πως, όντως, αν δοθεί η άδεια έστω και για «μισό κεραμίδι» στην περιοχή αυτή, θα καταστραφεί και ανέβαλε την οριστική του γνωμοδότηση, αποφασίζοντας μόνο για επιτόπια αυτοψία του συμβουλίου, τον ερχόμενο Οκτώβρη.

Στην ίδια συνεδρίαση το ΚΑΣ γνωμοδότησε υπέρ της αποδοχής της δωρεάς του Μουσείου Κανελλοπούλου, από το ομώνυμο ίδρυμα, η οποία συνοδεύεται από την πρόταση του ιδρύματος για κατασκευή νέας πτέρυγας στο μουσείο, με δικούς του πόρους. Ωστόσο το ΚΑΣ είδε με σκεπτικισμό έναν από τους όρους της δωρεάς, σύμφωνα με τον οποίο, εκτός από τη θέση προϊσταμένου του μουσείου που θα ορίζει η πολιτεία, θα υπάρχει και θέση άμισθου διευθυντή που θα ορίζει το ίδρυμα. Ο σκεπτικισμός έγκειται στο ότι θα υπάρξουν προβλήματα από αυτή την ιδιότυπη «διαρχία» στη διοίκηση του μουσείου. Το ΚΑΣ γνωμοδότησε υπέρ του του να κατέχει η Α. Κανελλοπούλου τη θέση του διευθυντή επί τιμή ισοβίως και οι άλλοι όροι να συζητηθούν εν καιρώ, μεταξύ του ιδρύματος και του ΥΠΠΟ. Η μελέτη της επέκτασης του μουσείου αναβλήθηκε.

Ο «Καραγκιόζης ο μέγας»του ΚΘΒΕ παρουσιάζεται σήμερα, στο θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, σκηνικά Γιάννη Κατρανίτσα, κοστούμια Χρήστου Μπρούφα, μουσική Γιώργου Χριστιανάκη, χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου και μάσκες Δέσποινας Ντάνη. Παίζουν: Τάσος Παλαντζίδης, Χάρης Τσιτσάκης, Φούλης Μπουντούρογλου, Αλέξανδρος Μούκανος, Στέλλα Καζάζη, Δήμος Κουτρούλης, Γιώργος Σφυρίδης, Χρήστος Νίνης, Ελένη Μακίσογλου, Μιχάλης Γούναρης, Κώστας Χαλκιάς, Χρόνης Παυλίδης κ.ά.

Γραμμένο το 1924 το έργο του Φώτου Πολίτη αποτυπώνει την εικόνα της ελληνικής ζωής, σατιρίζοντας παράλληλα την ανάγκη για πρόοδο, που συχνά διαστρεβλώνεται από τους υπεύθυνους της εξουσίας. Ο κουρασμένος Εμίρης ψάχνει τρόπους για να μπορέσει η χώρα του να ορθοποδήσει μετά την απελευθέρωσή της από τη σκλαβιά. Οι συμβουλές του σοφού γέροντα Αβδουλλάχ μεταφράζονται από την ομήγυρη ως ανάγκη να βρεθεί ένας νέος άρχοντας, που τα κύρια χαρακτηριστικά του θα είναι η αμάθεια, η ξεγνοιασιά, η φρεσκάδα, η παιχνιδιάρικη φύση. Ολα αυτά, βέβαια, συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Καραγκιόζη, που ανυποψίαστος μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη σε... άρχοντα της χώρας.

(Του απεσταλμένου μας ΑΓΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ).-

Είναι άδικο, για χάρη του γενικότερου θέματος της κινηματογραφικής παιδείας, να μην αναφερθεί κανείς στις σπουδαστικές ταινίες που προβλήθηκαν στη Δράμα τη Δευτέρα. Οι νέοι δημιουργοί μέσα σ' όλες τις αντιξοότητες, που τείνουν να καταβάλλουν την προσπάθειά τους, παρουσιάζουν το πρώτο τους έργο επιχειρώντας να εξοικειωθούν με το μέσο τους και ταυτόχρονα να διατυπώσουν την προσωπική τους «οπτική» απέναντι στον κόσμο, να ανακαλύψουν και την προσωπική τους «οπτική»: Η «ηθική» του καριερισμού και της δικής τους «νέας τάξης» αποτελεί το αντικείμενο μιας ευσύνοπτης σουρεαλιστικής σάτιρας στη «Διαφάνεια» του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Στο «Γκοντ/Μπαζ» του Νίκου Πιτσάκη μια νεανική παρέα με ροπή σε έναν πολιτικό ακτιβισμό, προσανατολισμένο στον «επικοινωνιακό πόλεμο», ανακαλύπτει την αφομοιωτική ισχύ που χαρακτηρίζει τον αμοραλισμό του διαφημιστικού θεάματος. Κι ο Κώστας Τσεκούρας ενηλικιώνεται τη μέρα των εικοστών γενεθλίων του: «Entropia» ο τίτλος της ταινίας του, εντροπία και η εμπειρία της ενηλικίωσης, η συνέχεια επί της οθόνης που βουλιάζει...

Ο Αλέξης Αλεξίου ισχυρίζεται, ότι οι ήρωες της κινηματογραφικής φαντασίας - κατά προέκταση της λογοτεχνικής φαντασίας γενικά - ζουν τη δική τους ζωή. Μπορούν, για το λόγο αυτό, να είναι οικείοι όσο και απρόσιτοι: «O Clark Kent είναι ο Superman!». Ευαίσθητη καταγραφή κυνικών σχέσεων ανάμεσα σε τρεις νέους, που παρ' όλη τους την «κυνικότητα» αγαπιούνται, από τον Αλέξανδρο Βούλγαρη στην «Καλή τάπα καρφίτσα».

Πάθος ψυχής «Τα μάτια που τρώνε» του Σύλλα Τζουμέρκα. Ανίχνευση των δρόμων που οδηγούν στην προσέγγιση ανθρώπων «διαφορετικών» «Το μάθημα» της Αλεξάνδρας Γιάνναρου. «Ο ήλιος έκαιγε πολύ», πολύ και η «ατυχία» για τον άνεργο ήρωα στην ταινία της Χρυσηίδας Γαζή. Οι σπουδαστές του κινηματογράφου ανοίγουν τα προσωπικά τους μονοπάτια σε ένα δρόμο που, έτσι κι αλλιώς, είναι κοινός. Μα και οι... σπουδαγμένοι, ίσως με μια πιο ώριμη κινηματογραφική ματιά, καταθέτουν ένα βλέμμα του κόσμου, μια κρυμμένη δυνατότητα που ενυπάρχει στο βλέμμα τους: Μικρή «φυλακή» το χωριό για ένα μαθητή του Δημοτικού, μικρή «φυλακή» μες στη μεγάλη ελληνική φυλακή των χρόνων της χούντας, στο «Ψυχοσάββατο» τουΓιώργου Σκεύα.

Ατελέσφορες σχέσεις το θέμα των ταινιών «Σοκολάτα γάλακτος» της Κατερίνας Πατρώνη και «Καυτός ορίζοντας» του Αντώνη Σαμουράκη. «Merry Kitschmas» από τον Ηλία Δημητρίου: Κάποιου είδους ανθρώπινες σχέσεις, σχέσεις οικοδομημένες στον ανταγωνισμό και την εμπορευματοποίηση, είναι ικανές να ξεκάνουν τον Αγιο Βασίλη. Μοιάζει περίεργο, γιατί οι φορείς αυτών των σχέσεων φαίνονται ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Αλλά να που αυτή η ιδιότητα τους ενώνει απέναντι σ' ό,τι τους είναι πια ξένο, χάρη στη δική τους αλλοτρίωση.

«Θολό ποτάμι» η ταινία της Στρατούλας Θεοδωράτου: Μια μικρή αναδρομή στα χρόνια του '70 με πρωταγωνιστή έναν Ελληνα πολιτικό πρόσφυγα στην Τσεχοσλοβακία. Περήφανος για τη ζωή του, αμετανόητος ο ήρωας της ταινίας, μα διασαλευμένο το σημείο της προσωπικής του ισορροπίας, κάποιο «αόρατο» φράγμα τον εμποδίζει είτε να προχωρήσει μπροστά, είτε να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Ο χώρος του και ο χρόνος του δεν του αρνούνται το σεβασμό, μα και γι' αυτόν δεν είναι ο σεβασμός ό,τι ζητάει. Ο καιρός της δικής του πλήρωσης δεν έχει έρθει ακόμα. Και γι' αυτόν τον καιρό «δραπετεύει»...

Ο κόσμος ενός πεντάχρονου αγοριού μπορεί ν' ανοίξει μια ρωγμή στη συνήθεια, στο προσαρμοσμένο βλέμμα ενός μεγάλου; Το ερώτημα τίθεται από μόνο του με την ταινία του Μανώλη Δημελλά «Πάμε βόλτα;». Μπορεί η «επέλαση» του Χόλιγουντ σε παρθένες χώρες να συναντήσει αντιστάσεις από «παρθένες ψυχές»; Αυτό το ερώτημα θέτει το «Location scouting» του Γιώργου Νούσια.

Στο δε Χόλιγουντ ο «Αρμαγεδδών» αναβάλλεται χάρη στην... πυρηνική ισχύ της μονοκρατορίας. Ομως ο Χρήστος Θεοδώρου παρουσιάζει μια διαφορετική πρόταση στην ταινία του «Ηγγικεν». «Time» η ταινία του Επαμεινώνδα Κούζουνα: Ευτυχώς υπάρχει κι ο κινηματογράφος για να εκτονώνει το μίσος γι' αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα. Αλλωστε, κατά το κινηματογραφικό - επίσης - ρητό «Η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση». Αυτά και άλλα τα νέα από το 23ο Φεστιβάλ Δράμας. Και το βέβαιο είναι ότι θα έφτανε να προβληθούν αυτές και άλλες ταινίες μικρού μήκους στα σινεμά, πριν από την εμπορική ταινία μεγάλου μήκους για να αρχίσει να μεταστρέφεται προς το θετικό η γνώμη του κοινού για τον ελληνικό κινηματογράφο στις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις. Και επίσης, για να έρθουν οι νέοι δημιουργοί και το έργο τους σε αντιπαράθεση με τη γνώμη του πραγματικού κινηματογραφικού κοινού.

Μελωδικές «διαδρομές» στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι θα προσφέρει ο Γιάννης Λεμπέσης με την ορχήστρα του «Λαϊκή Στράτα», από σήμερα και κάθε βράδυ, στο «Ταξίμι» (Χαρ. Τρικούπη και Ισαύρων, τηλ. 3639.919). Το πρόγραμμα που θα παρουσιάζουν περιλαμβάνει τις πιο σημαντικές στιγμές του λαϊκού μας τραγουδιού, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα, με ιδιαίτερο βάρος στο κλασικό ρεμπέτικο και στο Σμυρναίικο τραγούδι. Φέτος, συμπληρώνονται 20 χρόνια παρουσίας του Γ. Λεμπέση στο πάλκο, καθώς επίσης και 20 χρόνια λειτουργίας της μουσικής σκηνής «Ταξίμι».