Είναι άδικο, για χάρη του γενικότερου θέματος της κινηματογραφικής παιδείας, να μην αναφερθεί κανείς στις σπουδαστικές ταινίες που προβλήθηκαν στη Δράμα τη Δευτέρα. Οι νέοι δημιουργοί μέσα σ' όλες τις αντιξοότητες, που τείνουν να καταβάλλουν την προσπάθειά τους, παρουσιάζουν το πρώτο τους έργο επιχειρώντας να εξοικειωθούν με το μέσο τους και ταυτόχρονα να διατυπώσουν την προσωπική τους «οπτική» απέναντι στον κόσμο, να ανακαλύψουν και την προσωπική τους «οπτική»: Η «ηθική» του καριερισμού και της δικής τους «νέας τάξης» αποτελεί το αντικείμενο μιας ευσύνοπτης σουρεαλιστικής σάτιρας στη «Διαφάνεια» του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Στο «Γκοντ/Μπαζ» του Νίκου Πιτσάκη μια νεανική παρέα με ροπή σε έναν πολιτικό ακτιβισμό, προσανατολισμένο στον «επικοινωνιακό πόλεμο», ανακαλύπτει την αφομοιωτική ισχύ που χαρακτηρίζει τον αμοραλισμό του διαφημιστικού θεάματος. Κι ο Κώστας Τσεκούρας ενηλικιώνεται τη μέρα των εικοστών γενεθλίων του: «Entropia» ο τίτλος της ταινίας του, εντροπία και η εμπειρία της ενηλικίωσης, η συνέχεια επί της οθόνης που βουλιάζει...

Ο Αλέξης Αλεξίου ισχυρίζεται, ότι οι ήρωες της κινηματογραφικής φαντασίας - κατά προέκταση της λογοτεχνικής φαντασίας γενικά - ζουν τη δική τους ζωή. Μπορούν, για το λόγο αυτό, να είναι οικείοι όσο και απρόσιτοι: «O Clark Kent είναι ο Superman!». Ευαίσθητη καταγραφή κυνικών σχέσεων ανάμεσα σε τρεις νέους, που παρ' όλη τους την «κυνικότητα» αγαπιούνται, από τον Αλέξανδρο Βούλγαρη στην «Καλή τάπα καρφίτσα».

Πάθος ψυχής «Τα μάτια που τρώνε» του Σύλλα Τζουμέρκα. Ανίχνευση των δρόμων που οδηγούν στην προσέγγιση ανθρώπων «διαφορετικών» «Το μάθημα» της Αλεξάνδρας Γιάνναρου. «Ο ήλιος έκαιγε πολύ», πολύ και η «ατυχία» για τον άνεργο ήρωα στην ταινία της Χρυσηίδας Γαζή. Οι σπουδαστές του κινηματογράφου ανοίγουν τα προσωπικά τους μονοπάτια σε ένα δρόμο που, έτσι κι αλλιώς, είναι κοινός. Μα και οι... σπουδαγμένοι, ίσως με μια πιο ώριμη κινηματογραφική ματιά, καταθέτουν ένα βλέμμα του κόσμου, μια κρυμμένη δυνατότητα που ενυπάρχει στο βλέμμα τους: Μικρή «φυλακή» το χωριό για ένα μαθητή του Δημοτικού, μικρή «φυλακή» μες στη μεγάλη ελληνική φυλακή των χρόνων της χούντας, στο «Ψυχοσάββατο» τουΓιώργου Σκεύα.

Ατελέσφορες σχέσεις το θέμα των ταινιών «Σοκολάτα γάλακτος» της Κατερίνας Πατρώνη και «Καυτός ορίζοντας» του Αντώνη Σαμουράκη. «Merry Kitschmas» από τον Ηλία Δημητρίου: Κάποιου είδους ανθρώπινες σχέσεις, σχέσεις οικοδομημένες στον ανταγωνισμό και την εμπορευματοποίηση, είναι ικανές να ξεκάνουν τον Αγιο Βασίλη. Μοιάζει περίεργο, γιατί οι φορείς αυτών των σχέσεων φαίνονται ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Αλλά να που αυτή η ιδιότητα τους ενώνει απέναντι σ' ό,τι τους είναι πια ξένο, χάρη στη δική τους αλλοτρίωση.

«Θολό ποτάμι» η ταινία της Στρατούλας Θεοδωράτου: Μια μικρή αναδρομή στα χρόνια του '70 με πρωταγωνιστή έναν Ελληνα πολιτικό πρόσφυγα στην Τσεχοσλοβακία. Περήφανος για τη ζωή του, αμετανόητος ο ήρωας της ταινίας, μα διασαλευμένο το σημείο της προσωπικής του ισορροπίας, κάποιο «αόρατο» φράγμα τον εμποδίζει είτε να προχωρήσει μπροστά, είτε να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Ο χώρος του και ο χρόνος του δεν του αρνούνται το σεβασμό, μα και γι' αυτόν δεν είναι ο σεβασμός ό,τι ζητάει. Ο καιρός της δικής του πλήρωσης δεν έχει έρθει ακόμα. Και γι' αυτόν τον καιρό «δραπετεύει»...

Ο κόσμος ενός πεντάχρονου αγοριού μπορεί ν' ανοίξει μια ρωγμή στη συνήθεια, στο προσαρμοσμένο βλέμμα ενός μεγάλου; Το ερώτημα τίθεται από μόνο του με την ταινία του Μανώλη Δημελλά «Πάμε βόλτα;». Μπορεί η «επέλαση» του Χόλιγουντ σε παρθένες χώρες να συναντήσει αντιστάσεις από «παρθένες ψυχές»; Αυτό το ερώτημα θέτει το «Location scouting» του Γιώργου Νούσια.

Στο δε Χόλιγουντ ο «Αρμαγεδδών» αναβάλλεται χάρη στην... πυρηνική ισχύ της μονοκρατορίας. Ομως ο Χρήστος Θεοδώρου παρουσιάζει μια διαφορετική πρόταση στην ταινία του «Ηγγικεν». «Time» η ταινία του Επαμεινώνδα Κούζουνα: Ευτυχώς υπάρχει κι ο κινηματογράφος για να εκτονώνει το μίσος γι' αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα. Αλλωστε, κατά το κινηματογραφικό - επίσης - ρητό «Η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση». Αυτά και άλλα τα νέα από το 23ο Φεστιβάλ Δράμας. Και το βέβαιο είναι ότι θα έφτανε να προβληθούν αυτές και άλλες ταινίες μικρού μήκους στα σινεμά, πριν από την εμπορική ταινία μεγάλου μήκους για να αρχίσει να μεταστρέφεται προς το θετικό η γνώμη του κοινού για τον ελληνικό κινηματογράφο στις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις. Και επίσης, για να έρθουν οι νέοι δημιουργοί και το έργο τους σε αντιπαράθεση με τη γνώμη του πραγματικού κινηματογραφικού κοινού.