ΑΝΕΣΙ (Του απεσταλμένου μας ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ).-

Αν κάποιος κάτοικος της πόλης Ανεσί της Γαλλίας έμπαινε στην αίθουσα «Αλεμπρός» των δημοτικών εγκαταστάσεων, το τριήμερο Παρασκευή - Κυριακή που μας πέρασε, θα έμενε έκπληκτος. Τι δουλιά άραγε να έχουν όλοι αυτοί οι συγκεντρωμένοι, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, δυο εκατοντάδες και πλέον άνθρωποι, να μιλούν από το βήμα ή να ακούνε τους ομιλητές; Αλλοτε χωρισμένοι κατά ομάδες, να συζητούν έντονα, να χειρονομούν, αλλά και να αγκαλιάζονται και να τραγουδούν «επαναστατικούς ύμνους»;

Τι να λένε όλοι τούτοι δω, πότε στα γαλλικά, πότε στα γερμανικά, άλλοτε στα ελληνικά, στα τουρκικά και στ' αγγλικά; Τι τους μάζεψε όλους αυτούς εδώ, κάτω από τη σκιά των Αλπεων; Τι να έφερε σ' αυτή την πόλη της Ανω Σαβοΐας, το σιδηροδρομικό από την Κωνσταντινούπολη, τον κλωστοϋφαντουργό από την Αθήνα, τον τραπεζικό από τη Γερμανία, τη μηχανικό κατασκευής τουρμπινών του Λένινγκραντ, το Σενεγαλέζο μετανάστη από το Παρίσι, τον άνεργο Αυστριακό, τον εργάτη της Γκρενόμπλ, αλλά και τον αγωνιστή του Εκουαδόρ, και τον πολιτικό πρόσφυγα από την Κολομβία; Τι άραγε να ένωσε τους 206 αντιπροσώπους συνδικάτων και συνδικαλιστές από διάφορες χώρες του κόσμου που στις 29, 30 Σεπτέμβρη και 1 Οκτώβρη πήραν μέρος στη δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη;

Σε όλα τούτα τα ερωτήματα υπάρχει απάντηση: Τούς ενώνει η θέλησή τους να αγωνιστούν ενάντια στο κεφάλαιο. Η ξεκάθαρη αντίληψή τους για την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση. Η διαπίστωσή τους, ότι πρέπει ν' ανοιχτεί μέτωπο στο συνδικαλισμό της συναίνεσης και της υποταγής στα κελεύσματα του κεφαλαίου. Αλλά και η απόφασή τους όλες αυτές οι ταξικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο Ανεσί αλλά και άλλες, που δεν μπόρεσαν για αντικειμενικούς λόγους να παραβρεθούν, να προχωρήσουν στο συντονισμό και στην κοινή δράση, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου, κόντρα στις αναδιαρθρώσεις που προωθούν οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί και ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και στις παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ στην ήπειρό μας.

Οχι τυχαία λοιπόν η εφημερίδα «Λαντοφίν Λιμπέρ» καταχώρησε το ρεπορτάζ της, από τις εργασίες της δεύτερης Συνδικαλιστικής Συνδιάσκεψης, με τον τίτλο «Μια σημαία κατακόκκινη» συμπυκνώνοντας με αυτόν, την ταξική προσήλωση αυτών των δυνάμεων και την απόφασή τους να υπερασπίσουν στην πράξη τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Αλλά για να γίνει αυτό, όπως καταγράφτηκε στις ομιλίες των συνδικαλιστών, χρειάζεται και ένα ενωτικό αγωνιστικό πλαίσιο και ένα καλύτερο επίπεδο συντονισμού. Σ' αυτό ήρθε ν' απαντήσει το κείμενο της απόφασης που ψηφίστηκε την Κυριακή, ενώ στην αίθουσα αντηχούσε σε δεκάδες γλώσσες ο ύμνος της Διεθνούς. Κοινή ήταν η διαπίστωση όλων των αντιπροσωπειών, ο αγώνας των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων είναι δύσκολος, ο δρόμος για να βγούμε από το τούνελ της παγκοσμιοποίησης, γνωρίζοντας και τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μακρύς, αλλά στο Ανεσί έγιναν τα πρώτα βήματα.

Αρχίζει να διαμορφώνεται ένας διακριτός πόλος των ταξικών δυνάμεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες που συντονίζουν τα βήματά τους, οργανώνουν την αντίσταση και την αλληλεγγύη τους. Η συγκρότηση 7μελούς Συντονιστικής Επιτροπής την οποία θ' απαρτίζουν συνδικαλιστές από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Ρωσία, το Βέλγιο και τη Βρετανία, είναι ένα ακόμα απτό αποτέλεσμα. Στα καθήκοντα αυτής της Συντονιστικής Επιτροπής - όπως τόνισε ο Γ. Μαυρίκος- είναι η εφαρμογή των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης, η προετοιμασία της επόμενης και η πρακτική βοήθεια που θα δίνει στο συντονισμό των συνδικάτων.

Η πρώτη μεγάλη ανοιχτή συγκέντρωση θα γίνει τον Ιούνη του 2001 στη Γενεύη με την ευκαιρία της συνεδρίασης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Στη Συνδιάσκεψη μηνύματα συμπαράστασης έστειλαν τα Συνδικάτα της Κορέας, το Γενικό Συνδικάτο Μεταφορών της Μ. Βρετανίας ενώ χαιρετισμό εκ μέρους της ΠΣΟ απηύθυνε ο Πολύβιος Τσίρκας.

Είναι χαρακτηριστικό - όπως ενημέρωσε τους συμμετέχοντες στο κλείσιμο των εργασιών, ο Ροζέ Ναντό, στέλεχος της τάσης εκείνης της Σε-Ζε-Τε, που συνεχίζει τις αγωνιστικές παραδόσεις της οργάνωσης - ότι αρκετές αντιπροσωπείες δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος γιατί δεν είχαν τα οικονομικά μέσα, ή γιατί δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν βίζα. Γεγονός που δείχνει τις δύσκολες συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται σήμερα πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Παρουσιάζοντας τα προβλήματα των Γάλλων εργαζομένων, ο Ροζέ Ναντό υπογράμμισε τη σημασία της πάλης κατά των ρεφορμιστικών ηγεσιών και δίνοντας το στίγμα των δυνάμεων που εκπροσωπεί, δήλωσε την απόφασή τους να παλέψουν κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τάχθηκε υπέρ της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής στην προοπτική μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ηταν ένα πανόραμα για τις πραγματικές συνθήκες, που βιώνει η εργατική τάξη όλου του κόσμου. Εκεί ακούστηκε η φωνή του άνεργου Τούρκου, του πεινασμένου Αφρικανού, του Λατινοαμερικανού φυλακισμένου συνδικαλιστή, αλλά και του αγρότη και του αυτοκινητιστή που κλείνει τους δρόμους της Γαλλία, του Ρώσου μεταλλεργάτη και υψηλά ειδικευόμενου, που, αν και το εργοστάσιό του κατέχει το 10% της παγκόσμιας αγοράς, ο ιδιοκτήτης του ο γνωστός Τσουμπάις δεν του δίνει παρά μόλις 100 δολάρια το μήνα.

Ηταν ταυτόχρονα ένα διεθνές δικαστήριο καταδίκης της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, που, όπως είπε ο εκπρόσωπος του συνδικάτου τραπεζοϋπαλλήλων της Γερμανίας, «συντρίβει την εργατική τάξη, συσσωρεύει τον πλούτο που παράγει με τα χέρια και το μυαλό της στα ταμεία των κεφαλαιοκρατών.» Γι' αυτό είπε χρειάζεται να δημιουργήσουμε συνθήκες αγώνα, να ενισχύσουμε τις παραδοσιακές απεργίες και με νέες μορφές πάλης, να βρούμε καινούριες μορφές αντίστασης από την αξιοποίηση του Ιντερνετ, μέχρι τις καταλήψεις εργοστασίων.

Δίνοντας ένα παράδειγμα τι σημαίνει στην πράξη διεθνισμός και αλληλεγγύη, ο ίδιος συνδικαλιστής ζήτησε να μπουν σε μαύρη λίστα οι κυβερνήσεις που δεν αναγνωρίζουν τα στοιχειώδη εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δεν μπορούμε, είπε, ν' ανεχόμαστε τις διώξεις και φυλακίσεις συνδικαλιστών στην Τουρκία, το γεγονός ότι τα συνδικάτα δεν μπορούν να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

«Εδώ και 10 χρόνια έχουμε να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις», παρατήρησε ο εκπρόσωπος συνδικάτων από την Αυστρία που αντιπολιτεύεται την «επίσημη γραμμή» της Αυστριακής Συνομοσπονδίας, δείχνοντας και το στίγμα των εργασιών, αλλά και τη σημασία αυτής της συνδιάσκεψης. Στην Αυστρία, είπε, υπάρχει ρατσιστική κυβέρνηση που έχει κηρύξει τον πόλεμο στα συνδικάτα, δυστυχώς οι ηγεσίες δεν αντιδρούν. Νομίζουν ότι το κεφάλαιο μπορεί ν' αλλάξει την πολιτική του. Παρακαλούν τους εργοδότες να λυπηθούν τους εργάτες. Αυτό που χρειάζεται -υπογράμμισε ο συνδικαλιστής- είναι να πάμε κόντρα στις ρεφορμιστικές ηγεσίες, χωρίς να κόψουμε τους δεσμούς μας με τη βάση και να ενώσουμε τα συνδικάτα που έχουν αποφασίσει ν' αγωνιστούν.

«Η παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός έχουν αναδειχτεί σε στόχους-φετίχ, επισήμανε ο Αλέξης Τσώλης, που συμμετείχε στην αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ. Ως μέσα επιβολής της, χρησιμοποιούνται η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ο χαμηλός πληθωρισμός και τα κρατικά ελλείμματα, η ανεργία (που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι μηχανισμός ρύθμισης του καπιταλιστικού συστήματος), οι πετρελαϊκές κρίσεις, αλλά και οι περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις». Χρειάζεται είπε ο συνδικαλιστής η ιδεολογική και πολιτική θωράκιση των εργαζομένων και μέτωπο στις κουρασμένες και εξαγορασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

«Ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης είναι ο κόσμος της αδικίας και της ανισότητας, υπογράμμισε ο συνδικαλιστής από τη Συνομοσπονδία των Τουρκικών Συνδικάτων. Σήμερα ο καπιταλισμός δείχνει το αποκρουστικό του πρόσωπο, όπως απροκάλυπτα έκανε στις αρχές του αιώνα. Η επίθεσή του εξελίσσεται και στην Τουρκία με την εξαγωγή κεφαλαίων, όπου κυριαρχεί η πολιτική του ΔΝΤ. Η ανεργία φτάνει στο 25%. Στον ιδιωτικό τομέα ποτέ δεν υπήρχε καμιά εγγύηση και σταθερότητα στην απασχόληση. Τώρα το ίδιο γίνεται και στο δημόσιο, στις υπηρεσίες της υγείας της παιδείας κ.λ.π.

Αφετηρία της δράσης μας είπε ο Τούρκος συνδικαλιστής πρέπει να είναι η αλληλεγγύη και η ενότητα. Αν μείνουμε απομονωμένοι ο καθένας στο εργοστάσιό του, στον κλάδο του, ή στη χώρα του, η κατάσταση θα χειροτερέψει. Εμείς κατέληξε που μαζευτήκαμε εδώ, αλλά και πολλοί άλλοι που πιστεύουν στα ίδια πράγματα, πρέπει να οργανωθούμε, ν' αναπτύξουμε κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα, κόντρα στους διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα».

Τα ταξικά συνδικάτα, οι αγωνιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που συμμετέχουν στη 2η Διεθνή Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη στο Ανεσί (Γαλλία), απευθύνουν προσκλητήριο στην εργατική τάξη, σε όλους τους καταπιεσμένους από την εκμετάλλευση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, για αγώνα και διεθνιστική αλληλεγγύη.

Η δεύτερη σύσκεψή μας χαιρετίζει τους αγώνες του Σιάτλ, της Μελβούρνης, της Πράγας και άλλων πόλεων ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και την «G7» και ενάντια σε όλες τις οργανώσεις του ιμπεριαλισμού που εργάζονται για την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους και για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Η «παγκοσμιοποίηση», η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων εκφράζουν την καπιταλιστική εξαθλίωση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Οι παρεμβάσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας και του ΝΑΤΟ ενάντια σε ανεξάρτητες και κυρίαρχες χώρες αποτελούν φαινόμενα άκρως επικίνδυνα, που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη. Η ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών είναι βασικά σημεία της καπιταλιστικής ενοποίησης στην Ευρώπη και της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, που ενδυναμώνουν τις δυνάμεις του κεφαλαίου, μεγεθύνουν την ανεργία, τη μιζέρια και την κοινωνική αδικία. Ωστόσο, η τεχνολογική πρόοδος, ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, ανοίγουν τις δυνατότητες για να επιλυθούν τα προβλήματα των λαών και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτή η δυνατότητα προσκρούει στη δύναμη κυριαρχίας των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, που εκμεταλλεύονται τους λαούς και συσσωρεύουν κέρδη. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν κι άλλοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα ελάχιστα για την επιβίωσή τους.

Το μέλλον της εργατικής τάξης, το μέλλον των λαών δε συμβιβάζεται με τον καπιταλισμό. Η στράτευση στον ταξικό αγώνα για την υπεράσπιση, τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, καθώς και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο παίρνουν χαρακτήρα κρίσιμο.

Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια σφοδρή επίθεση από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, ενάντια στα δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις. Πίσω από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση αντανακλάται η κρίση του καπιταλισμού, η δίψα για κέρδη.

Βλέπουμε επίσης να εμφανίζεται το αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων για την εργατική τάξη, που επιβλήθηκε μετά από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Το δικαίωμα της εργασίας αμφισβητείται.

Η ανεργία, που οργανικά συνδέεται με τον καπιταλισμό, αποτελεί μία κοινωνική μάστιγα. Τα εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνονται με δραματικό ρυθμό. Οι κοινωνικές δαπάνες ελαττώνονται και τα κοινωνικά δικαιώματα υποβαθμίζονται. Η κοινωνική ασφάλιση παραδίνεται όλο και περισσότερο στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, οι κυριότεροι τομείς της οικονομίας ιδιωτικοποιούνται. Η εκπαίδευση, η υγεία και όλα αυτά που συνιστούσαν το κράτος πρόνοιας εμπορευματοποιούνται. Το περιβάλλον κινδυνεύει. Οι συνθήκες εργασίας στρέφονται κατά της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικότερα. Νέες μορφές σκληρής εκμετάλλευσης αναδύονται, η ελαστικότητα γίνεται κανόνας στην εργασία, η διάρκεια της καθημερινής εργασίας βλέπει τα όριά της να καταργούνται, η ημερήσια εργασία των 8 ωρών, η σταθερή απασχόληση, οι συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις χτυπιούνται. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες όλο και περισσότερο περιορίζονται.

Για όλη αυτή την κατάσταση, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν και ακολουθούν τη γραμμή συνεργασίας των τάξεων έχουν τεράστιες ευθύνες. Αποτελούν ενεργά στηρίγματα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των αντιλαϊκών πολιτικών από τις σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις που οδηγούν σε περιορισμούς, στην κατάργηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων πρωταρχικής σημασίας. Η χρεοκοπημένη τακτική της «ταξικής συνεργασίας» αποτελεί άρνηση της ταξικής πάλης και της ανάπτυξης των αγώνων για την υπεράσπιση των κοινωνικών, οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων ακολουθεί μια επικίνδυνη ρεφορμιστική πολιτική υποστήριξης του κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Προσβλέπει στην ενσωμάτωση των εργαζομένων στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Οι δυνάμεις που παλεύουν για ταξικό και αγωνιστικό προσανατολισμό καταγγέλλουν αυτή τη γραμμή της συναίνεσης και τους εχθρούς της τάξης μας. Υπερασπίζονται την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, οργανώνουν τον αγώνα των εργαζομένων στην κατεύθυνση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Σ' αυτή την προοπτική, ο ταξικός και μαζικός συνδικαλισμός πρέπει να αναπτύξει αρχικά τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τον κοινό αγώνα, το συντονισμό όλων των δυνάμεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, με τις ακόλουθες διεκδικήσεις και αιτήματα:

1. Υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, των μισθών, των συνθηκών εργασίας, της κοινωνικής ασφάλειας, που είναι καρπός των αγώνων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στον 20ό αιώνα. Οι κατακτήσεις αυτές αποτελούν τη βάση για την αγωνιστική δράση.

2. Απαιτούμε συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα σε όλες τις χώρες. Απαιτούμε την κατάργηση των αντι-εργατικών και αντι-δημοκρατικών νόμων που απαγορεύουν το δικαίωμα της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης και καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις.

3. Κυρίαρχο στόχο αποτελεί η μαζικοποίηση των συνδικάτων.

4. Υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα για συντονισμένη δράση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για ενίσχυση των αγώνων των εργαζομένων.

5. Αγώνας ενάντια στην ανεργία, για τα δικαιώματα των ανέργων χωρίς φυλετικές, θρησκευτικές και γλωσσικές διακρίσεις. Αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική, αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική του ΔΝΤ, του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου και της «G7».

6. Υπεράσπιση της ειρήνης στην Ευρώπη και σ' ολόκληρο τον κόσμο, απαίτηση να διαλυθεί η Ατλαντική Συμμαχία και το ΝΑΤΟ. Αγώνας για την άμεση αποχώρηση όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από τα Βαλκάνια, το Ιράκ, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και από όλες τις χώρες του κόσμου.

7. Συνεχής αγώνας για κοινωνικά, δημοκρατικά, οικολογικά δικαιώματα. Αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη βαριά φορολογία, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την εμπορευματοποίηση της υγείας.

8. Αγώνας για τις 35 ώρες εργασίας εβδομαδιαία χωρίς μείωση μισθού, πενθήμερη εβδομάδα εργασίας στη βάση των 7 ωρών εργασίας ημερησίως. Αύξηση των μισθών και των συντάξεων, δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση.

9. Είμαστε αντίθετοι στη γραμμή υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στο μεγάλο κεφάλαιο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στη γραμμή της συναίνεσης που ακολουθεί η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και οι άλλες ρεφορμιστικές εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις.

10. Δημιουργούμε Συντονιστική Επιτροπή που αποτελείται από 7 συνδικαλιστές από ευρωπαϊκές χώρες για να συντονίσει τη δράση μας σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

11. Δεσμεύεται ο καθένας από εμάς και κάθε οργάνωση ότι θα δράσουμε για την προώθηση του ταξικού μαζικού συνδικαλισμού στον αγώνα ενάντια στα αφεντικά, τις κυβερνήσεις που είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

12. Η πρώτη ανοιχτή μεγάλη ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ μας θα γίνει στη Γενεύη τον Ιούνιο του 2001, με την ευκαιρία των εργασιών του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Αυτή η διαμαρτυρία πρέπει να θεωρηθεί σαν η αρχή των πρωτοβουλιών που θα ληφθούν σε κάθε χώρα.

Το κεντρικό σύνθημα της διαδήλωσης να είναι: